หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 567

สวี่ปั้นซย่าและสวี่ตงเสวี่ยถกเถียงกันอยู่พักหนึ่ง ทันใดนั้นสวี่เจี้ยนกงก็ตบโต๊ะขึ้นมา และพูดด้วยความโมโหว่า “หุบปากให้หมด!”

“ปั้นซย่า ฉันจะไม่ทำให้แกลำบากใจหรอกนะ”

“พวกฉันไม่เอาเงินห้าพันกว่าล้านก็ได้ แล้วแกก็ให้เงินทุนร้านยามาอีก1500ล้านก็พอ”

สีหน้าของสวี่ปั้นซย่าเปลี่ยนไป 1500 ล้าน นี่มันก็เป็นไปไม่ได้เหมือนกันนะ

สวี่ตงเสวี่ยดูจะทำอะไรไม่ถูก “พ่อ พ่อจะเอาใจพี่เกินไปแล้วนะ”

“พี่จะมาลำบากใจอะไรกัน?”

“พี่เขาเป็นถึงประธานบริษัท เงินทุนของบริษัทไหลเวียนยังไง ไม่ได้ขึ้นอยู่กับพี่เขาหรอกเหรอ?”

“มีสิทธิอะไรที่บริษัทเครื่องยาสมุนไพรของคนอื่นมีตั้งห้าพันกว่าล้าน แต่ร้านยาของเราเอง จะให้แค่1500 ล้านเนี่ยนะ?”

สวี่เจี้ยนกงโบกมือปัด “บริษัทมันต้องพัฒนา จะเอาเงินทุนทั้งหมดมาลงกับร้านยาของเราไม่ได้หรอก ถ้าอย่างงั้นบริษัทหลักจะทำยังไงเล่า?”

“เงิน1500ล้านบาทจะไม่กระทบต่อการพัฒนาของบริษัท แล้วก็จะไม่ทำให้พี่สาวแกลำบากใจด้วย”

สวี่ตงเสวี่ยพยักหน้า และปรายตามองไปที่สวี่ปั้นซย่า “พี่ได้ยินหรือยัง?”

“พ่อกับแม่คำนึงถึงพี่แค่ไหน แล้วพี่ทำเพื่อพ่อแม่แค่ไหนกัน?”

“1500ล้านนี่ ถ้าพี่ยังให้ไม่ได้อีก พี่ก็ไม่สมควรเกิดมาเป็นมนุษย์แล้ว!”

สวี่ปั้นซย่าพูดอย่างร้อนใจ “พ่อ ตอนนี้บริษัทจะมีเงิน 1500 ล้านได้ยังไงกันล่ะ?”

“บริษัทในตอนนี้กำลังพัฒนาอย่างหนัก คำสั่งซื้อหลายรายการก็ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ เงินทุนทั้งหมดก็ลงทุนไปหมดแล้ว”

ใบหน้าของสวี่เจี้ยนกงเปลี่ยนเป็นเย็นชา “สวี่ปั้นซย่า ก่อนหน้านี้บริษัทก็ได้เงินวางมัดจำมาตั้งห้าพันกว่าล้านบาท แกอย่าบอกฉันนะว่ามันหายไปหมดแล้วน่ะ”

“แถมช่วงเร็วๆ นี้บริษัทเครื่องยาสมุนไพรก็ทำกำไรได้ตั้งเยอะขนาดนั้น ฉันได้ยินมาว่าได้ตั้งห้าพันกว่าล้านบาท”

“เงินพวกนี้ ไม่ใช่เงินรึไง?”

“ฉันไม่ได้บอกให้แกเอาเงินให้ฉันห้าพันกว่าล้าน ฉันต้องการแค่ 1500 ล้าน นี่ก็ไม่ได้งั้นเหรอ?”

“แกเห็นว่าพวกฉันเป็นพ่อแม่แก หรือเห็นพวกฉันเป็นขอทานกันห้ะ?”

สวี่ปั้นซย่าพูดอย่างกระวนกระวายใจ “เงินมัดจำที่เขาให้มา จำเป็นจะต้องเอาไปซื้ออุปกรณ์สร้างโรงงานและก็ซื้อวัสดุ แล้วก็ต้องจ่ายค่าจ้างให้คนงานด้วย พวกนี้จำเป็นต้องใช้เงินจำนวนมากในการใช้สอย”

“คำสั่งซื้อพวกนั้น เราต้องทำให้มันเสร็จสมบูรณ์ก่อน ถึงจะสามารถทำเงินได้ ซึ่งก่อนหน้านี้มันเป็นแค่การลงทุนทั้งหมดเลย”

“บริษัทเครื่องยาสมุนไพรทำเงินได้นะ แต่นั่นเป็นเงินของสาขาต่างหาก...”

สวี่ตงเสวี่ยยิ้มเยาะ “เงินสาขาแล้วยังไง?”

“เพราะจริงๆ แล้ว พ่อก็เป็นหัวหน้าครอบครัวยังไงล่ะ!”

“ยิ่งไปกว่านั้นนะ พ่อน่ะ ทำงานได้คล่องแคล่วและละเอียดเรียบร้อยกว่าพี่สาวของฉันตั้งเยอะ”

“พูดอีกอย่างคือ พ่อเป็นหัวหน้าครอบครัว ก็สามารถรับประกันได้ว่าทรัพย์สินของตระกูลเราจะไม่ถูกคนภายนอกโกงไปยังไงล่ะ”

ในคำพูดพวกนั้น แฝงไปด้วยการพูดจากระทบกระทั่งไปที่หลินมั่ว

สวี่ปั้นซย่าแทบจะร้องไห้ออกมา พ่อของเธอเองกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่นะ!

“พ่อ นะ...นี่พ่อกำลังบีบบังคับฉันอยู่เห็นๆ !”

“หุ้นของบริษัทเป็นของฉันนะ พะ...พ่อมีสิทธิอะไรที่จะต้องให้ฉันยกหุ้นบริษัทให้พ่อด้วยล่ะ?”

สวี่ปั้นซย่าพูดด้วยความโกรธเกรี้ยว

สวี่เจี้ยนกงตบโต๊ะลุกขึ้นมาแผดเสียงอย่างโมโห “ก็สิทธิความเป็นพ่อของแกยังไงล่ะ!”

“สิทธิที่ฉันเลี้ยงดูแกมาจนโตได้ขนาดนี้!”

“สิทธิที่ฉันสร้างฐานะของแกมาได้ดีขนาดนี้ แล้วก็ทำให้แกได้เป็นซีอีโออยู่นี่ไง!”