หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 512

แม่ของเสี่ยวอู่ยังแอบรู้สึกไม่ยินยอม แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร

“พอแล้ว เอาตามนี้แล้วกัน ฉันไปก่อนนะ ยังมีเรื่องต้องจัดการ”

ชายหนุ่มสะบัดมือกำลังจะเดินออกไป

จู่ๆ ก็มีคนคนหนึ่งรีบเอ่ยขึ้น “ปินจื่อ อย่าเพิ่งไปสิ”

“เมื่อเช้าฉันเจออาฟั่น เขาบอกว่าอีกเดี๋ยวจะมา”

เมื่อได้ยินดังนั้นสายตาของเขาก็เป็นประกาย “อาฟั่นจะมาเหรอ?”

“งั้นฉันต้องรอคุยกับอาฟั่นสักหน่อยแล้ว”

“มาๆๆ ยกเก้าอี้มา ฉันจะนั่งสักพัก”

เสี่ยวอู่รีบยกเก้าอี้เข้ามา

ชายหนุ่มนั่งลงในลานบ้านด้วยท่าทางวางมาด เสี่ยวอู่ยกน้ำชา ส่วนแม่ของเสี่ยวอู่ก็ถือบุหรี่มาให้

เขารับบุหรี่มาก่อนจะพินิจพิเคราะห์ “น้าสาม อย่าหาว่าผมว่าเลยนะ”

“แต่นี่งานมงคล ทำไมถึงได้งกแบบนี้ล่ะ”

“บุหรี่สิบหยวนก็ไม่มีเงินซื่อเหรอ”

“อย่างน้อยก็ต้องยี่ห้อหวาจื่อสิ!”

แม่ของเสี่ยวอู่อึ้งงัน “หวา…หวาอะไรนะ”

ชายหนุ่มถลึงตา “บุหรี่จงหวาไง!”

แม่ของเสี่ยวอู่ตกใจ “บุ…บุหรี่นั่นแพงจะตาย…”

“ปินจื่อ นายก็รู้ฐานะทางบ้านเรา จะเอาเงินที่ไหนไปซื้อบุหรี่ยี่ห้อนั้น…”

ชายหนุ่มโบกมือ “ช่างเถอะๆ อย่ามาระบายความทุกข์เลย”

“ฉันจะบอกให้ว่าการเป็นคนน่ะ ภาพลักษณ์สำคัญที่สุด”

“งานครั้งเดียวในชีวิต แต่พวกน้างกแบบนี้ ถ้าคนอื่นรู้เข้าไม่ขายหน้าแย่เหรอ”

“เดี๋ยวอาฟั่นมา น้าก็จะให้เขาสูบบุหรี่นี่เหรอ”

“พวกน้านี่นะ ไม่มีภาพลักษณ์เลยสักนิด มิน่าล่ะถึงได้ไม่มีอนาคต”

“ดูท่าชีวิตนี้ก็คงทำอะไรไม่ได้หรอก!”

แม่ของเสี่ยวอู่กระอักกระอ่วน เธอพยายามยิ้ม เธอไม่กล้าที่จะเข้าไปล่วงเกินชายหนุ่มคนนี้ด้วยซ้ำ

หลินมั่วได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้ว เขาเองก็รู้จักปินจื่อคนนี้

ขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเสี่ยวอู่ แม่ของเขากับแม่ของเสี่ยวอู่เป็นพี่น้องแท้ๆ

เมื่อก่อนบ้านของปินจื่อยากจนก็มันจะได้รับการช่วยเหลือจากบ้านของเสี่ยวอู่

ตอนนั้นปินจื่อมักจะวนเวียนอยู่รอบๆ โรงเรียนอาชีวศึกษา เพื่อไปยืมเงินเสี่ยวอู่

เสี่ยวอู่ก็เต็มใจให้เขายืมเงินทุกครั้ง ราวกับว่าเขาเป็นน้องแท้ๆ

“อายุขนาดนี้แล้ว ทำไมยังซื้อรถสักคันไม่ได้ล่ะ”

ปินจื่อเอ่ยพลางหยิบกุญแจรถขึ้นมาเล่น สีหน้าเต็มไปด้วยความโอ้อวด

หลินมั่วขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อก่อนปินจื่อยังตามหลังพวกเขาอยู่ต้อยๆ

แต่ตอนนี้กลับจงใจมาอวดเบ่งต่อหน้าเขา

“ไม่ได้ทำอะไร แค่ทำงานที่โรงพยาบาล”

หลินมั่วเอ่ยตอบส่งๆ

ปินจื่อชะงัก พ่อของเสี่ยวอู่ก็ตกตะลึงเช่นกัน

“ไอหย๋า หลินมั่ว นายทำงานที่โรงพยาบาลเหรอ”

“เจ้าเด็กนี่เก่งจริงๆ ได้เป็นหมอแล้ว”

“ดีจังเลยๆ”

พ่อแม่ของเสี่ยวอู่เป็นคนจิตใจดี ดังนั้นเขาถึงสัมผัสได้ถึงความสุขจากก้นเบื้องของหัวใจ

ส่วนปินจื่อกลับมีสีหน้าไม่พอใจ

เขาพยายามสร้างชื่อเสียงให้ตัวเองและดูถูกเสี่ยวอู่มาตลอด

แต่การที่หลินมั่วทำงานในโรงพยาบาลทำให้เขาไม่มั่นใจเอามากๆ