หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 471

สวี่ตงเสวี่ยสีหน้าเต็มไปด้วยความดุร้าย กัดฟันพูดว่า “ได้ ในเมื่อพี่เขยของฉันตรงไปตรงมาเช่นนี้ งั้นคืนนี้เราก็ดื่มกันให้เปรมไปเลย”

“มามามา ทุกคนดื่มกับพี่เขยของฉันให้ดีๆ ！”

ทุกคนก็มีความสุขมากเป็นพิเศษ ต่างก็ล้อมกันเข้ามา

พวกเขาถูกเหลาหู่จัดการไปยกหนึ่ง รู้สึกหดหู่ใจอย่างมาก ก็อยากจะยืมใช้เรื่องนี้ระบายความคับแค้นในใจ

หลินมั่วยิ้มอย่างนิ่งๆ “เมื่อกี้ฉันดื่มแล้ว ถึงคราวที่เพื่อนคนนั้นดื่มแล้วนะ”

“นายดื่มเสร็จ พวกเราดื่มต่อ！”

ใบหน้าของผู้ชายเมื่อสักครู่เต็มไปด้วยเส้นสีดำทันที หลินมั่วดื่มเหล้าสี่กรัมรวดเดียว เขาจะดื่มไหวที่ไหนกันล่ะ

“พี่ใหญ่ ฉัน…ฉันดื่มไม่ได้จริงๆ …”

ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงสั่นคลอน

เหลาหู่โมโห ชี้ด่าใส่ผู้ชายคนนี้ “แม่งเอ้ย คุณหลินก็ดื่มแล้ว นายไม่ดื่ม ดูถูกคนเขาเหรอ ”

“ฉันจะบอกนายนะ นายไม่อยากดื่ม ก็ได้”

“มาให้ฉันหักขาสุนัขรับใช้อย่างนาย นายไม่ดื่มก็ได้ นายเลือกเอง！”

ชายหนุ่มสีหน้าซีดขาว ในที่สุดก็จำต้องเดินไป ยกโถที่ใส่เหล้าไว้เต็มขึ้นมา

สูดลมหายใจเข้าลึก เขาถือโถไว้และดื่มมันอย่างฉับพลัน คิดอยากจะดื่มมันให้หมดโดยเร็ว

แต่ว่า เขาประเมินอานุภาพของเหล้าขาวต่ำไปแล้ว

ดื่มเข้าไปสองอึก เขาก็รับไม่ไหวแล้ว วิ่งมาอ้วกอยู่ข้างๆ

เหลาหู่ให้คนจับตามองไว้ รอเขาอ้วกเสร็จ พาตัวกลับมาดื่มต่อ

ท้ายที่สุด เหล้าขาวโถนี้ โดนคนของเหล่าหู่ถือท่อกรอกเข้าไปอย่างไม่เต็มใจ

คนๆ นี้ล้มลงกับพื้นอย่างหมดสติ อ้วกหนักกว่าเทพเจ้าวงเหล้าเมื่อสักครู่นี้

ผู้คนมองดูจนตัวสั่นและเหงื่อไหลเย็นไปทั้งตัว ไม่ว่าเป็นใครก็ตาม ดื่มเหล้ามากขนาดนี้ ล้วนแต่แบกรับไม่ไหวทั้งนั้น

“พอแล้ว คนต่อไป”

สายตาของหลินมั่วกวาดมองไปยังกลุ่มคน ชี้ไปยังหนึ่งคนในนั้น “นายแล้วกัน”

คนๆ นี้ตกใจจนฉี่เกือบราด พูดอย่างรีบร้อนว่า “พี่ใหญ่ ทำไม…ทำไมเป็นฉันล่ะ”

เหลาหู่โมโห “คุณหลินให้นายดื่ม นั่นเป็นการไว้หน้าแก่นายนะ”

“ออกมาเดี๋ยวนี้！”

คนๆ นี้เดินออกมาอย่างตัวสั่น พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “พี่ใหญ่ จริงๆ …จริงๆ แล้วฉันไม่ได้พูดว่าจะดื่มกับคุณนะ…”

เหลาหู่ตบเข้าไปที่หน้าของเขาฉาดหนึ่ง “เมื่อกี้ฉันได้ยินว่านายพูดว่าอยากจะดื่ม ตอนนี้ไม่ยอมรับแล้วเหรอ”

“ทำไม อยากจะท้าทายอารมณ์ของฉันใช่ไหม”