หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 549

เช้าตรู่ของวันถัดมากวงจื่อก็พาพรรคพวกจำนวนยี่สิบกว่าคนมาที่บ้านของหวังเฉิงกง

หวังเฉิงกงเองก็ตื่นแต่เช้าตรู่ เขากำลังมองไปยังหวังเหลียนที่กำลังเก็บของอยู่ และโยนข้าวของของเธอไปด้วยความโมโห

“ไม่ต้องเก็บแล้ว วันนี้แกอย่าคิดจะได้แต่งออกไป！”

“ฉันเลี้ยงแกมาจนโตขนาดนี้ แกไม่รู้สึกสำนึกบุญคุณเลยสักนิด แถมยังช่วยคนนอกมาเล่นงานฉันอีกหรอ”

“ฉันขอบอกแก่เลยนะว่า รอให้ฉันจัดการเรื่องเจ้าขยะนี้ก่อน รอคอยดูเลยว่าฉันจะจัดการกับแกอย่างไร！”

หวังเฉิงกงด่าทออกมาด้วยความโมโห และยังโยนข้าวของของหวังเหลียนออกไป และเดินออกไปอย่างมั่นอกมั่นใจ

เขาหยิบบุหรี่ออกมาหลายซองแล้ววิ่งไปยังบริเวณที่กวงจื่ออยู่ จากนั้นก็ส่งบุหรี่ให้กับพรรคพวกเหล่านั้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“พี่น้องทั้งหลาย วันนี้คงต้องรบกวนทุกคนแล้ว”

“เจ้าสวะพวกนั้น รังแกคนกันเกินไปแล้ว！”

“ไม่ใช่แค่ทำร้ายผม แต่ยังทำร้ายหลิงหลิงด้วย วันนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็อย่าปล่อยพวกเขาไป！”

กวงจื่อกับพวกค่อยๆคำรามขึ้นมาด้วยความโมโห “ให้ตายเถอะ กล้าลงมือกับพี่สะใภ้เหรอ หมอนัดมันรนหาที่ตายแล้วล่ะ”

“ฆ่ามันให้ตาย！”

“ฉันจะรอดูสิว่ามันเป็นใครถึงได้ใจกล้าขนาดนี้”

“เดี๋ยวไปเฝ้าไว้ที่ทางออก อย่าให้พวกมันหนีไปได้แม้แต่คนเดียว！”

ทุกคนตะโกนขึ้นมาอย่างไม่หยุดอย่างป่าเถื่อน

หวังหลิงที่ยืนอยู่ด้านข้าง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความพึงพอใจ “แค่เพื่อนของเจ้าคนไร้ค่าอย่างเสี่ยวอู่ คิดจะมาสู้กับสามีของฉันงั้นเหรอ”

“หึ เหมือนเอาไข่ไปตีหิน ไม่ดูกำลังของตัวเองเอาเสียเลย！”

เวลาประมาณเก้าโมงกว่า ก็มีรถหลายคันขับเข้ามา

ที่รถมีลูกโป่งแขวนเอาไว้ ซึ่งน่าจะเป็นรถที่ใช้ในการรับเจ้าสาว

กวงจื่อยืนมองจากชั้นลงมา เขาก็แปลกใจเล็กน้อย “หืม หารถเบนซ์มาหลายคันมาใช้ในขบวนแต่งงานเสียด้วย”

หวังเฉิงกงไม่พูดอะไร เขาไม่กล้าบอกเรื่องของเติ้งจวินกับกวงจื่อ เขากลัวว่ากวงจื่อจะไม่ช่วยเขา

หวังหลิงยกมือโบกปัดไปมา “จะไปสนใจรถเบนซ์อะไรของพวกนั้นกัน ถึงเวลานั้นก็ไม่มีอะไรจะมาเทียบกับเราแล้ว”

“ที่รักคะ คนบอกแล้วว่าเดี๋ยวจะแก้แค้นให้กับฉันนี่！”

กวงจื่อพยักหน้า “วางใจเถอะ”

“ในเมื่อวันนี้ผมมาเเล้ว พวกนั้นอย่าคิดที่จะหนีออกไปเลย！”

“พรรคพวก ไปกัน ตามฉันลงไปข้างล่าง！”

คนกลุ่มนั้นเดินตามกวงจื่อลงไปอย่างฮึกเหิม

กวงจื่อฟาดฝ่ามือลงบนหน้าของคนขับรถ “ฉันไว้หน้าพวกแกแล้ว แกจะรับเอาไว้ได้เหรอ”

คนขับรถคนนั้นถูกตบจนสับสน คนที่อยู่ด้านข้างจำนวนหนึ่งก็มีโทสะขึ้นมา พวกเขาทะยอยพุ่งเข้ามาหา

“แกจะทำอะไร”

“อยากมีเรื่องหรือไง”

กวงจื่อหัวเราะ “พวกแกมันพวกไม่รู้จักตาย ยังคิดสู้เหรอ”

“หรือว่าพวกแกคิดว่าฉันใจดีเกินไปล่ะ”

“ให้ตายสิ อัดพวกมันซะ！”

คนของกวงจื่อรีบเข้ามาล้อมเอาไว้

และในเวลานี้เองประตูบ้านก็มีรถสิบกว่าคันขับเข้ามาอีกครั้ง

รถที่นำขบวนก็มีชายหนุ่มที่มีรอยสักลงมาจากรถ เขาพูดเสียงดังว่า “ทำอะไรกันอยู่น่ะ”

“ให้พวกนายมาจัดการเรื่องแค่นี้ ยังทำกันไม่สำเร็จหรือไง”

“อีกเดี๋ยวขบวนรถแต่งงานก็จะมาถึงแล้ว พวกนายยังไม่เคลียร์สถานที่อีก แล้วขบวนรถจะเข้ามาได้อย่างไร”

กวงจื่อมองไปที่เขาแวบหนึ่ง สีหน้าของเขาอดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนไป น้ำเสียงของเขาสั่นเทา “หั่ว...ลูกพี่หั่ว！?”