หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 695

หวงเหลียงตกใจเสียงสั่น “สหาย สรุปแล้ว...สรุปแล้วเกิดอะไรขึ้น”

“ฉันผิดตรงไหน แกก็พูดมาสิ ! ”

หวังโจวเขวี้ยงก้อนหินไปทางเขา

หวงเหลียงรีบหลบ และพูดด้วยความลนลาน “สหาย แก...แกจะทำอะไร”

“เราเป็นพี่น้องกัน ฉันทำผิดตรงไหน แกบอกมา ฉันจะปรับปรุง”

“แก...แกไม่พูดอะไร จะให้ฉันปรับปรุงอย่างไรล่ะ...”

หวังโจวไม่พูดจา จากนั้นก็หยิบก้อนหินขึ้นมาอีกก้อน และไปจี้ที่คอของหวงเหลียง

หวงเหลียงกรีดร้องด้วยความตกใจ “แกบ้าไปแล้วหรือ”

“แกคิดว่าข้ากลัวแกหรือ”

“ข้าสู้ตาย ! ”

หวงเหลียงตวาด และต่อยเข้าที่ใบหน้าของหวังโจว

หวังโจวโดนต่อยแต่ไม่ถอย จึงนำก้อนหินทุบเข้าที่หัวของหวงเหลียง

หวงเหลียงถูกตีจนเละ ก้าวถอยอย่างโซเซ

แต่หวังโจวกลับพุ่งเข้ามาเตะเข้าที่ลำคอของเขา จากนั้นกระชากคอและตบหน้า

หวงเหลียงถูกตบจนมึนงง จึงทำได้เพียงยกมือกุมหัว

“คุกเข่า ! ”

หวังโจวตวาดอีกครั้ง

สุดท้ายหวงเหลียงกลัวแล้ว คุกเข่าลงบนพื้น และพูดเสียงสั่น “พี่ เป็นอะไร”

คราวนี้หวังโจวถึงเบามือ และพูดด่าทอ “ไอ้เลว ยังต้องถามว่าเป็นอะไร”

“แกทำฉันเกือบตาย ! ”

“ดีที่ข้ามีบุญค้ำหัว ไม่เช่นนั้น ตอนนี้ครอบครัวฉันไม่เหลือแล้ว”

“ให้ตายเถอะ ฉันอยากจะฆ่าแกให้ตายเสียจริง ! ”

หวังโจวพูดไป ก็ถืออิฐและวิ่งเข้ามา

หวงเหลียงรีบก้มหัว “พี่ พี่ ฉันผิดไปแล้ว...”

“ฉันทำร้ายแกอย่างไร แกบอกฉันหน่อย...”

“ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าเกิดเรื่องอะไร...”

หวังโจวเล่าเรื่องที่เกิดในวันนี้ด้วยความโมโห

หวังโจวกัดฟัน “ให้ตายเถอะฟังให้ดีนะ ! ”

“นับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป คุณหลินและประธานสวี่คือผู้มีพระคุณของฉัน”

“หากแกไม่เคารพพวกเขาแม้แต่นิดเดียว ข้าเอาแกตายแน่ ! ”

“เพราะถึงอย่างไรคุณหลินและประธานสวี่เป็นคนให้ชีวิตนี้ของฉัน ฉันไม่ติดที่จะคืนให้พวกเขา ! ”

“หากแกไม่เชื่อ สามารถลองดูได้ ! ”

หวงเหลียงตกใจอ้าปากค้าง เขาคิดไม่ถึงว่า ทำไมเพื่อนของตัวเองถึงจงรักภักดีต่อหลินมั่วขนาดนี้ !

และในเวลานี้เอง พนักงานรักษาความปลอดภัยของไซต์งานก็เดินผ่าน

หวงเหลียงเห็นแล้วตาลุกวาว และยืดตัวขึ้น “นี่ พวกแก รีบมาทางนี้ ! ”

“ไอ้บ้าคนนี้มาก่อเรื่อง กล้าทำร้ายฉัน ! ”

“รีบมาจับตัวมันไว้ ฉันจะตีมันให้ตาย ! ”

พนักงานรักษาความปลอดภัยสองสามคนนั้นมองมาทางนี้ และก็สบตากัน จากนั้นพูดขึ้นทันทีว่า “ไอ้โยว ในไซต์งานมีขโมย ! ”

“ไปๆๆ รีบไปจับขโมย ! ”

พนักงานรักษาความปลอดภัยสองสามคนนั้นหันหลังและวิ่งกลับไป เหลือเพียงหวงหลียงที่มองตาค้างอยู่กับที่