“จริงเหรอ?”
“หลินมั่ว ถ้าฉันจำไม่ผิดนายยังเรียนไม่จบโรงเรียนอาชีวศึกษาเลย ใบจบการศึกษาก็ไม่มี เข้าทำงานในโรงพยาบาลได้ด้วยเหรอ”
“ขี้โม้ล่ะสิ!”
ปินจื่อเบ้ปาก
ผู้คนรอบต่างพากันมองมาด้วยความสงสัย
เรียนไม่จบโรงเรียนอาชีวศึกษาแต่ไปทำงานที่โรงพยาบาล นั่นดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือเท่าไร
พ่อของเสี่ยวอู่เห็นดังนั้นก็รีบเข้ามาคลี่คลายสถานการณ์ “ทำงานในโรงพยาบาลก็ไม่จำเป็นต้องใช้ใบประกาศหรอก หลินมั่วอาจจะทำงานอยู่เบื้องหลัง แค่นี้ก็ดีมากแล้ว”
“สิ่งสำคัญที่สุดของคนหนุ่มสาวน่ะคือสามารถยืนได้อย่างมั่นคง งานของหลินมั่วมั่นคงก็ดีมากแล้ว”
“พอแล้ว กว่าหลินมั่วจะได้มาสักที รีบเข้าไปข้างในเร็ว”
ทั้งสองคนลากหลินมั่วเข้าไปด้านใน
ปินจื่อเดินตามเข้าไปอย่างไม่ลดละ
“หลินมั่ว นายทำงานที่โรงพยาบาลไหน เพื่อนที่รู้จักของฉันหลายคนก็ทำงานในโรงพยาบาล พวกเขาเป็นหัวหน้ากันทั้งนั้น”
“นายว่ามาสิ ไม่แน่ฉันอาจจะรู้จักหัวหน้าของนายก็ได้”
ปินจื่อเอ่ยอย่างลำพองใจ
หลินมั่วขมวดคิ้ว น้ำเสียงเหยียดหยามของปินจื่อทำให้เขารู้สึกไม่สบอารมณ์
“ฉันทำงานที่โรงพยาบาลไหนเกี่ยวอะไรกับนายด้วย?”
หลินมั่วย้อนถาม
ปินจื่อชะงัก เขาไม่คิดว่าหลินมั่วจะกล้าต่อต้านตนเองแบบนี้
“นายหมายความว่าไง? ฉันแค่ถามมันจะเป็นอะไรไป”
“ถ้านายทำงานที่โรงพยาบาลจริง แค่ตอบมาตรงๆ ก็ได้แล้ว”
“ทำไม? ปอดแหกไม่กล้าบอกเหรอ? หรือกลัวว่าฉันจะจับไต๋ได้”
“ฮึ คนแบบนายน่ะฉันเจอมาเยอะแยะ นายน่ะหลอกคนอื่นได้ แต่หลอกฉันไม่ได้หรอก”
ปินจื่อยิ้มเย็น
เสียงของปินจื่อค่อนข้างดังทำให้ตกเป็นเป้าสายตาของผู้คน สายตาที่คนพวกนั้นมองหลินมั่วก็เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะหมอเทวดา
นิยายไร้สาระของแท้...
นิยายน้ำเน่า...
นิยายขยะ คนแตงก็ขยะ...
ควยๆๆๆๆควย นิยายเหี้ย สัตว์...
อ่านนิยายแนวนี้มาหลายเรื่อง เรื่องนี้พ่อตาแม่ยายโคตรเห็นแก่ตัวกว่าทุกเรื่อง แถมยังบวกน้องเมียผัวน้องเมีย กุเป็นพระเอกจะเอายาตายด้านใส่อาหารให้พวกแม่งกินให้หมด ทำอาหารให้แดกทุกวันอยู่แล้วนิ...
จะมีต่อไหม...
หลินมั่วเพิ่งสร้างผลงานครั้งแรก หนานป้าเทียน,อาวุโสเฮ้อ,เฉินเซิ่งหยวน ถึงกับยอมเป็นขี้ข้า เร็วไปไหม? น่าจะทำผลงานให้พวกเขาเหล่านี้ประจักษ์สัก2-3อย่าง ให้เกรงกลัวและยอมสิโรราบ 再見...
ไม่ลงให้อ่านแล้วเหรอครับ...
เพิ่งเริ่มอ่านน่าจะสนุก แต่ไม่ได้อัพเดทนานแล้วเรื่องนี้จะโดนเทหรือเปล่านะ...
หายนานเลยรอบนี้...