หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 736

ฟังหลิงมองด้วยความประหลาดใจ “เว่ยกั๋ว คุณมาได้ยังไง”

“ท่านประธานไม่ได้เชิญคุณไปทานข้าวหรือคะ”

ชายคนนี้ก็คืออู๋เว่ยกั๋ว สามีของฟังหลิง

ขณะที่เขากำลังจะพูด ทันใดนั้นสายตาของเขาก็พลันสบเข้ากับใบหน้าของสวี่ปั้นซย่า และแววตาของเขาก็แสดงอาการตื่นตะลึงอย่างเห็นได้ชัด

แต่ทว่า ในไม่ช้าเขาก็รีบเก็บอาการทันที และตอบด้วยรอยยิ้มว่า "อ้อ พอดีว่าคุณลูเซียเธอติดธุระน่ะ”

“ก็อย่างที่คุณทราบ เมื่อเร็วๆ นี้พวกเรามีความร่วมมือในโครงการใหญ่กับอวิ๋นช่วงกรุ๊ปของหวาซย่า”

“วันนี้คุณลูเซียจึงมีนัดกับคุณซ่งจื่อหลานซีอีโอแห่งอวิ๋นช่วงกรุ๊ป และตอนนี้พวกเขากำลังปรึกษาหารือเกี่ยวความร่วมมือกัน"

“พอดีว่าผมยังไม่ได้เข้ารับตำแหน่ง จึงไม่สะดวกที่จะเข้าไปร่วมพูดคุยด้วย ก็เลยออกมาก่อน”

อู๋เฟยเฟยประหลาดใจ “จริงหรือคะ”

“พ่อ ก่อนหน้านี้พ่อบอกว่า ซ่งจื่อหลานคนนี้นัดยากไม่ใช่หรือ”

“ขนาดซีอีโอของเราขอนัดพบเธอ ก็ยังนัดไม่ได้ แล้วทำไมคุณลูเซียถึงนัดเธอได้คะ”

“หรือว่า ความร่วมมือครั้งนี้กำลังจะสำเร็จแล้ว”

อู๋เว่ยกั๋วพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม“พ่อคิดว่าคุณซ่งคงจะมองเห็นความจริงใจของเรา"

“เมื่อครู่นี้เพิ่งได้ทราบข่าวว่าประธานซ่งจะมาทานอาหารที่นี่เหมือนกัน ดังนั้น คุณลูเซียก็เลยไปรอเธอ”

อู๋เฟยเฟยรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง "ยอดเยี่ยมเลย”

“ถ้าหากว่าโครงการนี้เจรจาสำเร็จ พ่อคะ พ่อก็จะได้เป็นประธานบริษัทวอร์เรนกรุ๊ปของเขตหวาซย่า”

ในขณะที่พูด เธอก็ยังเหลือบมองครอบครัวสวี่ด้วยสายตาหยิ่งผยอง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกโอ้อวดสุดจะพรรณนา

ในทางกลับกัน สวี่ตงเสวี่ยกลับมีสีหน้าเย้ยหยัน และพึมพำเสียงเบา “ซ่งจื่อหลานนัดยากตรงไหน”

“หลินมั่วแค่โทรไปทีเดียว เธอก็รีบมาทันที มีอะไรน่าภาคภูมิใจนักหนา”

แต่ไม่มีใครได้ยินที่สวี่ตงเสวี่ยพูดเลย

อู๋เว่ยกั๋วโบกมือด้วยรอยยิ้ม “แหม แค่ตำแหน่งเล็กๆ น่ะ ไม่ต้องพูดถึงขนาดนั้นหรอก"

“มาๆๆ พวกเรานั่งลงดีกว่า”

“คนกันเองทั้งนั้น วันนี้ดื่มกันให้เต็มที่”

เขาเดินไปฝั่งตรงข้ามแล้วนั่งลง สายตาของเขาจับจ้องไปที่สวี่ปั้นซย่าอยู่หลายต่อหลายครั้ง

