หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 66

สายตามองเวลาเที่ยงแล้ว เหยาตงก็ยังไม่มา

“หลินมั่ว แกได้นัดผู้จัดการเหยาหรือยัง” ฟังฮุ่ยอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความโมโห

หลินมั่ว “นัดแล้วครับ เขาบอกว่าจะมา”

ฟังฮุ่ยจ้องเขม็ง “แกอย่าทำเรื่องเสียล่ะ! ถ้าเกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นมา ฉันไม่ให้อภัยแกแน่”

จนกระทั่งถึงเวลาเที่ยงครึ่ง ประตูห้องจึงถูกถีบให้เปิดออกอย่างกะทันหัน

ทันใดนั้น เหยาตงในชุดสูทและรองเท้าหนังก็เดินวางมาดเข้ามา

“แม่งเอ๊ย เชิญกูมากินข้าว แต่ไม่รู้จักมาต้อนรับแขกที่หน้าประตู ไม่มีความจริงใจกันเลย มึงแม่งเชิญแขกมาประสาอะไรวะ!”

เหยาตงด่ากราดทันทีที่เดินเข้าประตูมา

สวี่เจี้ยนกงรีบลุกขึ้นยืนทันที “ผู้จัดการเหยา ต้องขอประทานโทษจริงๆ เป็นความสะเพร่าของพวกเราเอง ผู้มีสถานะสูงส่งอย่างคุณ อย่าเอาผิดผู้ต่ำต้อยเลยครับ มาครับ ที่นั่งคุณ นั่งลงสิครับ!”

ฟังฮุ่ยก็ยังยิ้มด้วยใบหน้าประจบประแจง “คิดว่าผู้จัดการเหยาไม่อยากมาแต่ก็ต้องมาเพราะหน้าที่ ทั้งหมดนี่เป็นเพราะหลินมั่ว เด็กที่ทำอะไรไม่ค่อยได้เรื่องคนนี้แท้ๆ เดี๋ยวพวกเราจะหันไปตำหนิเขาให้นะคะ!”

“ทำอะไรไม่ได้เรื่องก็อย่าให้แม่งทำเซ่!” เหยาตงพูดไปด่าไป “แม่งยังหันไปด่ามันอีกเหรอ กูหัวโด่อยู่นี่ หันไป หันไปหาแม่มึงสิ!”

ฟังฮุ่ยมีสีหน้าเก้อเขิน และมองไปที่หลินมั่วอย่างเคียดแค้น “หลินมั่ว ยังไม่รีบเดินมาขอโทษผู้จัดการเหยาอีก!”

เหยาตงหัวเราะร่า “ไม่ต้องเดินมาหรอก คุกเข่าลงตรงนั้น แล้วคลานมาจะดีกว่า!”

สวี่ปั้นซย่าโมโหและกำลังจะพูด

แต่ในขณะนั้นเอง คุณชายจ้าวที่นั่งอยู่ตำแหน่งด้านในสุดก็พูดขึ้นมาทันที “ผู้จัดการเหยา คนกันเองทั้งนั้น ไม่งั้นก็ไว้หน้าผมบ้าง ทานข้าวกันก่อนไหม”

เหยาตงเงยหน้าขึ้นแล้วด่า “ให้กูไว้หน้าแม่มึงสิ มึงแม่ง...”

เสียงหยุดชะงักทันที เหยาตงมองไปที่คุณชายจ้าวด้วยความตกใจจนพูดไม่ออก

ดูเหมือนคนถูกสูบเอาวิญญาณทั้งหมดทั้งมวลออกไปจากร่างทันทีและนิ่งสนิท

ฟังฮุ่ยประหลาดใจ “คะ...คุณรู้จักผู้จัดการเหยาด้วยเหรอ”

“มีพบเจอกันหลายครั้งเลยแหละ” คุณชายจ้าวยิ้มเบาๆ “ใช่ไหม ผู้จัดการเหยา”

ในช่วงเวลานี้ ใบหน้าของเหยาตงแดงก่ำและชุ่มเหงื่อไปทั้งตัว

“คะ...คะ...คุณ...” เหยาตงตัวสั่นเทิ่มพูดไม่ออก

“เอาล่ะ ไม่พูดพร่ำทำเพลงแล้ว นั่งเถอะ!” คุณชายจ้าวพูดอย่างใจเย็น “นี่เวลาก็ผ่านมาเยอะแล้ว พวกเราทานอาหารกันก่อนไหม”

เหยาตงสั่นไปทั้งตัว ไม่กล้าพูดใดใด พลางนั่งลงบนเก้าอี้อย่างลุกลี้ลุกลน

แต่ตอนนี้เขานั่งบนเก้าอี้เพียงครึ่งก้นเท่านั้น และพร้อมที่จะลุกขึ้นได้ทุกเมื่อ

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยมองไม่เห็นความหวาดกลัวของเหยาตง และฟังฮุ่ยก็รีบหยิบเมนูขึ้นมา “ผู้จัดการเหยา คุณดูเมนูสิคะ”

เหยาตงพูดสั่นๆ “ฉะ...ฉันไม่ดู หะ..ให้คุณ...”

คุณชายจ้าวพูดขึ้น “ผู้จัดการเหยา คุณดูเถอะ”

เหยาตงยังคงตัวสั่นขณะหยิบเมนูขึ้นมาดู เอานิ้วจิ้มลงบนนั้นสองสามครั้ง “นี่...อันนี้...”

ฟังฮุ่ยงงงวย เรียกสติด้วยเสียงแผ่วเบา “ผู้จัดการเหยาคะ นี่...อันนี้หมายเลขโทรสั่งอาหารค่ะ ไม่ใช่จานอาหาร...”

“จะ...จริงเหรอ?” เหยาตงตัวสั่น และสุ่มจิ้มไปสองสามอย่าง

ฟังฮุ่ยไม่รู้ว่าเหยาตงเป็นอะไรไป จึงหยิบเมนูมาแล้วจิ้มอีกสองสามอย่าง

เมื่ออาหารมาถึง อาการสั่นเหล่านั้นของเหยาตงก็สงบลง

แต่ในใจของเขากลับยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น

เพราะว่าคุณชายจ้าวยังคงเรียกหลินมั่วว่าน้องชายและเรียกสวี่ปั้นซย่าว่าน้องสาวตลอดเวลา

แม้แต่คุณหญิงจ้าว แม่ของคุณชายจ้าว ยามที่มองหลินมั่ว ก็เหมือนกำลังมองลูกชายของตัวเองอย่างไรอย่างนั้น

คุณชายจ้าว ผู้รับผิดชอบดูแลเส้นชีวิตของธนาคารทั้งหมดในเมืองก่วงหยาง และสามารถตัดสินชะตาชีวิตชี้เป็นชี้ตายพวกเขาได้ในประโยคเดียว ทำไมถึงสมควรเป็นพี่น้องกับหลินมั่วคนไร้ประโยชน์ผู้นี้ได้ล่ะ?