หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 483

วันต่อมา สวี่ตงเสวี่ยรีบบึ่งไปซื้อเสื้อผ้าชุดหนึ่งที่ฟังฮุ่ยชอบก่อนหน้านี้ และให้หวงเหลียงซื้อไวน์มาสักสองสามขวด

เธอบึ่งกลับมาที่บ้านและใช้ไม้อ่อนไม่หยุด จนในที่สุดฟังฮุ่ยก็อารมณ์ดีและก็ได้กลับมาอยู่ที่บ้านดังเดิม

แน่นอนว่าในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา พวกเขาทำตัวซื่อสัตย์มากขึ้น

หลังจากที่เพิ่งจะผ่านเหตุการณ์ในครั้งนั้นไปได้ พวกเขาก็ไม่กล้าคิดแผนการเรื่องบ้านของหลินมั่วอีก และสำรวมกิริยาท่าทาง

สวี่ปั้นซย่าประหลาดใจเป็นอย่างมาก ในที่สุดน้องสาวของเธอก็เปลี่ยนนิสัยแล้วเหรอ?

ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริงๆ อย่างนั้นก็ดีเลยน่ะสิ!

หลินมั่วไปทำงานที่โรงพยาบาลเหมือนอย่างทุกวัน

ก่อนหน้านี้ในห้องทำงานมีเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้น ได้มีเวลาสบายๆ และเงียบสงบมาทั้งวัน

ตอนนี้มีเฮ่อเชียนเสวี่ยเพิ่มมาอีกคน และก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงมีคนไข้วิ่งเข้ามาอีก

พวกนี้ไม่ได้เป็นโรคร้ายแรงอะไรนักหรอก หลินมั่วช่วยจัดการปัญหาให้พวกเขาได้อย่างสบายๆ

แต่ก็มารู้ทีหลังว่าคนไข้ที่มาเหล่านี้ ไม่ได้มาเพราะเขาเลย แต่พวกเขาทั้งหมดมาเพราะเฮ่อเชียนเสวี่ยต่างหาก

ส่วนใหญ่จะเป็นพวกวัยรุ่นเด็กหนุ่ม เรื่องมาหาหมอเป็นประเด็นรอง ส่วนประเด็นหลักคืออยากมาหาเฮ่อเชียนเสวี่ย

หลินมั่วรู้สึกตลกขบขันขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก

จริงๆ แล้วเขาก็ไม่ได้ประทับใจอะไรเฮ่อเชียนเสวี่ยอยู่แล้ว ทว่า พักนี้เฮ่อเชียนเสวี่ยทำตัวไม่แย่เลย

ถ้าหากเฮ่อเชียนเสวี่ยเลิกอคติกับผู้คนได้ แล้วหาคนดีๆ มาแต่งงานด้วย หลินมั่วก็คงจะดีใจแทนเธอ

ในเที่ยงของวันนี้ หลินมั่วที่เพิ่งจะมาถึงอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อ ก็เห็นเติ้งจวินยืนอยู่ตรงทางเข้าไกลๆ

“จวินจื่อ มีอะไรหรือเปล่า”

หลินมั่วเอ่ย

ท่าทางของเติ้งจวินดูตื่นเต้นดีใจ “หลินจื่อ คืนนี้นายจะไปร่วมงานเลี้ยงรุ่นหรือเปล่า”

หลินมั่วขมวดคิ้วเล็กน้อย ตอนสมัยที่เรียนอยู่ ในห้องเรียนเขาเป็นคนที่ค่อนข้างจืดจาง

และเพราะที่บ้านยากจน ในตอนนั้นจึงถูกใครหลายๆ คนเยาะเย้ยและรังแกอยู่เสมอ

งานเลี้ยงรุ่นนี้ จะจัดขึ้นทุกปี แต่หลินมั่วก็ไม่เคยไปเข้าร่วมเลยสักครั้ง

“จวินจื่อ ฉันไม่ไปหรอก...”

หลินมั่วโบกมือปัด

เติ้งจวินรีบพูด “นายไม่ต้องกังวลหรอกน่า”

“ถ้ามันเป็นแค่งานเลี้ยงรุ่นปกติ ฉันก็คงไม่มาชวนนายหรอก”

พ่อแม่ของเสี่ยวอู่ทำงานทั้งคู่ สถานะความสัมพันธ์ทางบ้านก็ค่อนข้างดี แล้วก็ชวนหลินมั่วไปทานอาหารร่วมกันอย่างน้อยสองครั้งต่อสัปดาห์

ต่อมา ที่บ้านของหลินมั่วเกิดปัญหาขึ้นมา เสี่ยวอู่ก็เพิ่งจะทำงานได้ไม่นาน เขาก็เอาเงินออมห้าหมื่นหยวนทั้งหมดของตัวเองที่เก็บหอมรอมริบเอาไว้มอบมันให้กับหลินมั่ว แม้แต่สัญญากู้ยืมก็ไม่ได้ทำเลยเสียด้วยซ้ำ

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเงินห้าหมื่นหยวนของเสี่ยวอู่ หลินซี น้องสาวของเขาก็คงจากไปนานแล้ว

ในใจของหลินมั่วรู้สึกซาบซึ้งเพื่อนพี่น้องผู้นี้อย่างที่สุด แต่น่าเสียดายที่ต่อมาหลังจากนั้น เสี่ยวอู่ก็ถูกส่งไปทำงานที่ต่างถิ่น และไม่ได้เจอกันมาสามปีแล้ว

ในตอนนั้นหลินมั่วยังไม่มีโทรศัพท์มือถือเลยด้วยซ้ำ ทั้งสองจึงค่อยๆ ขาดการติดต่อกันไป

หลินมั่วไม่สามารถคืนเงินห้าหมื่นหยวนได้ นั่นจึงกลายเป็นปมที่ใหญ่ที่สุดของหลินมั่ว

ตอนนี้เสี่ยวอู่กลับมาแล้ว งานเลี้ยงรุ่นครั้งนี้ หลินมั่วจะต้องไปเข้าร่วมให้ได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม!

“กี่โมง?”

“แล้วงานเลี้ยงรุ่นจัดที่ไหน?”

หลินมั่วรีบถาม

เติ้งจวินหัวเราะ “เย็นวันนี้น่ะ”

“อาจจะเริ่มตอนหกโมง แต่เย็นนี้ฉันต้องไปรับสินค้าก่อน ประมาณทุ่มกว่าๆ ถึงจะไปได้”

“ส่วนงานจัดที่ภัตตาคารซิงหลง ถึงเวลานายก็ไปก่อนได้เลย!”