หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 487

ทุกคนต่างดีใจเกินคาด นี่อาจจะเป็นโอกาสทองก็ได้

พวกเขาเคยสัมผัสเศรษฐีที่มีรายได้เป็นหลายร้อยล้านที่ไหนกันล่ะ แถมยังเป็นเพื่อนร่วมชั้นของพวกเขาอีก

ถ้าหากสามารถกอดขาไว้ และเขาก็ให้ความช่วยเหลืออะไรกับพวกเขาก็ได้ ในอนาคตพวกเขาก็จะได้เลื่อนตำแหน่งกันพรวดพราดเลยทีเดียว

“คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าในห้องเราจะมีเสือซุ่ม แล้วก็มีเพื่อนเก่าที่ความสามารถอยู่ด้วย!”

เซี่ยฟังพูดอย่างปลงๆ

คนอื่นๆ ก็พยักหน้าตาม “ไม่หรอก ใครจะไปคิดล่ะ?”

“แต่ว่า พูดก็พูดเถอะ ตอนที่เรียนอยู่ ฉันรู้สึกว่าเติ้งจวินคนนี้ไม่ธรรมดาเลยนะ ซึ่งเขาก็รวยอย่างที่คิดจริงๆ !”

“นายอย่าบอกนะ ฉันเริ่มนึกออกละ ตอนนั้นฉันกับเขาเหมือนว่าจะนั่งโต๊ะหน้าโต๊ะหลังนี่ล่ะ”

“ใช่เหรอ? งั้นนายกับเขาก็สนิทกันน่ะสิ?”

“เหอะๆ มันแน่อยู่แล้ว นี่ถึงเรียกว่าเพื่อนรักร่วมโต๊ะยังไงล่ะ!”

ทุกคนพูดคุยกันอย่างออกรส ส่วนหลินมั่วก็นั่งฟังคนพวกนี้คุยโวอยู่ข้างๆ อย่างใจเย็น

เซี่ยฟังเหลือบมองไปที่ท่าทางนั้นของหลินมั่ว มุมปากแฝงไปด้วยความเหยียดหยาม

“หลินมั่ว ทำไมนายไม่กลับไปก่อนล่ะ?”

“’งานเลี้ยงรุ่นคืนนี้ นายไม่เหมาะกับงานนี้หรอก"

หลินมั่วขมวดคิ้วเล็กน้อย “ทำไมจะไม่เหมาะล่ะ?”

เซี่ยฟังยิ้มเยาะ “นายคิดว่าไงล่ะ?”

“ก็คนที่มางานเลี้ยงรุ่นที่นี่ ล้วนแต่เป็นคนมีความสามารถกันทั้งนั้น”

“ไม่ต้องพูดถึงหัวหน้าของเราเลย เขาเป็นถึงผู้จัดการหลักเชียว”

“ส่วนฉัน ฉันก็เป็นผู้รับผิดชอบด้านการเงินในบริษัทของพวกฉันเหมือนกัน”

“พวกเขาบางคน ไม่เป็นพนักงานระดับสูงของบริษัท ก็เป็นผู้ประกอบการอิสระน่ะสิ”

ใครหลายคนในห้องมีสีหน้าพอใจ เหลือบมองไปที่หลินมั่วด้วยความดูถูก

เซี่ยฟังพูดต่อ “แล้วก็ พี่จวินที่ตอนนี้คงจะเป็นหัวหน้าใหญ่ที่มีรายได้หลายร้อยล้าน”

“นายว่านายเป็นคนล้างห้องน้ำ แต่มาที่นี่ มีอะไรที่เหมือนกับพวกเราไม่ทราบ?”

“หลินมั่ว ฉันรู้นะว่านายคิดอะไรอยู่ คิดจะมาหาโอกาส ขอร้องให้เพื่อนเก่าช่วยเหลือล่ะสิ ใช่ไหม?”

ทุกคนทั้งหมดลอบหัวเราะ ฟังเซี่ยรีบพูดขึ้น “หัวหน้า นายนี่ช่างน้ำใจงามจริงๆ ”

“หลินมั่ว ยังไม่รีบขอบคุณหัวหน้าอีกเหรอ!”

“อาหารที่ภัตตคารซิงหลงไม่เลวเลยนะ สั่งอะไรก็ได้มาสักสองสามอย่าง ราคาก็ปาหลักร้อยแล้ว!”

หลินมั่วทำหน้าตาเย็นชาและพูดด้วยเสียงเรียบนิ่ง “งั้นก็ไม่ต้องหรอก”

“แค่อาหารมื้อเดียว ฉันจ่ายเองได้”

“ทุกๆ ท่านครับ ฉันยังยืนยันคำเดิม เรื่องเงินน่ะ ฉันจะจ่ายไม่ให้มันขาดไปสักแดงเดียวเลย!”

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนเป็นเย็นชา เซี่ยฟังพูดด้วยความโกรธ “หลินมั่ว นายนี่มันไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีเลยนะ!”

“พวกเราทำแบบนี้ก็เพื่อประโยชน์ของนาย ทำไมนายถึงไม่สำนึกบุญคุณล่ะ?”

“เอาแต่พูดว่าจะจ่ายไม่ให้ขาดสักแดงเดียว?”

“หึ พอถึงเวลาคิดบัญชีจริงๆ ก็จะรีบตีหน้าเศร้าแล้วบอกว่าตัวเองไม่มีเงิน”

“คนอย่างนาย ฉันเห็นมาเยอะแล้ว ก็แค่ผู้ชายชั้นต่ำเตี้ยเรี่ยดิน!”