หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 686

หวังอี้หมิงไม่ทันได้คาดคิดเลยว่า ฮีโร่เฉิงเหย่าจินจะปรากฏตัวออกมาในเวลานี้

ครั้งนี้แทบจะทำให้เขาล้มครืนลงมา

เขาตะเกียกตะกายอยู่หลายหน แต่ก็ไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ รู้สึกหวานคอ แต่กลับกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

ใบหน้าของสวี่ปั้นซย่าเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง รีบวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของหลินมั่วและร้องไห้สะอึกสะอื้น

สถานการณ์นี้ทำให้หวังอี้หมิงรู้สึกริษยาและโกรธเกรี้ยว ถลึงตาใส่หลินมั่ว “แกทำอะไรของแก”

“แกรู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร?”

สีหน้าของหลินมั่วเย็นชาอย่างสุดขีด “ฉันไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าแกเป็นใคร!”

“ฉันรู้แค่ว่าแกข่มเหงรังแกภรรยาของฉัน แกต้องตาย!”

หวังอี้หมิงตะลึงงัน “ภรรยา...ภรรยาของแกงั้นเหรอ?”

“แกก็คือสามีที่ไร้ประโยชน์นั่นน่ะเหรอ?”

“จะว่าไป ไอ้เด็กเหลือขออย่างแกดูคุ้นหน้าคุณตายังไงชอบกล”

“ฉันนึกออกละ ตอนที่ฉันออกมาจากสวนวั่งเจียงเมื่อกี้นี้แล้วเกือบจะชนแกใช่ไหม?”

“ไอ้เวรนี่ ที่แท้ก็เป็นช่างซ่อมส้วมให้คนอื่นนี่เอง!”

“ฮ่าๆ ๆ โชคดีนะที่ภรรยาของแกบอกว่าแกเป็นหมอน่ะ ช่างน่าหัวเราะให้ฟันหลุดจริงๆ !”

หลินมั่วไม่แสดงท่าทีใดๆ และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “พล่ามจบหรือยัง?”

“พล่ามจบแล้วก็ตายซะ!”

เมื่อพูดเช่นนั้น จู่ๆ หลินมั่วก็พุ่งไปคว้าคอของหวังอี้หมิงเอาไว้และหิ้วเขาขึ้นมาอีกครั้ง

หวังอี้หมิงขัดขืน แต่กลับถูกหลินมั่วต่อยเข้าที่หน้า

จนดั้งของเขาหักและมีเลือดไหลออกมาตามจมูกและปาก

ศีรษะของหวังอี้หมิงกระแทกจนเกือบจะสลบไป

หลินมั่วง้างหมัดขึ้นมาและกำลังจะต่อยอีกครั้ง

สวี่ปั้นซย่าก็รีบห้ามเขาไว้ในทันที “หลินมั่ว อย่านะ”

“คุณจะทำเขาตายได้เลยนะแบบนี้!”

“ถ้าคุณทำเขาตาย ฉะ...ฉันจะทำยังไงล่ะ?”

คำพูดของสวี่ปั้นซย่าดึงสติหลินมั่วขึ้นมาเล็กน้อย

มันก็จริงอยู่ที่คนคนนี้สมควรตาย แต่ตายที่นี่ไม่ได้

ทว่า ถ้าหากเขาตายที่นี่จริงๆ หลินมั่วและสวี่ปั้นซย่าก็คงจะดิ้นไม่หลุด

เขาเหวี่ยงหวังอี้หมิงลงพื้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไสหัวไปซะ!”

“คราวหน้าอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ไม่งั้น แกจะไม่โชคดีแบบนี้แน่!”

“กะ...แกมันก็แค่คนไร้ค่าเกาะผู้หญิงกิน กล้าพูดแบบนี้ได้ยังไง?”

“ได้!”

“ฉันจะจำไว้!”

“ฝากไว้ก่อนเถอะ ฝากไว้ก่อน!”

หวังอี้หมิงลุกขึ้นมาอย่างโซซัดโซเซก่อนจะวิ่งเตลิดออกไป

ในขณะนั้นเอง ก็มีคนวิ่งเข้ามาจากนอกประตู ซึ่งก็คือสวี่เจี้ยนกง ฟังฮุ่ย แล้วก็สวี่ตงเสวี่ย

ใบหน้าของทั้งสามเต็มไปด้วยรอยยิ้มในตอนแรก แต่พอพวกเขาเห็นท่าทางของหวังอี้หมิง ก็ค้างเติ่งขึ้นมาทันที

สวี่เจี้ยนกงรีบพูดขึ้น “คุณชายหวัง คะ...คุณเป็นอะไรไปน่ะ”

“คุณไม่ได้มาคุยกับปั้นซย่าเหรอ?”

“ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?”

หวังอี้หมิงทำหน้าตาดุร้ายและแผดเสียงด้วยความโกรธเกรี้ยว “แกคิดว่ายังไงล่ะ?”

“ลูกเขยของตระกูลแกต่อยฉันจนกลายเป็นแบบนี้ไง!”

“ฉันบอกแกไว้เลยนะ ว่าทั้งพ่อของฉันและตระกูลหวังจะต้องรู้เรื่องนี้!”

“ฉันจะไม่มีวันปล่อยมันไปเด็ดขาด!”