หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 566

สีหน้าของสวี่ตงเสวี่ยเปลี่ยนไป

เธอหยุดเรียนกลางคันมาก่อนหน้านี้ เพราะไปมีความรักกับอันธพาลนอกโรงเรียน และโดดเรียนอยู่เสมอ

แล้วต่อมาอันธพาลคนนั้นก็ติดคุก แต่เธอก็ไม่ได้ไปเข้าเรียนอีกเลย

เรื่องที่เธอไม่ได้ไปโรงเรียนนั้น ก็ได้แต่โทษตัวเธอเอง ไม่สามารถโทษใครคนอื่นได้เลย

หวงเหลียงเองก็ยังไม่รู้เรื่องนี้ ถ้ามันแพร่งพรายออกมาจริงๆ เธอก็คงไม่สามารถอธิบายได้

สีหน้าของสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยก็กระอักกระอวนใจไม่แพ้กัน

ฟังฮุ่ยโบกไม้โบกมือพูด “เอาล่ะ ฉันไม่พูดเรื่องไร้สาระพวกนี้กับแกละ”

“ปั้นซย่า ถ้าแกเห็นว่าพวกฉันเป็นพ่อเป็นแม่แกล่ะก็ แกก็ให้ความยุติธรรมหน่อยสิ”

“ตอนนี้บริษัทเครื่องยาสมุนไพรสวี่ซื่อมีมูลค่ามากกว่าห้าพันล้าน”

“ถ้าแกไม่ให้พวกฉันไปบริหารบริษัทเครื่องยาสมุนไพร งั้นก็ให้ทุนร้านยาในเครือกับฉันสิ”

“พวกฉันเป็นพ่อแม่แกนะ มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่ร้านยาในเครือของพวกฉันมีทรัพย์สินน้อยกว่าบริษัทเครื่องยาสมุนไพรของคนอื่นเสียอีก จริงไหม?”

สวี่ปั้นซย่าตะลึงงันไปชั่วขณะ ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าทำไมพ่อแม่ถึงได้เอะอะโวยวายเช่นนี้

พูดให้ชัดก็คือ พวกเขาต้องการเงินยังไงล่ะ

และยิ่งไปกว่านั้น คนผู้นี้ช่างละโมบโลภมากจริงๆ บอกว่า ทรัพย์สินของร้านยาจะน้อยกว่าบริษัทเครื่องยาสมุนไพรไม่ได้อย่างนั้นเหรอ?

ปัจจุบันบริษัทเครื่องยาสมุนไพนมีมูลค่ามากกว่าห้าพันล้านบาท แล้วจะต้องให้เงินทุนกับร้านยามากกว่าห้าพันล้านด้วยอย่างนั้นเหรอ?

“แม่...แม่พูดอะไรน่ะ?”

“เปิดร้านยาร้านนึง แม่ต้องใช้เงินเท่าไหร่กัน?”

“ห้าพันกว่าล้านเนี่ยนะ แม่...แม่คิดจะเปิดร้านขายยาทั่วเมืองเลยรึไง?”

สวี่ปั้นซย่าพูดอย่างร้อนรนใจ

ดวงตาของฟังฮุ่ยเป็นประกาย “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?”

“ในเมื่ออยากจะทำ ก็ต้องทำให้มันใหญ่ๆ ไปเลยสิ”

“ถ้าทั้งเมืองมีแต่ร้านขายยา อุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อของเราก็จะทำเงินได้ทั้งสองสาขาไปเลยไง”

“ถึงตอนนั้น ร้านยาของพวกฉันก็ต้องทำเงินได้มากกว่าบริษัทเครื่องยาสมุนไพรนั่นแน่นอน!”

สวี่ปั้นซย่าพูดอย่างจนปัญญา “แม่ ไม่ใช่ว่าแม่ก็ไม่รู้ถึงสถานการณ์ของบริษัทเรานะ”

“บริษัทที่ไหนจะให้เงินเยอะแยะขนาดนั้นกับพวกแม่ล่ะ?”

สวี่ปั้นซย่าจนปัญญาเป็นที่สุด “แม่ ฉันไปดูถูกพ่อกับแม่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“ฉะ...ฉันแค่อยากให้พ่อกับแม่ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปเองนะ!”

“การทำธุรกิจน่ะ ไม่ใช่ว่าจะเริ่มลงมือทำจากสิ่งเล็กๆ ได้เสมอไปนะ ต้องสะสมประสบการณ์ให้มากพอก่อน ถึงจะค่อยๆ ขยายใหญ่ออกไปได้”

“จะไปลงทุนด้วยเงินเยอะแยะมากมายขนาดนั้นภายในครั้งเดียวได้ยังไงกันเล่า!”

ฟังฮุ่ยพูดด้วยเสียงเย็นๆ “ถึงแกจะไม่ได้พูด แต่ความหมายมันก็ชัดเจนแจ่มแจ้งมากอยู่แล้ว”

สวี่ปั้นซย่าถึงกับเหวอ “แม่ ฉะ...ฉันหมายความว่าอะไรชัดเจนกัน?”

ฟังฮุ่ยจ้องเขม็งไปที่เธอและพูดว่า “ฉันถามแกหน่อย กะอิแค่เปิดร้านขายยา เรื่องง่ายๆ แค่นี้ จะไปขาดทุนได้ยังไง?”

“แกบอกให้พวกฉันสั่งสมประสบการณ์ แล้วมันจะมีประสบการณ์ที่ไหนให้สะสมกันล่ะ?”

“นี่แหละที่แกดูถูกพวกฉัน คิดว่าพวกฉันมันไร้ความสามารถ ทำอะไรก็ขาดทุนไปหมด”

สวี่ปั้นซย่าหมดคำจะพูดแล้วจริงๆ “แม่ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ นะ!”

สวี่ตงเสวี่ยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถ้าพี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ งั้นพี่ก็ให้เงินทุนกับร้านยาของพ่อกับแม่เยอะกว่านี้อีก”

“ถ้าพี่เชื่อในความสามารถของพ่อกับแม่ล่ะก็ งั้นพี่ก็ให้เขาทำร้านขายยาที่มันใหญ่ๆ หน่อยสิ!”