หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 485

ทุกคนหัวเราะลั่นขึ้นมาทันที

เซี่ยฟังเหลือบมองหลินมั่ว “หลินมั่ว ที่หัวหน้าพูดน่ะจริงหรือเปล่า?”

“นายไปล้างห้องที่โรงพยาบาลจริงๆ เหรอ?”

“โถ เราเป็นเพื่อนร่วมห้องเยนเดียวกันแท้ๆ นายว่าทำไมนายถึงได้ตกต่ำลงเรื่อยๆ ล่ะ?”

“ไปทำงานเป็นคนทำความสะอาด แถมยังไปล้างห้องน้ำอีก”

“นายช่วยเลิกทำให้เพื่อนร่วมชั้นอับอายสักทีจะได้ไหม?”

หลินมั่วขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดเสียงเบาว่า “จะทำอะไรมันก็คืองานหมดนั่นแหละ”

“ฉันไม่ได้ไปขโมยหรือไปปล้นใครสักหน่อย หาเงินด้วยสองมือของฉัน ฉันจะไปทำให้ใครอับอายได้ยังไง?”

เซี่ยฟังยิ้มเยาะ “คนอย่างนาย ไปปล้นไปขโมยมายังดีซะกว่า!”

“คนหนุ่มสาวอายุยี่สิบกว่าปี มีมือมีเท้า แม้ว่าจะไปทำงานที่ไซต์ก่อสร้าง ก็ยังหาเงินได้ไม่น้อยเลยในเวลาหนึ่งเดือน”

“นึกไม่ถึงว่านายจะไปทำงานล้างห้องน้ำ นายนี่ช่างเป็นคนที่มีความสามารถจริงๆ เลยนะ!”

เพื่อนร่วมชั้นชายอีกคนหัวเราะขึ้นมาทันที “นี่ พวกนายว่า ถ้าจ้าวอีอีรู้ว่าหลินมั่วทำงานล้างห้องน้ำที่โรงพยาบาล เธอจะทำหน้ายังไงกัน?”

“พวกนายยังจำได้ไหม?”

“ตอนที่หลินมั่วเรียนอยู่ เขาแอบชอบจ้าวอีอี ดอกไม้ประจำห้องของเราน่ะ”

“ตอนนั้นหลินมั่วเขียนจดหมายรักให้จ้าวอีอี แล้วก็โดนจ้าวอีอีเอามันไปแปะไว้บนกระดานดำ น่าสนใจจริงๆ ”

“ดูซิว่าตอนนี้ จ้าวอีอียังจะชายตามองอยู่หรือเปล่า”

เซี่ยฟังหัวเราะลั่น “พูดตามตรง จ้าวอีอีนี่ซวยจริงๆ นะ”

“เป็นถึงดอกไม้ประจำห้อง ไม่นึกว่าจะถูกคนแบบนี้แอบรักเข้า แค่คิดก็รู้สึกขยะแขยงชะมัด”

ทุกคนหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง

ใบหน้าของหลินมั่วเปลี่ยนเป็นเย็นชา และพูดด้วยเสียงเรียบนิ่ง “ฉันแค่มางานเลี้ยงรุ่นเท่านั้น พวกนายถึงกับต้องพูดฉีกหน้าฉันกันแบบนี้เลยเหรอ”

จ้าวซินโบกมือปัด “โธ่ หลินมั่ว ทุกคนก็แค่มาหยอกล้อพบปะเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กันก็เท่านั้นเอง นี่นายโกรธเหรอ?”

“โอเค ในเมื่อมาแล้ว งั้นก็นั่งก่อนสิ เราเบียดกันหน่อยก็ไม่เห็นจะเป็นไร”

“แต่ฉันขอบอกไว้ก่อนนะว่า”

“อาหารมื้อเย็นวันนี้ พวกเราทุกคนทำเป็นแบบอเมริกันแชร์น่ะ”

“ถึงเวลาต้องจ่ายเท่าไหร่ นายก็ต้องหารเฉลี่ยด้วย เข้าใจหรือเปล่า?”

เซี่ยฟังเหลือบมองหลินมั่ว “หลินมั่ว นายต้องลองคิดดีๆ สิ”

“หัวหน้า ได้ยินมาว่าตอนนี้นายเป็นผู้จัดการของบริษัทแล้วใช่ไหม?”

“โหย นายนี่ก้าวกระโดดไปเร็วจริงๆ ”

“เมื่อไหร่จะให้ฉันตามไปทำงานกับนายบ้างล่ะ?”

“บริษัทที่ฉันทำอยู่ตอนนี้ไม่เห็นจะมีอนาคตเอาซะเลย!”

เซี่ยฟังเอียงไปทางร่างของจ้าวซิน และพูดอย่างออดอ้อน

จ้าวซินใช้มือข้างหนึ่งโอบเซี่ยฟังไว้และหัวเราะร่า “ไม่มีปัญหา”

“ฉันจะบอกพวกนายว่า ถ้างานเลี้ยงรุ่นคืนนี้จัดการได้สำเร็จล่ะก็ ไม่ต้องพูดหรอกว่าจะตามฉันมาน่ะ เธอจะให้ฉันเลื่อนเธอไปเป็นผู้จัดการเลยก็ได้ไม่มีปัญหา!”

ทุกคนทั้งหมดประหลาดใจ “เป็นงั้นได้ไงน่ะ?”

“หัวหน้า จะจัดการอะไรให้สำเร็จงั้นเหรอ?”

จ้าวซินรู้สึกพึงพอใจและพูดด้วยรอยยิ้ม “หลักๆ คือแขกวีไอพีที่ฉันเชิญมาในคืนนี้ยังไงล่ะ”

“บริษัทของเราอยากร่วมงานกับแขกวีไอพีผู้นี้อยู่หลายโครงการ ถ้าเกิดว่าเจรจาสำเร็จ เหอะๆ คงจะเป็นโครงการมูลค่าหลายหมื่นล้านเลยล่ะ”

“ถึงตอนนั้น บริษัทของฉันก็จะมีอำนาจมากขึ้นอย่างจริงๆ จังๆ แล้ว!”