หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 489

หลินมั่วไม่ได้สนใจคำเยาะเย้ยของคนเหล่านี้ และยิ่งไม่อยากจะอธิบายอะไรให้มากความเลย

คนพวกนี้ยังคงคุยกันต่อเรื่องการผูกมิตรกับเติ้งจวินอีกพักใหญ่ ส่วนหลินมั่วก็นั่งดื่มชาอยู่คนเดียว

จู่ๆ ก็มีข้อความเข้า

หลินมั่วมองดู ก็เห็นว่าเป็นซ่งจื่อหลานที่ส่งมา “คุณหลิน ฉันจัดการไว้ให้เรียบร้อยแล้ว คุณจะมาได้เมื่อไหร่?”

หลินมั่วครุ่นคิดก่อนจะตอบกลับ “ผมมาร่วมงานงานเลี้ยงรุ่นอยู่ เสร็จคืนนี้ผมจะไป”

หลังจากเก็บโทรศัพท์ไปได้ไม่นาน ชายหญิงคู่หนึ่งก็เดินเข้าประตูมา

ชายผู้นั้นรูปร่างผอมบาง มีผมหงอกขาวที่ขมับไม่น้อยเลย ทำให้ดูค่อนข้างมีอายุมากทีเดียว

หญิงสาวกอดแขนของชายผู้นั้นไว้แน่น และยิ้มอย่างอบอุ่น

เมื่อเห็นชายผู้นี้ หลินมั่วก็ยิ้มทันที

และชายผู้นี้ก็คือเสี่ยวอู่นั่นเอง

เขาลุกขึ้นยืน และอยากจะเข้าไปพูดคุย แต่จ้าวซินกลับปรี่นำเขาไปก่อนหนึ่งก้าว

“โหย เสี่ยวอู่ นายมาด้วยเหรอเนี่ย”

“ฉันยังพูดอยู่เลยว่าถ้านายไม่มาอีกล่ะก็ ฉันจะขับรถไปรับนายเลยนะ”

“มาๆ ๆ ทางนี้ รีบมานั่งตรงนี้สิ”

ในขณะที่จ้าวซินพูด ก็ลากเสี่ยวอู่ไปยังที่นั่งดีๆ ข้างๆ

คนอื่นๆ ก็ลุกขึ้นทักทายเสี่ยวอู่อย่างกระตือรือร้น

อันที่จริงแล้ว ในตอนที่เรียนอยู่นั้น เสี่ยวอู่ไม่ได้มีปฏิสัมผัสที่ดีนักตอนอยู่ในห้องเรียน

เหตุผลหลักๆ ก็คือ เสี่ยวอู่นั้นเป็นคนเก็บตัว และมีนิสัยขี้ขลาดเล็กน้อย ดังนั้น ในรั้วโรงเรียนก็ไม่ต้องพูดถึงเพื่อนเลย แม้กระทั่งเขายังโดนเพื่อนร่วมชั้นรังแกอยู่บ่อยครั้งอีกด้วย

เขาสนิทกับหลินมั่วและเติ้งจวินก็เพราะหลินมั่วและเติ้งจวินช่วยเขาเอาไว้

เพียงแค่หลินมั่วไม่ได้คาดคิดว่าหลังจากที่ไม่ได้เจอเขามาสองสามปี เสี่ยวอู่จะเปลี่ยนไปอย่างนี้

เมื่อมองไปยังผมขาวข้างหมับ หลินมั่วก็พอจะเดาได้ว่า ในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา เสี่ยวอู่คงไม่มีความสุขนัก และยากลำบากมากจริงๆ !

เสี่ยวอู่ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย เขาไม่คุ้นเคยกับจ้าวซินและคนอื่นๆ เลย ความสัมพันธ์ก็ไม่ได้สนิทกันถึงขั้นนั้น

แม้แต่คนเหล่านี้ มีไม่กี่คนที่สามารถจำชื่อเขาได้ และเอาแต่เรียกเสี่ยวอู่ตามจ้าวซิน

ทว่า สิ่งนี้ก็ไม่ได้ขัดขวางความกระตือรือร้นทุกของคนที่จะพูดคุยกับเขา สุดท้ายแล้ว เสี่ยวอู่ก็สนิทกับเติ้งจวินที่สุด!

ในเวลานี้ทำความสนิทสนมกับเสี่ยวอู่ เดี๋ยวพอเจอเติ้งจวิน ก็ไม่มีอะไรให้สนทนาแล้ว!

ถ้าหากเสี่ยวอู่พูดจาดีต่อหน้าเติ้งจวิน แล้วเติ้งจวินจะไม่ช่วยหลินมั่วเหรอ?

เสี่ยวอู่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดเสียงกระซิบ “หัวหน้า ฉ...ฉันไปนั่งกับหลินมั่วดีกว่า”

“เราสองคนไม่ได้เจอกันนาน อยากจะไปคุยกันหน่อยน่ะ”

สีหน้าของจ้าวซินเปลี่ยนไปเล็กน้อย และพูดด้วยความเก้อเขิน “เสี่ยวอู่ ที่นั่งที่จัดไว้คืนนี้จัดไว้พิเศษเลยนะ”

“ไม่งั้นนายก็นั่งแบบนี้ไปก่อน พอหลังจากเรากินข้าวกันเสร็จ นายสองคนก็ค่อยไปคุยกัน โอเคไหม?”

เสี่ยวอู่ประหลาดใจ “พิเศษยังไง?”

“ฉันไปนั่งกับหลินมั่วไม่ได้เหรอ?”

จ้าวซินพูดอย่างหมดหนทาง “เสี่ยวอู่ นายไม่รู้เหรอว่าเดี๋ยวนายก็ต้องนั่งข้างหัวหน้าใหญ่ของเราน่ะ”

“หัวหน้าใหญ่คนนี้มาที่นี่เพราะนายโดยเฉพาะเลยนะ คงจะดีที่สุดถ้านายอยู่ต้อนรับด้วยตัวเอง”

“นายจะไปนั่งข้างหลินมั่วอย่างนั้นได้ยังไงกันล่ะ?”

เสี่ยวอู่ตกตะลึง “ค...ใครคือหัวหน้าใหญ่กัน?”

จ้าวซินหัวเราะร่า “พอเขามาแล้วเดี๋ยวนายก็จะรู้น่า”

“ก็นั่งอย่างนี้ไปก่อนเถอะ”