หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 47

พวกผู้ชายที่อยู่ในเหตุการณ์มองหลินมั่วอย่างอิจฉาทันที

“นี่มันอะไรกัน” หวังหลงพูดโล่งออกมา “สาวสวยคนนี้ เป็นอะไรกับหลินมั่วกัน”

จ้าวอีอีมีสีหน้ามึนงง แม้ว่าเธอจะสวย แต่ก็รู้ความต่างของตัวเองกับสวี่ปั้นซย่าดี

ผู้หญิงที่สวยราวกับเทพธิดาคนนี้ กลับนั่งด้วยกันกับเจ้าคางคกที่เธอดูถูกทำให้เธอไม่เข้าใจอย่างมาก

หลินมั่วมีอะไรดีกันแน่ถึงกับดึงดูดผู้หญิงที่สวยแบบนี้ได้

หรือว่าเธอมองผิดไปเอง หลินมั่วคนนี้ไม่ใช่ธรรมดาอย่างที่เห็นกัน

ไม่หรอก ต้องไม่ใช่แน่ๆ

เขาเป็นแค่คนยากไร้เท่านั้น ผู้หญิงสวยคนนี้ต้องจำคนผิดแน่ๆ!

ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ!

“น่าจะจำคนผิดหรือเปล่า!” ใบหน้าของจ้าวอีอีมีความดูถูก “คนแซ่หลินนั่น เป็นแค่คนจยากไร้ที่ไม่มีพ่อ จะไปรู้จักผู้หญิงสวยระดับนั้นได้อย่างไร!”

“ก็จริง!” หวังหลงมีสีหน้ากะตือรือร้น ถ้าหากได้ผู้หญิงที่สวยขนาดนี้มาอยู่ในมือ ให้เขาตายเร็วขึ้นอีกหลายปีหน่อย เขาก็ยอม!

“ฉันจะไปเตือนเธอหน่อย!” หวังหลงพูดพร้อมหัวเราะอย่างเจ้าเลห์ ที่จริงแล้วหลักๆ

คืออยากเข้าไปตีสนิทสวี่ปั้นซย่า

จ้าวอีอีรู้ใจของหวังหลง ใจเธอก็เจ็บปวด แต่ไม่กล้าพูดอะไร อย่างไรเสียที่เธอกินเธอใช้อยู่ก็เป็นหวังหลงให้มา

หวังหลงยกแก้วเหล้าขึ้น ยิ้มตาหยีเดินเข้ามา

สวี่ปั้นซย่ามองไปรอบๆ อย่างมึนงง “หลินมั่ว คุณ...คุณมีบัตรสมาชิกของที่นี่เหรอ”

หลินมั่วส่ายหัว “ไม่มีหรอก”

ใบหน้าของสวี่ปั้นซย่าเต็มไปด้วยคำถาม “งั้นคุณเข้ามาได้อย่างไร”

หลินมั่วเล่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นให้ฟังหนึ่งรอบ สวี่ปั้นซย่าฟังจบก็ยิ่งไม่เข้าใจ

เธอรู้ดีว่าการเป็นสมาชิกของอีผิ่นเซวียนนั้นยากขนาดไหน คนธรรมดาเข้ามาไม่ได้เลย

ทำไมบริกรถึงให้หลินมั่วเขามานั่งกัน

สวี่ปั้นซย่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็โบกมือพูดขึ้นว่า “ช่างเถอะ ไม่ต้องสนใจพวกนี้แล้ว”

เขาถอยกลับไปอย่างมึนงง จ้าวอีอีถามอย่างสงสัย “เกิดอะไรขึ้น พี่ไม่ได้ไปเตือนเธอเหรอ”

หวังหลงโมโห “เตือนกับผีสิ! สองคนนั้นเป็นสามีภรรยากัน แต่งงานกันไปแล้ว!”

จ้าวอีอีแอบยินดีในใจ “ผู้หญิงคนนั้นตาบอดเสียจริง แต่งให้คนจนไร้ประโยชน์แบบนี้”

“พี่ดูหน้าที่เหมือนทนไม่ได้ของเธอสิ ราวกับว่าต้องผ่านความลำบากมา!”

หวังหลงเห็นสีหน้าของสวี่ปั้นซย่า ในใจก็มีความหวังขึ้นทันที

ใช่แล้ว แต่งงานแล้วแล้วยังไงกัน

คนจนอย่างนายมีสิทธิ์อะไรมานั่งกับสาวสวยแบบนี้

ถ้าฉันจะไปตีสนิทผู้หญิงของแกต่อหน้าแก แกจะไม่ยอมเหรอ

“บริกร!” หวังหลงตบโต๊ะอย่างแรง ทำให้คนรอบตัวจำนวนมากหันมามอง

“สวัสดีครับคุณผู้ชาย มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” บริกรคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามา

“ที่นั่งตรงนี้ไม่ดี ฉันอยากเปลี่ยนที่!” หวังหลงพูดอยู่ แล้วชี้ไปที่โต๊ะของหลินมั่ว “ที่ริมหน้าต่างนั่นทำเลไม่เลว ฉันอยากเปลี่ยนไปตรงนั้น!”