หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 67

เมื่อรับประทานอาหารเสร็จ ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากนัก

หรือจะพูดว่า เหยาตงตัวสั่นตลอดเวลา แม้แต่จะพูดจาก็ไม่มีสักประโยค

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยอยากจะคุยเรื่องการยกเลิกอายัดบัญชีกับเหยาตงตลอด แต่เหยาตงไม่พูดอะไรเลย เขาทั้งสองคนจึงไม่มีทางเลือก

ส่วนคุณชายจ้าวนั้น คุยกับแค่หลินมั่วตั้งแต่ต้นจนจบและไม่ได้สนใจเหยาตงมากนัก

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยรู้สึกโกรธแค้นเล็กน้อย ตอนแรกคิดว่าคุณชายจ้าวกับเหยาตงนั้นเป็นคนรู้จักเก่า และสามารถช่วยจัดการกับปัญหานี้ได้

ผลคือพูดไปก็เท่านั้น ไม่พูดสักประโยค อาหารมื้อนี้ยังมีความหมายอะไรอยู่หรือเปล่า

ในตอนท้ายของมื้ออาหาร คุณหญิงจ้าวจับมือของปั้นซย่าแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ผู้หญิงคนนี้รูปงามจริงๆ หลินมั่ว คุณเจอภรรยาที่ดีแล้วล่ะ!”

หลินมั่วหัวเราะแหะๆ สวี่ปั้นซย่าใบหน้าแดงระเรื่อ “คุณป้าชมเกินไปแล้วนะคะ!”

“ความเสียใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของฉันก็คือ ฉันไม่มีลูกสาวน่ะ” คุณหญิงจ้าวยิ้ม “งั้นก็ พี่สวี่ น้องฟัง จะเป็นไปได้ไหมถ้าจะเอาลูกสาวบ้านคุณมาเป็นลูกสาวบุญธรรมของฉัน”

สวี่เจี้ยนกงขมวดคิ้วมุ่น ฟังฮุ่ยยิ้มเยาะ “คุณพี่คะ ปั้นซย่าของเราเป็นถึงประธานของอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อ...”

สวี่ปั้นซย่ารีบชิงพูดทันที “คุณป้าคะ เป็นเกียรติของฉันที่ได้เป็นลูกสาวบุญธรรมของคุณป้า งั้นหลังจากนี้ฉันจะเรียกคุณป้าว่าแม่ทูนหัวนะคะ!”

“ฮ่าๆๆ...” คุณหญิงจ้าวใบหน้าเปี่ยมสุข ก่อนจะถอดกำไลหยกออกจากข้อมือของเธอ “ดีจัง ฉันก็มีลูกสาวกับเขาด้วย”

“กำไลหยกอันนี้ แม่ของฉันมอบให้เมื่อไม่กี่ปีก่อน และบอกว่าจะต้องส่งต่อให้ลูกสาวของฉัน”

“แต่น่าเสียดาย ที่ฉันไม่เคยมีลูกสาวเลย ฉันนึกว่าจะต้องฝังมันลงดินเสียอีก”

“เอ่าละตอนนี้ ยายแก่ก็มีลูกสาวแล้ว และกำไลหยกอันนี้ในที่สุดก็มีผู้สืบทอดแล้วล่ะ!”

พูดแล้ว คุณหญิงจ้าวก็เอากำไลหยกใส่เข้าไปในมือของสวี่ปั้นซย่า “ลูกสาวผู้น่ารักของฉัน กำไลนี้ก็จะเป็นของหนูตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เมื่อไรก็ตามที่หนูแต่งงานมีลูกกับหลินมั่ว ก็ให้เอากำไลส่งต่อไปนะ!”

สวี่ปั้นซย่าหน้าแดงระเรื่อ และพูดเสียงเบา “แม่ทูนหัวคะ นะ...นี่ไม่น่าเหมาะนะคะ...สิ่งนี้มันล้ำค่าเกินไป...”

“มีอะไรไม่เหมาะสมกันล่ะ แค่หนูเรียกฉันว่าแม่ ก็ล้ำค่ากว่าเป็นไหนๆ!”

คุณหญิงจ้าวใส่กำไลเข้าไปในมือโดยที่สวี่ปั้นซย่าไม่ทันตั้งตัวแล้วพูดพลางยิ้ม “เอาล่ะ พวกเรากลับกันก่อนดีกว่า หลินมั่ว ดูแลลูกสาวของฉันให้ดี และอย่ารังแกคนอื่นล่ะ!”

หลินมั่วยิ้มก่อนจะพูด “ไม่ต้องห่วงครับ ทั้งชีวิตนี้มีแค่เธอที่สามารถรังแกผมได้ และผมก็จะไม่รังแกเธอเป็นอันขาดเลย!”

“นี่คือสิ่งที่ผู้ชายควรจะพูดล่ะ!” คุณหญิงจ้าวพยักหน้าด้วยความพอใจ ก่อนจะบอกลาทุกคนแล้วจากไป

เมื่อมองส่งคุณหญิงจ้าวเดินไปไกลแล้ว ฟังฮุ่ยก็หน้าซีดเผือด “ปั้นซย่า แกบ้าไปแล้วเหรอ ยายแก่นั่นไม่รู้ว่าเป็นใครมาจากไหน แล้วแกก็ให้เขาเป็นแม่บุญธรรมเนี่ยนะ?”

“แม่ ฉันมีแม่บุญธรรม นี่มันผิดอะไรล่ะ” สวี่ปั้นซย่าพูด “แม่บุญธรรมดีกับฉันจะตาย!”

ฟังฮุ่ยต่อว่า “ดีกะผีสิ! แล้วยังไม่ดูสารรูปตัวเองอีก เป็นถึงประธานสวี่แห่งอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อ ตัวมีมูลค่าหลายร้อยล้าน มันก็แค่อยากจะเอาเปรียบตระกูลเราเท่านั้นแหละ!”

สวี่เจี้ยนกงก็ฝากไว้ให้คิด “ปั้นซย่า ยังไงก็ตามตอนนี้แกก็เป็นประธานอยู่แล้ว แบ่งแยกให้ชัดเจนว่าจริงๆ แล้วคนเข้าหาแกเพื่อจุดประสงค์อะไร”

“แค่คนตระกูลนี้วิ่งมาตีเนียนกินฟรี ไม่มีอะไรทำก็มาเล่นพูดพล่อยๆ ลอยๆ คนแบบนี้จะมีมิตรภาพที่แน่นแฟ้นต่อกันได้เหรอ?”

สวี่ปั้นซย่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก “พ่อ คนตระกูลของแม่บุญธรรมดีมากๆ เลยนะ!”

“ตามใจ แกไม่ต้องพูดแล้ว!” ฟังฮุ่ยโมโห “หลินมั่ว นี่ก็เป็นแขกที่แกเชิญมาทานข้าวด้วยไม่ใช่เหรอ เรียบร้อยแล้วเหรอ บัญชียกเลิกการระงับแล้วหรือยัง”