หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 655

เฮ่อเชียนเสวี่ยขยิบตาให้หลินมั่วและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "พี่ใหญ่หลิน ในเมื่อพวกเขาตรงไปตรงมาขนาดนี้ พวกเราชาวก่วงหยางยอมเสียหน้าไม่ได้แล้วนะ"

"มา ชน！"

เฮ่อเชียนเสวี่ยเคยได้ยินเหลาหู่พูดถึงความสามารถในการดื่มของหลินมั่วมาก่อน และรู้ว่าหลินมั่วดื่มพันแก้วก็ไม่เมา

หากคนเหล่านี้แข่งดื่มเหล้ากับหลินมั่ว มันคงเป็นการรนหาที่ตาย

หลินมั่วขี้เกียจที่จะไว้หน้าคนอย่างจ้าวหย่าและพรรคพวก ดังนั้นเขาจึงเริ่มดื่ม

สามแก้วใหญ่ หลินมั่วดื่มลงท้องจนหมดโดยไม่หยุดเลยสักนิด

หลังจากดื่มแก้วแรก หวงหย่งเหวินและคนอื่นๆ ก็ยังคงได้ใจ

หลังจากดื่มแก้วที่สอง สีหน้าของพวกเขาก็แปลกไปเล็กน้อย

หลังจากดื่มแก้วที่สาม สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

สามแก้วใหญ่ขนาดนี้ แค่แก้วเดียวก็สามารถทำให้คนล้มลงได้แล้ว

ก่อนหน้านี้หลินมั่วดื่มไปเกือบ 1 ลิตร ตอนนี้เขาดื่มอีกสามแก้วติดโดยสีหน้ายังเหมือนเดิม คอแข็งจนน่ากลัวเกินไปแล้วมั้ง？

เฮ่อเชียนเสวี่ยมองทุกคนด้วยรอยยิ้ม "เอาล่ะ พี่ใหญ่หลินของฉันดื่มไปแล้ว"

"ตอนนี้ ถึงตาพวกคุณแล้ว"

“ใครจะเริ่มก่อนดีล่ะ”

ทุกคนมองหน้ากัน พวกเขาดื่มไหวที่ไหนล่ะ

แก้วแบบนี้ แค่แก้วเดียวพวกเขาก็สลบแล้ว

จ้าวหย่าหัวเราะแห้งๆ "โธ่ จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าอีกสักพักเรามีธุระนิดหน่อย"

"ถ้าดื่มเหล้ามากไป คงทำธุระไม่ไหว"

"ถ้างั้นเหล้านี่ขอติดไว้ก่อนนะ"

“หลินมั่ว เจอกันครั้งหน้า เราจะดื่มชดเชยเป็นสองเท่าเลย！”

คนอื่นๆ พยักหน้าซ้ำๆ ทำให้เห็นว่าพวกเขาพยายามที่จะเล่นแง่

เฮ่อเชียนเสวี่ยเย้ยหยัน "นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินคำกล่าวที่ว่า ครั้งต่อไปจะดื่มชดเชย"

"ทำไมล่ะ พวกเราก่วงหยางใจกล้าขนาดนี้แล้ว พวกคุณที่อยู่ในเมืองหลวงของมณฑลนี่ช่างน่าละอายถึงเพียงนี้เชียวหรือ"

"จุ๊ๆ โชคดีที่ฉันไม่ได้แต่งงานแล้วไปอยู่เมืองหลวง ฉันล่ะกลัวเสียหน้าจริงๆ！"

เพียงหนึ่งประโยคก็สามารถด่าคนทั้งหมดได้

หวงหย่งเหวินอารมณ์เสียและพูดด้วยความโกรธ "พูดก็พูดกันดีๆ สิ ทำไมต้องลามไปถึงคนในเมืองหลวงด้วยล่ะ"

“ก็แค่ดื่มเหล้าไม่ใช่เหรอ มันหนักหนาตรงไหนกัน！”

“มา ฉันดื่มก่อน！”

พูดจบ หวงหย่งเหวินก็คว้าแก้วเล็กๆ ข้างหน้าเขาและดื่มมันในอึกเดียว

"ไม่ได้！"

“นั่นไม่นับ！”

"วันนี้พวกคุณต้องดื่มจากแก้วไวน์！"

เฮ่อเชียนเสวี่ยพูดอย่างโกรธเคือง

จ้าวหย่าชำเลืองมองเธออย่างเหยียดหยาม "สาวน้อย ระวังที่เธอพูดด้วย"

“รู้ไหมว่ากำลังคุยกับใคร ยังจะกล้าปากดีอีก”

"เหอะ คุณคิดว่าหลินมั่วมีความสามารถมากพอที่จะโอ้อวดแสนยานุภาพที่นี่งั้นเหรอ"

“เขาเป็นแค่ลูกเขยเมียแต่ง แม้แต่ตระกูลของพ่อตาเขาก็มีทรัพย์สินน้อยกว่าพวกเราทุกคนที่นี่”

“คุณมีสิทธิ์อะไรมาต่อว่าพวกเรา”

คนอื่นๆ ล้วนมองไปที่เฮ่อเชียนเสวี่ยอย่างเย่อหยิ่ง และหวงหย่งเหวินก็เย้ยหยันเข้าไปใหญ่ ราวกับว่าเฮ่อเชียนเสวี่ยเป็นตัวตลก

เฮ่อเชียนเสวี่ยใบหน้าเย็นชา และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "คุณถามฉันว่ามีสิทธิ์อะไรงั้นเหรอ"

“ได้ ฉันจะบอกคุณเดี๋ยวนี้ว่าฉันมีสิทธิ์อะไรบ้าง！”

เฮ่อเชียนเสวี่ยเปิดประตูและตะโกนออกไปด้านนอก "ไปตามหลินเจามา"

“บอกว่ามีคนอยากเจอเขา！”