หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 513

“จริงเหรอ?”

“หลินมั่ว ถ้าฉันจำไม่ผิดนายยังเรียนไม่จบโรงเรียนอาชีวศึกษาเลย ใบจบการศึกษาก็ไม่มี เข้าทำงานในโรงพยาบาลได้ด้วยเหรอ”

“ขี้โม้ล่ะสิ!”

ปินจื่อเบ้ปาก

ผู้คนรอบต่างพากันมองมาด้วยความสงสัย

เรียนไม่จบโรงเรียนอาชีวศึกษาแต่ไปทำงานที่โรงพยาบาล นั่นดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือเท่าไร

พ่อของเสี่ยวอู่เห็นดังนั้นก็รีบเข้ามาคลี่คลายสถานการณ์ “ทำงานในโรงพยาบาลก็ไม่จำเป็นต้องใช้ใบประกาศหรอก หลินมั่วอาจจะทำงานอยู่เบื้องหลัง แค่นี้ก็ดีมากแล้ว”

“สิ่งสำคัญที่สุดของคนหนุ่มสาวน่ะคือสามารถยืนได้อย่างมั่นคง งานของหลินมั่วมั่นคงก็ดีมากแล้ว”

“พอแล้ว กว่าหลินมั่วจะได้มาสักที รีบเข้าไปข้างในเร็ว”

ทั้งสองคนลากหลินมั่วเข้าไปด้านใน

ปินจื่อเดินตามเข้าไปอย่างไม่ลดละ

“หลินมั่ว นายทำงานที่โรงพยาบาลไหน เพื่อนที่รู้จักของฉันหลายคนก็ทำงานในโรงพยาบาล พวกเขาเป็นหัวหน้ากันทั้งนั้น”

“นายว่ามาสิ ไม่แน่ฉันอาจจะรู้จักหัวหน้าของนายก็ได้”

ปินจื่อเอ่ยอย่างลำพองใจ

หลินมั่วขมวดคิ้ว น้ำเสียงเหยียดหยามของปินจื่อทำให้เขารู้สึกไม่สบอารมณ์

“ฉันทำงานที่โรงพยาบาลไหนเกี่ยวอะไรกับนายด้วย?”

หลินมั่วย้อนถาม

ปินจื่อชะงัก เขาไม่คิดว่าหลินมั่วจะกล้าต่อต้านตนเองแบบนี้

“นายหมายความว่าไง? ฉันแค่ถามมันจะเป็นอะไรไป”

“ถ้านายทำงานที่โรงพยาบาลจริง แค่ตอบมาตรงๆ ก็ได้แล้ว”

“ทำไม? ปอดแหกไม่กล้าบอกเหรอ? หรือกลัวว่าฉันจะจับไต๋ได้”

“ฮึ คนแบบนายน่ะฉันเจอมาเยอะแยะ นายน่ะหลอกคนอื่นได้ แต่หลอกฉันไม่ได้หรอก”

ปินจื่อยิ้มเย็น

เสียงของปินจื่อค่อนข้างดังทำให้ตกเป็นเป้าสายตาของผู้คน สายตาที่คนพวกนั้นมองหลินมั่วก็เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

พ่อของเสี่ยวอู่รีบเข้ามาคลี่คลายสถานการณ์

ปินจื่อรีบเข้ามาห้ามทันที “น้าเขย จะรีบร้อนไปไหน ให้หลินมั่วพูดให้จบก่อนสิ”

“หลินมั่ว ทุกคนเขากำลังรอฟังอยู่ว่าสรุปแล้วนายทำงานที่ไหนกันแน่”

แม่ของเสี่ยวอู่รีบพูดขึ้นมา “ปินจื่อ ทุกคนกำลังยุ่งอยู่ ไว้ค่อยถาม…”

ปินจื่อเอ่ยอย่างหงุดหงิด “ไม่ได้!”

“ตั้งแต่หลินมั่วเข้ามากเอาแต่เต๊ะท่าทำเท่อยู่ได้ ถ้าวันนี้ไม่พูดเรื่องนี้ให้ชัดเจนก็อย่าหวังว่าจะไปไหนได้เลย ฉันไม่ยอมกินข้าวร่วมโต๊ะกับไอ้คนหลอกลวงแบบนี้หรอก”

คนอื่นๆ ก็พากันโห่ร้อง พวกเขาต่างคิดว่าหลินมั่วเป็นคนหลอกลวงไปแล้ว

หลินมั่วขมวดคิ้ว เดิมทีเขาไม่อยากจะสนใจปินจื่อ แต่ดูท่าจะกัดเขาไม่ปล่อย

ขณะนั้นเองก็มีคนเดินเข้ามา

พ่อของเสี่ยวอู่หันไปมองก่อนจะรีบเข้าไปต้อนรับ “อาฟั่น มาได้ไงเนี่ย เรื่องเล็กแค่นี้ ไม่เห็นต้องมาด้วยตัวเองเลย”

อาฟั่นเดินเข้ามาช้าๆ อย่างเย่อหยิ่ง “ก็แค่มาดู มีอะไรให้ช่วยก็รีบบอกมานะ”