หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 504

ฟังฮุ่ยถลึงตา “ฉันรู้ว่านี่เตียงของพวกแก!”

“ฉันก็แค่ยกลงไปลอง ให้หลินมั่วรู้ว่าใครถูกใครผิด”

“ดูท่าทางร้อนรนของแกสิ ทำไม ฉันเป็นแม่แก ฉันจะเอาของแกไม่ได้หรือไง”

สวี่ปั้นซย่าสะอึกจนพูดไม่ออก หากพ่อแม่ทำตัวไม่มีเหตุผลขึ้นมา ก็ทำอะไรไม่ได้จริงๆ

หลังจากนั้นไม่นาน หวงเหลียงก็วิ่งขึ้นมาอย่างดีใจ

เขารู้ดีว่าเตียงหลังนี้ตัวเองไม่มีสิทธิ์ได้นอน

แต่ขอแค่หลินมั่วเองก็ไม่ได้นอนเตียงนี้ เขาก็พอใจแล้ว

สวี่เจี้ยนกงก็เดินขึ้นมาด้วยตัวเอง เขาเดินวนรอบเตียงก่อนจะพยักหน้าอย่างพอใจ

“เยี่ยม ไม่เลวเลย”

“ดี ยกลงไปเลย”

“อีกเดี๋ยวยกเตียงของพวกเราขึ้นมาก็ได้แล้ว”

สวี่เจี้ยนกงหัวเราะร่า

ฟังฮุ่ยยืนชี้นิ้วอยู่ด้านข้าง สั่งให้หวงเหลียงและหลินมั่วยกโต๊ะข้างเตียง

หลินมั่วจนปัญญา จึงได้แต่ทำตามคำสั่งของฟังฮุ่ย

เมื่อทั้งสองคนเริ่มย้ายโต๊ะข้างเตียง พวกเขาก็พบสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด

โต๊ะข้างเตียงเชื่อมติดกับเตียง

ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่สำคัญที่สุดคือพวกเขามองไม่เห็นว่ามันเชื่อมต่อกันอย่างไร ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถถอดมันออกได้

ทั้งสองพยายามยกเตียงขึ้นอีกครั้ง แต่พบว่าเตียงนั้นติดกับผนังด้วย และพวกเขาไม่สามารถขยับมันออกไปได้เลย

ฟังฮุ่ยกับสวี่เจี้ยนกงที่ยิ้มร่าในตอนแรกเมื่อเห็นดังนั้นก็ตื่นตะลึง

“เตียงอะไรเนี่ย? ทำไมถึงติดกับผนังด้วย”

“หวงเหลียง นายลองดูหน่อยสิว่าจะยกเตียงลงไปได้ยังไง”

ฟังฮุ่ยออกคำสั่ง

หวงเหลียงลองดูอย่างละเอียดสักพักก็ส่ายหน้า “แม่ อันนี้ผมดูไม่เข้าใจจริงๆ”

“หรือไม่พรุ่งนี้ผมพาเพื่อนมาอีกสองสามคนให้ช่วยกันยกลงไป”

“คืนนี้แม่นอนเบียดกับพ่อไปก่อนได้ไหม”

ฟังฮุ่ยมีสีหน้าไม่ยินยอม แต่สุดท้ายก็ได้แต่เอ่ยอย่างจนปัญญา “ช่างเถอะๆ คืนนี้ก็เบียดกันไปก่อนแล้วกัน”

“พรุ่งนี้เช้านายรีบเรียกคนมาด้วยล่ะ”

สวี่ปั้นซย่าร้อนรน “พวกเขาทำขนาดนี้แล้วยังไม่โดนฟางเส้นสุดท้ายของคุณอีกเหรอ?”

“หลินมั่ว คุณ…คุณมีฟางเส้นสุดท้ายแน่นะ”

หลินมั่วมองสวี่ปั้นซย่าก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่ม “ฟางเส้นสุดท้ายของผม ก็คือคุณไง”

ประโยคเดียวทำให้สวี่ปั้นซย่าชะงักอยู่กับที่

หลินมั่วเอ่ย “ไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไรกับผมก็ไม่เป็นไร”

“ผมรู้ว่าพวกเขาไม่ชอบผม พวกเขาลำเอียง”

“ดังนั้นผมเลยทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดของพวกเขา”

“แต่สิ่งเดียวที่ผมทนไม่ได้ คือการที่พวกเขาทำไม่ดีกับคุณ”

“พวกเขาจะทำอะไรกับผมก็ได้ แต่ผมจะไม่ยอมให้ใครมารังแกคุณ”

“นี่แหละฟางเส้นสุดท้ายของผม”

สวี่ปั้นซย่ามองหลินมั่ว ดวงตาของเธอแดง จู่ๆ ก็พุ่งเข้าไปในอกของหลินมั่วก่อนจะสะอื้นเสียงเบา

“คนโง่! คนโง่! คุณมันโง่!”

“ชาติก่อนฉันไปทำอะไรไว้ ถึงได้เจอกับคนโง่แบบคุณ!”