หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 544

หลินมั่วกับเติ้งจวินยังคงมีสีหน้าเย็นชา โดยที่ไม่สนใจปินจื่อเลยสักนิด

ปินจื่ออดไม่ได้ที่จะโมโหออกมา “พวกนายสองคนอยากตายหรือไง”

“ฉันพวกให้นายทักทายลูกพี่หั่วไง พวกนาย...”

ในเวลานี้เองลูกพี่หั่วที่อยู่ด้านหลังก็ผลักเขาออก

ใบหน้าของลูกพี่หั่วเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “คุณคงเป็นคุณหลิน?”

“สวัสดีครับ ผมชื่อจางหั่ว คุณเรียกผมว่าเสี่ยวจางก็พอแล้วครับ”

ปินจื่อชะงักไป

ลูกพี่หั่วเป็นอะไรไปน่ะ ทำไมถึงทำตัวเคารพหลินมั่วแบบนี้ล่ะ

หลินมั่วขมวดคิ้ว “พวกเรารู้จักกัน?”

ลูกพี่หั่วรีบพูดขึ้นว่า “อ๊ะ ขออภัยครับ ผมลืมบอกไป”

“เจ้าพ่อหู่สั่งให้พวกเรามาช่วยงานครับ”

“คุณหลินครับ พวกเราได้นำเอารถสามสิบกว่าคันมาด้วย”

“ได้ยินว่าเพื่อนของคุณจะใช้ในการแต่งงาน?”

“คุณลองไปดูหน่อยครับ ถ้าถูกใจคันไหน คุณแจ้งผมมาก็พอแล้ว”

เมื่อคำพูดนี้ถูกพูดออกมา ทุกคนในที่นั้นก็ฮือฮาขึ้น

ผู้คนต่างพากันชะงักไป

ตอนแรกพวกเขานึกว่าคนกลุ่มนี้มาเพื่อมาหาเรื่อง

ใครจะคิดกันล่ะว่าคนกลุ่มนี้จะมาเพื่อช่วยงาน?

และยังมีลูกพี่หั่วผู้เป็นหัวหน้าที่มีท่าทีเคารพต่อหลินมั่ว นี่มันเรื่องอะไรกัน

นี่คือคนใหญ่คนโตที่ปินจื่อพูดงั้นเหรอ?

แม้แต่หลินจือเองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ เขารีบพูดขึ้นว่า “ลูกพี่หั่วครับ พี่จำคนผิดรึเปล่าครับ”

“หลินมั่วคนนี้เป็นเพื่อนร่วมชั้นของลูกผู้พี่ผมสมัยเรียน เขาเป็นแค่หมอเท่านั้นเอง พี่คงจำคนผิดแล้วล่ะ”

“เขาเป็นแค่คนธรรมดาตัวเล็กๆ ทำไมพี่ถึงต้องมีท่าทีเกรงอกเกรงใจเขาขนาดนั้นด้วยครับ”

ลูกพี่หั่วพูดด้วยความโกรธว่า “หุบปาก！”

“นายกล้าดียังไง ถึงได้กล้าพูดกับคุณหลินแบบนี้！”

“รีบขอโทษคุณหลินซะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจกับนาย！”

ปินจื่อไม่ยอมรับ “ลูกพี่หั่วครับ พี่ต้องจำคนผิดแน่ๆ”

“หลินมั่วคนนี้ผมรู้จักดี เมื่อก่อนบ้านเขายากจนมากจนแทบจะไม่มีกิน”

“ต่อมาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นถึงได้เป็นหมออยู่ในโรงพยาบาล และหลอกลวงคนอื่นไปทั่วที่นอกหมู่บ้าน”

ในเวลานี้ ทางด้านปินจื่อเองในที่สุดเขาก็ว่าง่ายแล้ว เขาร้องอ้อนวอนด้วยเสียงอันสั่นเครือว่า “ลูกพี่หั่ว ไว้ชีวิตผมด้วย ผมไม่กล้าอีกต่อไปแล้วครับ！”

ลูกพี่หั่วพูดด้วยความโมโหว่า “นายกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรกับฉันอยู่”

“ไปขอโทษคุณหลิน”

“ถ้าหากคุณหลินไว้ชีวิตนาย ฉันก็จะปล่อยนายไป”

“ถ้าหากคุณหลินไม่ยอม วันนี้ฉันก็จะซ่อมในจนเลือดกลบปาก”

ปินจื่อกระจ่างแจ้งแล้วว่าหลินมั่วในตอนนี้ เขาแตกต่างกับเมื่อก่อนมากจริงๆ เขาไม่ใช่นักเรียนสายอาชีพคนนั้นอีกต่อไปแล้ว

เขารีบหันไปขอให้หลินมั่วไว้ชีวิต

หลินมั่วเองก็ขี้เกียจที่จะสนใจเขาแล้ว แต่ว่าสุดท้ายเขาก็เห็นแก่หน้าของเสี่ยวอู่ และให้ลูกพี่หั่วปล่อยเค้าไป

หลังจากที่ปินจื่อถูกปล่อยตัวแล้ว เขาก็รีบวิ่งหนีไป เขาไม่กล้าอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว

และเมื่อถึงหน้าหมู่บ้าน เขาก็เห็นขบวนรถแล่นตามเข้ามา

คนขับรถคนหนึ่งในนั้นคือลูกพี่เสี่ยวฟัง

เมื่อเสี่ยวฟังเห็นเขาก็รีบถามขึ้นว่า “ปินจื่อ ทำไมนายถึงได้มาอยู่ที่นี่ล่ะ”

“นายคุ้นเคยกับที่นี่รึเปล่า”

“คนที่ชื่อเสี่ยวอู่ นายรู้จักไหม”