หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 515

ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นเมื่อเห็นแบบนี้ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความตื่นตะลึง

ในขณะเดียวกันสายตาที่มองหลินมั่วก็เต็มไปด้วยความนับถือ

นี่สิบุคคลคนสำคัญ อ่อนน้อมถ่อมตนไม่โอ้อวด

ไม่เหมือนปินจื่อโหวกเหวกตั้งแต่เข้ามา อย่างกับกลัวว่าคนอื่นจะไม่รู้จัก

เมื่อเทียบกันแล้ว คนอื่นๆ ย่อมนับถือหลินมั่วมากกว่า

แม้แต่พ่อแม่ของเสี่ยวอู่ก็ยังภูมิใจ

หลินมั่วกับเติ้งจวินเป็นเพื่อนสนิทของเสี่ยวอู่

เมื่อก่อนบ้านของหลินมั่วจน อีกทั้งตอนที่แม่ของเสี่ยวอู่ยังทำงานในโรงงาน ฐานะทางบ้านของเขาก็ยังไม่ดีเท่าไร

ตอนนั้นหลินมั่วมักจะมากินข้าวที่บ้านเขาบ่อยๆ

พ่อแม่ของเสี่ยวอู่เป็นคนที่

ทุกครั้งที่หลินมั่วมาบ้าน พวกเขาก็จะต้อนรับด้วยอาหารเต็มโต๊ะ

เรียกได้ว่าในสายตาพวกเขาหลินมั่วเหมือนกับลูกหลานจริงๆ

ตอนนี้หลินมั่วมีหน้าที่การงานที่ดี พวกเขาก็ดีใจแทนหลินมั่ว

แม่ของเสี่ยวอู่ยกกาน้ำชาออกมาเตรียมจะรินให้ทั้งสองคน

หลินมั่วรีบรับกาน้ำชามาทันที “คุณน้า ร่างกายคุณน้าไม่ค่อยแข็งแรง พักก่อนเถอะครับ”

“เรื่องพวกนี้เดี๋ยวผมทำเอง”

ใบหน้าของแม่เสี่ยวอู่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ไอหย๋า นั่งก่อนๆ”

“วันนี้เรามาเป็นแขกนะ”

“บ้านน้ามีงานมงคลแบบนี้ ก็ต้องออกมาต้อนรับด้วยตัวเองสิ”

“มาๆๆ อาฟั่น ดื่มชา”

อาฟั่นที่เห็นหลินมั่วมีท่าทางเคารพแม่ของเสี่ยวอู่แบบนั้นไหนเลยจะกล้ารับถ้วยน้ำชา

เขารีบลุกขึ้นช่วยเทน้ำชา “แม่เสี่ยวอู่ เธอไม่ต้องหรอก”

“เรื่องแค่นี้ไม่ลำบากหรอก”

“มาๆๆ เสี่ยวอู่ พาพ่อแม่ไปนั่งก่อนเร็ว”

พ่อแม่ของเสี่ยวอู่รีบปฏิเสธ “ไม่เป็นไรหรอกอาฟั่น”

“ฉันยังต้องช่วยตกแต่งอีก นายนั่งก่อนเลย”

แต่วันนี้กลับออกไปทำงานด้วยตัวเอง เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นในประวัติการณ์

หลินมั่วเห็นดังนั้นก็รู้สึกพอใจ

เขาเรียกให้พ่อแม่ของเสี่ยวอู่นั่งลงก่อนจะยกยิ้ม “คุณน้า เมื่อวานเสี่ยวอู่ไปกินข้าวกับผม ทั้งยังเล่าเรื่องของคุณน้าให้ฟัง”

“ตอนนี้วิชาการแพทย์ผมก็พอใช้ได้”

“ให้ผมลองดูให้หน่อยไหม”

อาฟั่นมีสีหน้าอิจฉา “ไอหย๋า แม่เสี่ยวอู่ เธอนี่ได้อภิสิทธิ์ดีมากเลยนะเนี่ย”

“ฝีมือการแพทย์ของหัวหน้าหลินน่ะ ถ้าให้รักษาย่อมไม่มีปัญหาแน่นอน”

แม่ของเสี่ยวอู่นั่งลงข้างหน้าหลินมั่วก่อนจะเอ่ยอย่างเหนียมอาย “หลินมั่ว โรคของน้าคงจะรักษาไม่หาย”

“น้า…น้าหัวใจไม่ค่อยดีมาตั้งแต่เมื่อก่อน ไหนจะเป็นเบาหวานแล้วก็มีโรคอื่นๆ แทรกซ้อนอีก”

“ต่อมาก็เกิดเส้นเลือดในสมองแตก หมอบอกว่าไม่มีทางรักษาได้ ทำได้แค่คอยควบคุมเท่านั้น”

“เฮ้อ ว่าตามตรงเลยนะ ถ้าไม่ใช่ว่าเพราะยังเป็นห่วงเสี่ยวอู่ น้าว่าน้าตายไปเสียยังจะดีกว่า”

“ตอนนี้ก็มีแต่เป็นภาระให้ที่บ้าน”

แม่ของเสี่ยวอู่อดน้ำตาไหลไม่ได้ขณะพูด