หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 484

ตอนเย็นเวลาห้าโมงครึ่ง หลินมั่วก็มาถึงที่ภัตตาคารซิงหลงก่อนแล้ว

และในที่สุด เขาก็เห็นเสี่ยวอู่แล้ว เขารู้สึกดีใจมากจริงๆ

เดิมที่หลินมั่วคิดเอาไว้ว่าจะให้สวี่ปั้นซย่ามาด้วย แต่เย็นนี้ที่บริษัทมีประชุมคณะกรรมการ สวี่ปั้นซย่าจึงปลีกตัวออกมาไม่ได้

ภัตตาคารซิงหลงถือเป็นร้านอาหารที่ไม่เลวเลยในเมืองก่วงหยาง

ก่อนหน้าที่หลินมั่วจะได้เข้ามาพบปะ การรวมตัวของเพื่อนร่วมชั้นในครั้งนี้ก็จัดโดยจ้าวซิน ผู้เป็นหัวหน้าห้อง

จ้าวซินเป็นคนก่วงหยาง สถานะที่บ้านก็ค่อนข้างดี

ถึงแม้ในตอนนั้นจะเรียนอยู่ในโรงเรียนอาชีวศึกษา แต่ตอนที่อยู่ในโรงเรียน เขากลับดูถูกนักเรียนคนอื่นๆ ที่เรียนอาชีวศึกษาเช่นกัน

หลักๆ คือพ่อแม่ของเขาช่วยขับเคลื่อนให้เล็กน้อย ต่อมาเขาก็เรียนปริญญาตรีด้วยตนเอง และได้รับประกาศนียบัตรระดับปริญญาตรีเป็นที่เรียบร้อย

ประกอบกับครอบครัวมีเงินน้อย หลังจากสำเร็จการศึกษา เขาจึงต้องไปทำงานที่บริษัทของญาติเป็นเวลาสองปี

ต่อมาเมื่อได้เป็นรองผู้จัดการ วิสัยทัศน์ก็ยิ่งล้ำเกินไป

ในแวดวงเพื่อนของเขามีแต่นักเรียนดีเด่นในห้องเรียนเหล่านั้น

ส่วนคนอย่างหลินมั่วนั้น พูดตามตรง ทั้งสองไม่เคยติดต่อกันมาก่อนเลย

จนกระทั่งครั้งหนึ่งที่จ้าวซินไปโรงพยาบาล และเห็นหลินมั่วกำลังทำความสะอาดอยู่ เขาแสร้งทำเป็นไม่เห็นแล้วเดินผ่านหลินมั่วไป

ฉะนั้น ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แม้จ้าวซินจะจัดงานเลี้ยงรุ่นมาหลายครั้งหลายปี

แต่แท้จริงแล้ว เขาไม่เคยติดต่อหลินมั่วไปสักครั้งเลย

วันนี้หลินมั่วมาถึงก่อนเวลา จ้าวซินที่กำลังนั่งอยู่ในห้องส่วนตัวกับเพื่อนร่วมชั้นหลายคน

เมื่อเห็นหลินมั่ว จ้าวซินก็มีสีหน้าประหลาดใจขึ้นมาในทันที “หลินมั่ว น...นายมาได้ยังไง”

หลิวมั่ว “คืนนี้มีงานเลี้ยงรุ่นไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันก็เลยมาไง”

จ้าวซินมองไปที่คนอื่นๆ ทันที “พวกนาย ใครเป็นคนบอกหลินมั่วน่ะ”

“ทำไมไม่เห็นบอกฉันเลย”

“แบบนี้ในห้องส่วนตัวจะไม่แออัดไปเหรอ?”

คนอื่นๆ ต่างมองไปที่หลินมั่ว คล้ายกับกำลังกล่าวโทษหลินมั่วที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นมา

พวกคนเหล่านี้ ในตอนที่ยังเรียนอยู่ ก็เป็นสุนัขรับใช้ของจ้าวซินนั่นแหละ

ต่อมาหลังเรียนจบ ก็ค่อนข้างจะอยู่ใกล้ตัวจ้าวซิน

นอกจากนี้ในตอนที่อยู่ในรั้วโรงเรียน หลินมั่วจัดอยู่ในกลุ่มคนที่ค่อนข้างจืดจาง และคนพวกนี้ก็ไม่ปลื้มอะไรในตัวหลินมั่วเลยจริงๆ

จ้าวซินเบะปาก “ช่างมันเถอะ”

“หลินมั่ว ไม่ใช่ว่าพวกฉันไม่รู้นะว่าสถานการณ์ของนายเป็นยังไง”

“ห้องส่วนตัวใหญ่ของที่นี่ ราคาต่ำสุดก็ห้าพันขึ้น”

“นายทำความสะอาดในโรงพยาบาล เงินเดือนกี่เดือนถึงจะพอกินกันล่ะหือ?”

คนที่อยู่ข้างๆ เขาโวยวายขึ้นมาทันที “จริงป้ะเนี่ย หลินมั่วทำงานทำความสะอาดในโรงพยาบาลเหรอ?”

“โรงพยาบาลไหนกัน?”

“งานทำความสะอาดพวกนี้ ไม่ใช่ว่าต้องเป็นพวกป้าๆ ทำหรอกเหรอ?”

จ้าวซินยิ้มเยาะ “นี่พวกนายไม่รู้กันเหรอ?”

“ว่าพี่หลินมั่วคนหล่อของเราทำงานทำความสะอาดที่โรงพยาบาลน่ะ!”

“แถมไม่ใช่แค่งานกวาดพื้นง่ายๆ นะ แต่เขายังล้างห้องน้ำด้วย!”

“ครั้งหนึ่งฉันไปที่โรงพยาบาล เห็นมากับตาว่าเขาล้างห้องน้ำอยู่”

“ตอนนั้นฉันไปกับลูกค้าน่ะ มันทำให้ฉันอายมากๆ ฉันไม่มีทางเลือก บอกไม่ได้หรอกว่านี่คือเพื่อนสมัยเรียนของฉัน ก็เลยทำได้แค่เดินผ่านๆ ไป”