หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 574

สวี่ปั้นซย่าขมวดคิ้วมุ่น “แม่ แม่ช่วยพูดให้มันสุภาพกว่านี้หน่อยได้ไหม?”

“เติ้งจวินดูแลบริษัทเครื่องยาสมุนไพร ทำเงินให้อุตสาหกรรมสวี่ซื่อได้ตั้งเท่าไหร่ ทำคุณงามความดีให้ตั้งเท่าไหร่แล้ว?”

“เขาทำอะไรมาตั้งเยอะแยะขนาดนั้น แม่ไม่ซาบซึ้งในตัวเขาไม่เป็นไร แต่แม่ยังจะไปดูถูกเขาอีกเหรอ?”

“แม่...แม่จะทำเกินไปแล้วนะ!”

สวี่ตงเสวี่ยเบ้ปาก “พี่ นี่พี่เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า?”

“ตอนที่เติ้งจวินนี่ตกทุกข์ได้ยากที่สุด ก็เป็นเราที่รับมันเข้ามา และก็ให้งานในบริษัทเครื่องยาสมุนไพร ตอนนี้มันถึงมีทุกอย่างได้ยังไงล่ะ”

“ถ้าไม่ใช่เรา มันคงตายไปตั้งนานละ จะมีบ้านหรูๆ ขับรถหรูๆ เงินเดือนสูงๆ ขนาดนั้นได้ยังไง?”

“เราให้มันอยู่ให้มันกิน แล้วก็ให้เงินเดือนมันสูงขนาดนั้น”

“ผลปรากฏว่า พอเราจะเอาเงินมาจากบริษัทเครื่องยาสมุนไพรของเราเอง เขายังจะมีเงื่อนไขอีกเหรอ?”

“พูดตามตรง สิ่งที่เราให้กับมันน่ะ ถึงจะให้อาหารกับหมาป่า มันก็ยังจงรักภักดีกับเราเลย!”

สวี่ปั้นซย่าหน้าซีดเผือด และพูดด้วยความโมโห “เสวี่ยเอ๋อร์ ทำไมเธอพูดอย่างนี้ล่ะ?”

“ในตอนที่บริษัทเครื่องยาสมุนไพรเกือบจะทรุดตัวลง ถ้าไม่ใช่เพราะเขา บริษัทเครื่องยาสมุนไพรจะมาถึงจุดนี้ได้เหรอ?”

“มนุษย์เราต้องมีความสำนึกในบุญคุณสิ...”

สวี่ตงเสวี่ยยิ้มเยาะ “ถูก มนุษย์เราก็ต้องมีความสำนึกในบุญคุณอยู่แล้ว”

“พี่คิดจริงๆ เหรอว่าที่บริษัทเครื่องยาสมุนไพรฟื้นคืนชีพมาได้ เป็นเพราะความดีความชอบของเติ้งจวินน่ะ?”

“ฮึ บริษัทเครื่องยาสมุนไพรนั่นได้รับการสนับสนุนจากอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อของเราต่างหาก ตอนนี้มันเลยมาถึงจุดนี้ได้ยังไงล่ะ”

“เติ้งจวินนั่นมีความสามารถก็จริง แต่ปีก่อนๆ ก็ไม่ได้ประสบความสำเร็จแบบนั้นเหมือนกัน

“ฉันจะบอกพี่ให้นะ อย่างแรก พี่ต้องให้ฉันไปดูแลบริษัทเครื่องยาสมุนไพร เพราะฉันจะต้องทำได้ดียิ่งกว่ามันแน่นอน!”

“ฉะนั้น คราวหลังพี่ก็อย่ามาพูดชื่นชมมันต่อหน้าฉันอีก”

“เพราะควรเป็นมันต่างหากที่จะต้องมาชื่มชมตระกูลสวี่ของเรา ถึงจะถูก!”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยพยักหน้าหงึกๆ เห็นด้วยกับคำพูดของสวี่ตงเสวี่ยเป็นอย่างมาก

สวี่ปั้นซย่ากัดฟันกรอด “ในเมื่อพวกคุณมีความสามารถขนาดนั้น แล้วทำไมตอนแรกพวกคุณถึงเกือบจะทำให้บริษัทเครื่องยาสมุนไพรล่มล่ะ?”

สวี่ตงเสวี่ยและคนอื่นๆ พูดไม่ออกไปชั่วขณะ

สวี่เจี้ยนกงกดเสียงต่ำ “แกพูดเรื่องสัพเพเหระให้เยอะแยะไปเพื่ออะไร?”

“ฉันให้แกไล่เขาออก แล้วแกจะมีปัญหาอะไร?”

“พวกฉันไม่ไปบริษัทเครื่องยาสมุนไพร มันก็ไม่เห็นจะสำคัญตรงไหน แค่หาคนมาดูแลบริษัทเครื่องยาสมุนไพรแทนก็สิ้นเรื่อง”

“เหอะ คางคกสามขาหาได้ยาก แต่คนสองขาก็ยังหาไม่ได้งั้นเหรอ?”

สวี่ปั้นซย่ากดเสียงต่ำ “พ่อคิดจะไล่เติ้งจวินออก มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอก!”

“อย่างแรก คณะกรรมการจะต้องไม่เห็นชอบด้วยอย่างแน่นอน เพราะถึงอย่างไรเติ้งจวินก็สามารถทำเงินให้กับบริษัทได้”

“อย่างที่สอง ทรัพยากรและลูกค้าส่วนใหญ่ของบริษัทเครื่องยาสมุนไพร ก็ล้วนอยู่ในการควบคุมของเติ้งจวินทั้งหมด”

“ถ้าหากเติ้งจวินออกไป ทรัพยากรและลูกค้าเหล่านี้ก็จะหายไปด้วย”

“แม้แต่คำสั่งซื้อของบริษัทเครื่องยาสมุนไพรก่อนหน้านี้ ก็มีแนวโน้มเป็นอย่างมากที่จะถูกถอนออกไปด้วย”

“ถึงตอนนั้น ความเสียหายของบริษัทเครื่องยาสมุนไพร ก็คงไม่สามารถคำนวนได้”

“ถ้าเกิดสถานการณ์เช่นนี้ขึ้นมา คณะกรรมการก็จะตรวจสอบ และก็ไม่มีใครสามารถรับผิดชอบภาระหน้าที่นี้ได้เช่นกัน!”