หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 48

“เอ๊ะ?” บริกรอดไม่ได้ที่จะชะงักไป สถานการณ์แบบนี้เขาไม่ได้เพิ่งเจอครั้งแรก

บริกรพูดเสียงทุ้มว่า “คุณผู้ชายครับ ที่ตรงนั้นมีคนนั่งแล้ว...”

หวังหลงพูดอย่างจองหอง “งั้นก็ให้พวกเขาย้ายไปสิ!”

บริกร “ไม่เหมาะสมหรอกครับ”

“มีอะไรไม่เหมาะสม!”

“ฉันเป็นสมาชิกระดีบบัตรทองของที่นี่ สิทธิ์แค่นี้ไม่มีหรือไง”

หวังหลงเหลือบไปทางหลินมั่วทีนึง “อีกอย่าง ฉันคิดว่าเขาไม่มีสิทธิ์มากินข้าวที่นี่ นายลองไปถามเขาสิว่าเขามีบัตรสมาชิกของอีผิ่นเซวียนหรือเปล่า”

บริกรมองไปยังหลินมั่วอย่างสงสัย แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาถูก มองดูแล้วไม่เหมือนกับคนมีเงิน หรือว่าจะแอบเข้ามากัน

จ้าวอีอีพูดเสียงดัง “ฉันรู้จักเขา เขาชื่อหลินมั่ว เป็นแค่คนยากไร้ที่ไร้ประโยชน์คนนึง”

“อย่าว่าแต่บัตรสมาชิกเลย เดาว่ามากินข้าวที่นี่ แม้แต่เงินจะจ่ายค่าข้าวยังจ่ายไม่ไหว”

“พวกนายยังให้เขาสั่งอาหารที่นี่ หึหึ เดี๋ยวกินแล้วก็ชักดาบ ฉันจะดูว่าพวกนายจะทำอย่างไร!”

บริกรมีสีหน้าเปลี่ยนไป เขามองไปยังจ้าวอีอี “คุณผู้หญิงท่านนี้ คุณรู้จักเขาจริงหรือครับ”

จ้าวอีอีตอบอย่างหยิ่งผยองว่า “แน่นอน เขาเป็นเพื่อนสมัยเรียนของฉัน ตอนที่ยังเรียนอยู่เขาแอบชอบฉัน มีชื่อเล่นว่าคางคก!”

คนรอบด้านหัวเราะขึ้นพร้อมกันทันที สายตาที่มองหลินมั่วก็มองมาอย่างขบขันมากขึ้น

สวี่ปันซย่าขมวดคิ้ว เงยหน้ามองหลินมั่ว

หลินมั่วมีสีหน้าเก้ๆ กังๆ “ผมเปล่านะ ผมช่วยคนอื่นส่งจดหมายรักแล้วก็ถูกเข้าใจผิด”

สวี่ปั้นซย่ากลอกตามองเขา “คุณนี่ยุ่งเหลือเกิน สมัยเรียนยังช่วยคนอื่นส่งจดหมายรักอีก!”

หลินมั่วทำหน้าพูดไม่ออก

บริกรก็เดินเข้ามา

“คุณผู้ชายท่านนี้ ขออภัยจริงๆ ครับ รบกวนแสดงบัตรสมาชิกออกมาได้ไหมครับ”

“คุณหมายความว่าอย่างไร” สวีปั้นซย่าถามเสียงเย็น

“ขอโทษด้วยครับ ที่มีมีแค่สมาชิกที่เข้าได้เท่านั้น รับประทานอาหารที่นี่ ต้องใช้บัตรมาชิกครับ”

บริกรดูเหมือนกับเคารพนบนอบ แต่ที่จริงแล้วใบหน้ายิ้มแย้มแต่ภายในไม่ได้ยิ้ม

สวี่ปั้นซย่าขมวดคิ้ว “คุณสงสัยว่าพวกเราไม่มีบัตรสมาชิก?”

จ้าวอีอีหัวเราะพร้อมพูดว่า “ถ้ามีก็ให้บริกรดูหน่อยสิ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่”

ผู้คนรอบตัวก็ผสมโรงว่า “คนเขาต้องรับเงินเดือน พวกคุณอย่าต้องทำให้บริกรลำบากใจด้วยล่ะ”

“ใช่แล้ว มีบัตรสมาชิกก็หยิบออกมาสิ กลัวอะไร”

“เมื่อก่อนก็มีคนแอบเข้ามากินข้าว แต่กลับไม่มีบัตรสมาชิก แล้วก็ยังไม่มีปัญญาจ่ายเงินอีก ทำให้บริกรต้องได้รับบทลงโทษ คนแบบนี้ต่างอะไรกับหัวขโมยกัน”

“หยิบบัตรสมาชิกออกมาไม่ได้ พวกคุณสองคนเข้ามาได้อย่างไรกัน”

ทั้งหมดต่างรอดูเรื่องสนุกจนไม่สนใจว่าจะเป็นเรื่องใหญ่แค่ไหน

สวีปั้นซย่าหน้าปลี่ยนเป็นสีแดง เธอเปิดกระเป๋าเงินแล้วหยิบบัตรใบหนึ่งส่งให้

“เห็นชัดแล้วไหม บัตรสมาชิก!”

บริกรมองดูแล้วยิ้มออกมา “ขอบคุณมากครับ รบกวนทั้งสองท่านแล้ว!”

“รอเดี๋ยว!” หวังหลงที่จู่ๆ ก็คำรามขึ้นมาเสียงดัง “ฉันต้องการนั่งตรงที่พวกเขานั่ง!”

“คุณผู้ชายครับ พวกเขามีบัตรสมาชิก!” บริกรพูดเตือน

“ฉันรู้!” หวังหลงพยักหน้า “แต่ว่าบัตรของพวกเขา เหมือนกับว่าจะเป็นแค่บัตรสมาชิกธรรมดา”

“แต่ฉันเป็นสมาชิกระดับบัตรทองของที่นี่ ฉันควรจะมีสิทธิ์ในการเลือกที่นั่งสิ”

“นี่...” ใบหน้าของบริกรมีความอึกอัก เขาไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน

“ทำไม ปัญหาแค่นี้แก้ไขไม่ได้หรือไง” หวังหลงพูดอย่างโมโห “อยากให้ฉันโทรหาประธานหวงหย่งเฟิงของพวกายหรือไง ให้ฉันพูดกับเขาด้วยตัวเองถึงเรื่องนี้”

หลินมั่วใจกระตุก ร้านนี้เป็นของหวงหย่งเฟิง?

บริกรสีหน้าเปลี่ยนทันที ที่แท้คนคนี้รู้จักกับเถ้าแก่งั้นก็ไม่ควรทำให้ไม่พอใจแล้ว!

“คุณผู้ชายครับ คุณผู้หญิงครับ รบกวนพวกคุณย้ายที่ได้ไหมครับ”