หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 474

ตกดึกหลินมั่วและสวี่ปั้นซย่ากลับถึงบ้าน ก็เห็นสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยสีหน้าดูแย่

“พ่อแม่ ทำไมพวกคุณถึงกลับมาแล้ว”

“ไม่ใช่บอกว่าไปสองสามวันเหรอ”

สวี่ปั้นซย่าประหลาดใจ

ฟังฮุ่ยพูดด้วยความโมโห “ยังจะสองสามวันอีกเหรอ”

“เพิ่งจะไปแค่วันเดียว ในบ้านก็เกิดปัญหาใหญ่โต ถ้าหากไปสองสามวันจริงๆ ไม่แน่บ้านหลังนี้ก็ไม่มีแล้ว”

สวี่ปั้นซย่าขมวดคิ้ว ฟังฮุ่ยโมโหมาก

มองไปที่สวี่ตงเสวี่ยอีกครั้ง กำลังนั่งลงบนโซฟาด้วยใบหน้าที่ภาคภูมิใจ

ไม่สงสัยเลยสักนิด สวี่ตงเสวี่ยแอบวางแผนชั่วอยู่เบื้องหลังแน่นอน

สวี่ปั้นซย่ารีบพูดทันทีว่า “แม่ เสวี่ยเอ๋อร์ฟ้องแม่ใช่ไหม”

“ฉันจะบอกแม่นะ เสวี่ยเอ๋อร์หลอกแม่ทั้งนั้น แม่ไม่รู้สถานการณ์ในบ้าน ฉัน…”

ฟังฮุ่ยตบโต๊ะเลย “แกหุบปากเลยนะ！”

“หลินมั่ว แกเดินออกมา！”

สวี่ปั้นซย่ารีบพูดทันทีว่า “แม่ แม่ฟังฉันพูดให้จบก่อนได้ไหม”

“เสวี่ยเอ๋อร์พาคนที่ไม่เข้าท่ากลุ่มหนึ่งมาในบ้าน ทำให้ในบ้านวุ่นวายไปหมด…”

ฟังฮุ่ยพูดอย่างโมโห “คนที่ไม่เข้าท่าอะไรกัน”

“คนเหล่านั้นล้วนเป็นพันธมิตรที่ทำงานร่วมกันกับเรา เป็นลูกค้าในอนาคตของร้านยาของเรา”

“ครั้งนี้ที่พวกเขามาที่บ้าน ฉันและพ่อของแกก็เห็นด้วย！”

สวี่ปั้นซย่าถึงกับงง คนเหล่านั้นถือว่าเป็นลูกค้าอะไรกันล่ะ

ฟังฮุ่ยจ้องมองหลินมั่วอย่างโมโห “หลินมั่ว ฉันถามแกหน่อย แกหมายความว่ายังไงกันแน่”

“อาศัยตัวเองคอแข็ง บีบบังคับให้คนอื่นดื่มเหล้า ทำให้คนเขาดื่มจนอ้วกออกเลือด แกคิดว่าตัวเองมีหน้ามีตามากใช่ไหม”

“สมองแกมีปัญหาใช่ไหม ครอบครัวของแกต้อนรับแขกแบบนี้เหรอ”

“แกล่วงเกินลูกค้าเหล่านี้ของพวกเราทั้งหมดแล้ว แกรู้ไหมว่าพวกเราเสียหายไปกว่าเท่าไหร่”

“ตัวเองตั้งแต่เช้าจรดค่ำไม่หาเงินเข้าบ้านสักสตางค์เดียว รู้แค่ใช้เงินก็ถือว่าช่างเถอะ ตอนนี้ยังทำลายธุรกิจของพวกเราให้พังแบบนี้อีก แกคิดอยากจะทำอะไรกันแน่”

“แกกินอยู่บ้านของเรามาสามปี พวกเราทำไม่ดีกับแกตรงไหนกันแน่ แกถึงได้ทำร้ายพวกเราแบบนี้”

“ฉันก็ยังคงพูดประโยคนั้นเช่นเดิม ถ้าหากพวกคุณรู้สึกไม่พอใจ งั้นก็ถือว่าฉันแต่งงานออกเรือนไปแล้ว เราก็แยกบ้านกันเดี๋ยวนี้เลย！”

ฟังฮุ่ยโมโหแล้ว จับแก้วน้ำขึ้นมาทุบแตกลงบนพื้น คำรามอย่างโมโหว่า “แกเห็นว่าฉันตายแล้วใช่ไหม”

“ตอนแรกให้แกหาลูกเขยที่แต่งเข้าบ้าน ก็เพื่อเลี้ยงดูพวกเราสองเฒ่าชรา”

“ตอนนี้พวกเรายังไม่แก่ถึงขั้นที่ขยับเขยื้อนไม่ได้นะ แกก็เอะอะโวยวายอยากจะแยกบ้าน”

“พวกเรายังคาดหวังให้แกเลี้ยงเราดูเราในยามแก่เหรอ”

“แกไม่ได้คิดที่จะเลี้ยงดูพวกเราตั้งแต่แรกใช่ไหม”

สวี่ปั้นซย่าโมโหจนเบ้าตาเป็นสีแดง “แม่ ฉัน…ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนี้…”

“ฉันหมายถึงว่า ทั้งสองคนต่างก็เป็นลูกเขยของแม่ทั้งนั้น แม่…แม่ก็อย่าลำเอียงจนเกินไป”

ฟังฮุ่ยพูดอย่างโมโหว่า “ฉันลำเอียงเหรอ”

“ตอนนี้หลินมั่วต่อยตีหวงเหลียงแล้ว ไม่ใช่ว่าหวงเหลียงต่อยตีหลินมั่ว”

“หรือว่าแม้แต่เรื่องแบบนี้ก็ไม่ควรสอบถาม ก็ควรให้หวงเหลียงถูกต่อยงั้นเหรอ”

“ถ้าหากว่าฉันไม่พูดแม้แต่ประโยคเดียวจริงๆ แบบนั้นถึงจะเรียกว่าลำเอียง！”