หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 481

สวี่ปั้นซย่ารีบพูด “พ่อ แม่ ที่ฉันพูดคือเรื่องจริงนะ”

“นั่นมันพวกนักเลงหัวไม้ จะนับเป็นเพื่อนได้ยังไง? พ่อกับแม่เห็นแล้วก็น่าจะรู้นี่ว่าคนพวกนั้นไม่ใช่คนดีเลย!”

สวี่เจี้ยนกงโกรธเคือง “หุบปาก!”

“แกนี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ!”

“แล้วแกรู้จักแต่เพื่อนไฮโซรึไง?”

สวี่ปั้นซย่าโกรธจนไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอไม่รู้จะโต้แย้งกับพ่อแม่เรื่องงี้ต่อยังไงแล้ว

หลังจากมื้ออาหาร ทุกคนก็ออกไปข้างนอก และขับรถมุ่งตรงไปยังโรงพยาบาล

ก่อนที่สวี่ตงเสวี่ยจะออกไป เธอโทรหาคนพวกนั้นหน้าบานเป็นกระด้ง บอกเรื่องที่หลินมั่วต้องไปขอโทษ และให้พวกเขาเตรียมตัวไว้

เมื่อคืนก่อนเธอเสียหน้าต่อหน้าเพื่อนๆ พวกนี้ วันนี้เธอจึงบังคับให้หลินมั่วไปกล่าวขอโทษโดยเฉพาะ เพื่ออยากจะรักษาหน้าของตัวเองเอาไว้

ทว่า ทุกคนยังไม่ทันไปถึงโรงพยาบาล หลินมั่วก็ได้รับโทรศัพท์จากเฉินเซิ่งหยวน และบอกว่าพบตำแหน่งของนาฬิกาแล้ว

สวี่เจี้ยนกงให้ความสำคัญกับนาฬิกาข้อมือเรือนนี้เป็นอย่างมาก เมื่อได้ยินว่าพบนาฬิกาแล้ว เขาจึงไม่รอช้ารีบเลี้ยวหัวกลับไปหานาฬิกาก่อนทันที

สุดท้ายพวกเขาก็มาถึงร้านเล็กๆ ร้านหนึ่ง เหลาหู่พาพรรคพวกมานั่งยองๆ อยู่ด้านนอกแล้ว

“คุณหลิน ลูกพี่ผมส่งผมมา ตำแหน่งของนาฬิกาอยู่ที่ร้านนี้น่ะ”

“คนของเราไปสืบมาแล้ว ปกติแล้วร้านนี้มักจะรวบรวมของมีค่าราคาสูงที่ถูกขโมยมา แล้วก็มีหน้าที่ขายของที่ถูกขโมยมาให้หัวขโมยบางคนโดยเฉพาะด้วย คาดว่านาฬิกาข้อมือนี่ก็ถูกคนขโมยมาละเอามาขายที่นี่น่ะ”

เหลาหู่พูด

สีหน้าของฟังฮุ่ยเปลี่ยนไป “งั้นก็แสดงว่า มีหัวขโมยอยู่ในบ้านเรางั้นเหรอ?”

เหลาหู่พูด “พูดยากน่ะ พวกเราลองเข้าไปถามกันดีกว่า ถ้ารู้ว่าใครเป็นคนขายให้ เราก็จะตรวจสอบได้”

ฟังฮุ่ยรีบพูดขึ้น “งั้นรีบๆ เข้าไปกันเถอะ”

ทุกคนเข้าไปในร้าน และเจ้าของร้านก็เป็นชายอายุประมาณสามหรือสี่สิบปี

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ชอบมาพากล เจ้าของร้านเล็กๆ แห่งนี้จึงรีบคิดจะหนีทันที แต่ก็ถูกลูกน้องของเหลาหู่สกัดกั้นเอาไว้

เมื่อได้ยินชื่อเจ้าพ่อหู่แห่งสายใต้ เจ้าของร้านแห่งนี้ก็ขลาดกลัวขึ้นมาทันที เขาจึงรีบหยิบนาฬิกาออกมา

หลินมั่วจับสีหน้าการแสดงออกของทั้งสองคนได้ จึงรีบพูดขึ้น “หวงเหลียง พวกนายรู้จักผู้ชายคนนี้เหรอ?”

หวงเหลียงหน้าแดง “ผ...ผมไม่...ผมไม่”

ทันใดนั้นเหลาหู่ก็พูดขึ้นมา “หวงเหลียง จะพูดอะไรก็รับผิดชอบด้วยนะ ถ้าฉันคิดจะหาตัวคนๆนี้จริง ก็ง่ายเหมือนปอกกล้วย ถึงเวลาถ้าเขาบอกว่ารู้จักนาย แล้วนายบอกไม่รู้จักเขาล่ะก็... คอยดู”

ประโยคนั้นทำให้หวงเหลียงตัวสั่นระริกด้วยความหวาดหลัว “ผ...ผมรู้จัก...”

สีหน้าของสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยเปลี่ยนไปในทันที ทั้งสองจึงพูดด้วยความโกรธว่า “หวงเหลียง ที่แท้...เป็นฝีมือแกเองตั้งแต่แรกงั้นเหรอ?”

หวงเหลียงรีบพูด “พ่อครับแม่ครับ น...นี่ไม่ใช่ฝีมือผมนะ...”

“ถึงผมจะรู้จักคนนี้ แต่ผมก็ไม่ได้ขโมยนาฬิกานะ! แล้วคนนี้เสวี่ยเอ๋อร์ก็รู้จักเหมือนกัน!”

ฟังฮุ่ยมองสวี่ตงเสวี่ยด้วยความโกรธเคือง “เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่น่ะ?”

สวี่ตงเสวี่ยลนลาน “แม่ หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“ข...เขาเป็นแฟนของเพื่อนสนิทหนู แต่เขาไม่เคยมาบ้านเราเลยนะ...”