หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 572

สวี่ปั้นซย่าโกรธจนอยากจะผลักประตูเข้าไปในห้อง แต่ก็ถูกหลินมั่วห้ามเอาไว้

หลินมั่วหันไปทำท่าทำทางให้สวี่ปั้นซย่าอย่างเงียบๆ แล้วหลังจากนั้นก็ดึงเธอขึ้นไปยังชั้นบน

เมื่อกลับมาถึงห้อง สวี่ปั้นซย่าก็รีบพูดขึ้นมาอย่างร้อนรนใจ “หลินมั่ว คุณจะทำอะไรน่ะ”

“ทำไมไม่ให้ฉันเข้าไปอธิบายให้พวกเขาฟังล่ะ!”

“1500 ล้านนี่ ให้ตายยังไงฉะ...ฉันก็ไม่ยอมให้พวกเขาแน่!”

หลินมั่วถอนหายใจ “ปั้นซย่า คุณไม่ต้องโกรธไปหรอก”

“พ่อกับแม่ไม่พอใจผม แล้วมันก็ไม่ได้เป็นมาแค่วันหรือสองวันด้วย”

“ถ้าคุณเข้าไปต่อล้อต่อเถียงกับพวกเขา แล้วยังไงต่อล่ะ?”

“คนแบบพ่อกับแม่น่ะ ไม่ใช่ว่าคุณไม่รู้ซะหน่อยนี่”

“พวกเขาเป็นคนประเภทที่ดื้อรั้นมาก ถ้าไม่สุดจริงก็ไม่ยอมหันหลังกลับเลยล่ะ”

“ต่อให้คุณไปโวยวายกับพวกเขา พวกเขาก็จะยิ่งเอะอะโวยวายมากกว่าคุณอีก ไม่แน่ก็คงร้องห่มร้องไห้แล้วขู่จะฆ่าตัวตาย เพื่อบีบบังคับให้คุณให้เงินอีก แล้วทำไมจะต้องทำให้มันเป็นแบบนั้นอีกล่ะ?”

สวี่ปั้นซย่าพูดอย่างกระวนกระวายใจ “งะ...งั้นจะปล่อยให้พวกเขาไปก่อปัญหาไปทั่วแบบนี้ไม่ได้นะ!”

“เขาต้องการเงิน1500ล้านบาท ก็เพื่อให้หวงเหลียงเอาไปลงทุนในอสังหาริมทรัพย์นั่น!”

“แล้วหวงเหลียงจะไปเข้าใจเรื่องการลงทุนได้ยังไง?”

“แถมบ้านหลังนี้ก็เป็นของคุณ พวกเขามีสิทธิอะไรที่จะเอามันไป?”

“ฉันก็บอกพวกเขาไปแล้วว่าพวกเขาไม่ต้องคิดเรื่องจะเปลี่ยนชื่อในหนังสือรับรองอสังหาริมทรัพย์เลย!”

หลินมั่วดึงเธอเอาไว้ “คุณอย่ากังวลไปเลยน่า”

“เรื่องนี้น่ะ จะแก้ด้วยวิธีนี้ไม่ได้หรอก”

“อีกอย่าง ผมก็เคยบอกไปแล้วว่ามันไม่สำคัญหรอกว่าจะต้องยกบ้านหลังนี้ให้พวกเขาน่ะ เพราะยังไงซะ พวกเขาก็เป็นพ่อแม่ของคุณอยู่ดี”

“ในอนาคตเราก็ไม่ได้อยู่ที่นี่อยู่แล้ว”

สวี่ปั้นซย่ารีบพูด “หลินมั่ว คุณใจดีแบบนี้ตลอดเลย”

“คุณน่ะโคตรจะใจดีกับคนอื่นเลย แต่คนอื่นไม่เห็นจะให้ดีกับคุณขนาดนี้บ้าง”

“คุณดูท่าทีที่เขามีต่อคุณสิ เกลียดคุณจนอยากจะฆ่าให้ตายไปง่ายๆ เลย คุณน่ะ...ทำไมคุณถึงยังทำดีกับพวกเขาขนาดนี้อีกนะ?”

หลินมั่วหัวเราะเบาๆ “ปั้นซย่า พวกเขาเป็นพ่อแม่คุณนะ พวกเขาเลี้ยงดูคุณมา ผมก็ต้องเคารพพวกเขาสิ”

หลินมั่วพูดเสียงเบา “พ่อกับแม่อายุมากแล้ว จะมีความคิดความอ่านเก่าๆ ก็เป็นเรื่องปกติธรรมดา”

“ตอนนี้พวกเขาทำตัวงี่เง่าไม่มีเหตุผล มันก็เหมือนกับพวกคุณตอนเด็กๆ ที่ยังไม่รู้เรื่องอะไร แล้วก็ทำตัวไม่มีเหตุผลต่อหน้าพวกเขาเหมือนกันไง”

“ไม่ว่าตอนเด็กคุณจะเอะอะโวยวายยังไง พวกเขาก็ยังรักคุณ”

สวี่ปั้นซย่าเงยหน้าขึ้นไปมองหลินมั่วด้วยน้ำตารื้น

คำพูดของหลินมั่วทำให้เธอนึกถึงตัวเองที่งอแงอยู่ในอ้อมแขนของพ่อกับแม่ตอนที่ยังเป็นเด็ก

ในตอนนั้น พ่อกับแม่รักพวกเธอมากขนาดไหน

เมื่อนึกถึงตรงนี้ในใจของสวี่ปั้นซย่าก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาเล็กน้อย

เธอมารู้สึกเสียใจทีหลังที่ตัวเองพูดแบบนั้นกับพ่อแม่ไป!

“หลินมั่ว แล้วตอนนี้เราควรจะทำยังไงกันดีล่ะ?”

“พ่อแม่ของฉันไม่คุ้นเคยกับพวกอุตสหกรรมอสังหาริมทรัพย์เลย เอาเงินตั้ง1500ล้านไปลงทุน ถ้ามันพังขึ้นมาอีก แล้ว...แล้วฉันจะอธิบายให้บรรดาคณะกรรมการฟังยังไง?”

สวี่ปั้นซย่าพูดอย่างจนปัญญา