หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 667

เฮ่อเชียนเสวี่ยได้ยินว่าจะสู้กัน สีหน้าเปลี่ยนทันที

เธอรีบวิ่งไปข้างกายของหลินเจา รีบพูด “คุณลุงหลิน หลินมั่วแค่มากับฉันด้วยกัน ไม่ได้พาใครมา”

“ต้องสู้กัน เดี๋ยวคุณลุงต้องส่งคนช่วยเขานะ!”

หลินเจามองเฮ่อเชียนเสวี่ยทีหนึ่ง

ถ้าหากเป็นเรื่องอื่น หรือหลินมั่วคนนี้เหมาะสมกับเฮ่อเชียนเสวี่ยจริงๆ เขาจะไม่รังเกียจที่จะช่วยหลินมั่ว

แต่ว่า หลินมั่วคนนี้มีครอบครัวแล้ว ยังมาแอบคบกับเฮ่อเชียนเสวี่ย ในใจของหลินเจารังเกียจเขาอย่างมาก

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ หลินเจาจะช่วยเขา?

“เชียนเสวี่ย อย่าก่อกวน”

“ลุงเป็นเจ้าของ จะออกโรงเองได้ยังไง”

“เธอบอกเขาเลย ถ้าไม่อยากสู้ ไม่ต้องขึ้นเวทีก็พอแล้ว!”

เฮ่อเชียนเสวี่ยตื่นตระหนก “เขาไม่ขึ้นเวที งั้นก็เอาอาวุธอาคมนั้นไม่ได้?”

หลินเจาพูดอย่างใจเย็น “ไม่มีความสามารถ ก็ไม่มีสิทธิ์เอาอาวุธอาคมนั้น!”

“อู๋ไจ้เป็นกฎกติกานี้มาโดยตลอด!”

ทันใดนั้นเฮ่อเชียนเสวี่ยทำอะไรไม่ได้

และในเวลานี้ ชายรูปร่างไม่สูงคนหนึ่งที่อยู่ข้างกายหลี่ตุนเหวินเดินขึ้นเวทีต่อสู้

เขามองหลินมั่วด้วยหางตาทีหนึ่ง ยิ้มอย่างเยือกเย็นแล้วพูด “ไอ้หมอนี่ ฉันเห็นแกแล้วไม่สบายตา เริ่มจากแกก่อนเลยละกัน”

“ส่งคนของแกขึ้นมา ภายในสามนาที ตีเขาไม่ตายถือว่าแกชนะ เป็นยังไง”

ทันทีที่หวงหย่งเหวินมองชายหนุ่ม สีหน้าเปลี่ยนทันที “โอ้พระเจ้า หลี่รั่วอู่มาได้ยังไง”

“เขาเป็นบอดี้การ์ดข้างกายของหัวหน้าตระกูล ความสามารถน่ากลัว ว่ากันว่าเคยหนึ่งคนสู้กับสิบกว่าคน และตัวเองไม่เป็นอะไรเลย!”

“ดูเหมือนว่า หลี่ตุนเหวินต้องได้อาวุธอาคมนี้จริงๆ แล้ว!”

มั่วหลุนสีหน้ามืดมน หลี่รั่วอู่คนนี้ เขาเคยเห็น

กับอาจารย์ของเขา ถือว่าเป็นเพื่อนกัน

นอกจากนี้ อาจารย์ของเขายกย่องหลี่ตุนเหวินอย่างมาก พูดกับพวกเขาบ่อยๆ ต่อให้คนของโรงเรียนเทควันโดทั้งหมดรวมกัน ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลี่รั่วอู่

คนแกร่งน่ากลัวแบบนี้ออกโรง ทำให้ความคิดเล็กน้อยที่อยากจะโผล่หน้าขึ้นเวทีของเขาดับไปเลย

ขณะเดียวกัน ในใจของเขาก็ตื่นเต้นเล็กน้อย เขาอยากรู้อย่างมาก หลี่รั่วอู่ออกโรงด้วยตนเอง จะมีความน่ากลัวแบบไหน

ทุกคนมองไปยังหลินมั่ว หลินมั่วส่ายหัวเบาๆ “ผมไม่อยากสู้กับคุณ”

หลี่รั่วอู่ยิ้มอย่างเยือกเย็น “คือไม่อยากหรือไม่กล้า”

เขาจ้องตาโต มองหลินมั่วอย่างเหลือเชื่อ

คำที่หลินมั่วพูดนั้น “พบศัตรูเหมือนไฟเผาตัว สู้กลับสุดกำลังไม่มีกำบัง” คือสิ่งที่มวยสิงอี้กล่าว

และหลังสองประโยค คือตอนที่เขาสำเร็จการฝึก อาจารย์ให้คำเตือนกับเขา

มวยสิงอี้ แข็งแกร่งและเอาแต่ใจ ลงมือคือออกแรงทั้งหมด ไม่สามารถหยุดได้

ดังนั้น มวยสิงอี้สู้จนคนตายเป็นเรื่องปกติ

แต่ว่า ก็เพราะเหตุนี้ ลงมือไม่มีกำบังและไม่สามารถถอยได้ ถูกต่อยจนตายก็คือปกติ

คำพูดเหล่านี้ของหลินมั่ว พูดถึงจุดสำคัญพอดี ทำให้เขาตกตะลึงเป็นธรรมดา

เขาสูดหายใจลึกๆ ทีหนึ่ง พูดเสียงทุ้ม “น้องชายผู้นี้เข้าใจมวยสิงอี้ด้วย?”

หลินมั่วได้รับการถ่ายทอดของป้ายหยก ศิลปะการต่อสู้อยู่หนึ่งในนั้น

มวยสิงอี้ แล้วถือได้ว่าเป็นอะไร?

หลินมั่ว “เข้าใจเล็กน้อย!”

หลี่รั่วอู่ขมวดคิ้วแน่น ครุ่นคิดอยู่นาน พูดเสียงทุ้ม “น้องชายจะขึ้นเวทีหรือไม่ ผมออกแค่หมัดเดียว”

“ถ้าคุณหลบได้ รอบนี้ถือว่าคุณชนะ เป็นไง”