ในดวงตาลึกๆ ของเขานั้น มีความหยาบโลนสุดบรรยาย

ฟังหลิงไม่ได้สังเกตเห็นอาการผิดแปลกของสามีเลย เธอพูดด้วยรอยยิ้ม "อาฮุ่ย ถ้าเธอมีเวลา เธอควรออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างนะ"

"ต่างประเทศกับในประเทศน่ะ แตกต่างกันแทบจะเป็นสองโลกเลย"

“พูดอย่างนี้แล้วกัน อย่างตอนที่ฉันลงเครื่องมานะ ฉันนี่แทบจะหายใจไม่ออก”

“อากาศบ้านเรานี่มันแย่จริงๆ เลยนะเนี่ย"

"ที่ที่ฉันอาศัยอยู่ แม้แต่อากาศก็ยังอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมหวาน"

“ตอนไปถึงที่นั่นครั้งแรก ฉันคิดว่าฉันจะไม่สามารถเคยชินกับมันได้ซะแล้ว”

"เธอเดาสิว่าเป็นยังไง วันแรกที่ฉันไปถึง ฉันกลับหลงรักที่นั่นอย่างสุดซึ้งเลย!”

“เฮ้อ จริงๆ ถ้าไม่มีการเปรียบเทียบ มันก็ไม่ได้แย่นะ”

“ประเทศนี้ยากจนและล้าหลังเกินไป เมื่อเทียบกับต่างประเทศแล้ว มันช่างแตกต่างราวสวรรค์กับนรกจริงๆ!”

ฟังฮุ่ยยิ้มเจื่อนๆ “พูดแบบนั้นก็ไม่ถูก”

“ไปอยู่ต่างประเทศเสียนาน ไม่ค่อยได้กินอาหารบ้านเราสินะ”

“ต้องคิดถึงอาหารบ้านเรามากแน่ๆ เลยใช่ไหม”

“มาๆ สั่งเต็มที่เลย!”

ฟังหลิงรับเมนูมาพร้อมกับหัวเราะร่า “อาหารบ้านเราพวกนี้ ฉันไม่ได้คิดถึงเลยสักนิด”

“เธอก็รู้นี่ เวลาเราอยู่ต่างประเทศ เราทุกคนกินแต่สเต็กกับไวน์แดง"

“พวกกะหล่ำปลีดองที่เมื่อก่อนกินกันน่ะ ตอนนี้ฉันไม่อยากกินเลยสักนิด”

“มา ปิงปิง เฟยเฟย สองคนมาดูเมนูสิว่าอยากจะกินอะไร”

อู๋ปิงพูดพร้อมกับเล่นมือถือไปด้วย “สั่งสเต็กเนื้อให้ผมก็แล้วกัน”

อู๋เฟยเฟยก็ไม่รับเมนู เธอเบ้ปากพร้อมกับพูดว่า “สเต็กเนื้ออะไรกัน”

“นายนึกว่าเราอยู่ที่ประเทศเราหรือไง ยังจะสั่งสเต็กอะไร”

“แม่เคยบอกไม่ใช่หรือ ครอบครัวเรากินเนื้อได้เฉพาะช่วงตรุษจีนเท่านั้น”

“นอกจากนี้ ในอินเทอร์เน็ตยังบอกไว้ด้วยว่า คนที่นี่น่ะขนาดไข่ใบชายังไม่มีปัญญากินเลยด้วยซ้ำ”

“นายยังจะสั่งสเต็ก ไม่คิดบ้างล่ะว่า ป้าสองเขาจะจ่ายไหวหรือเปล่า”

อู๋ปิงโมโห “แล้วจะให้กินอะไรล่ะ”

“ไม่สน ฉันไม่กินใบไม้เน่าๆ อะไรพวกนั้นหรอก!”

ฉันจะกินสเต็กเนื้อ!”

“แค่สเต็กเนื้อยังจ่ายไม่ไหว ยังจะกล้ามาเลี้ยงอีก”