หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 737

สวีเจี้ยนกง ฟังฮุ่ย และคนอื่นๆ เริ่มรู้สึกไม่ถูกใจสักเท่าไหร่ ไอ้เด็กสองคนนี้ ดูถูกคนอื่นเกินไปแล้ว!

คราวนี้แม้สวี่ตงเสวี่ยก็ทนไม่ไหว เธอตบโต๊ะและพูดว่า “ได้ อยากกินสเต็กเนื้อใช่ไหม”

“บริกร เอาสเต็กเนื้อมาเสิร์ฟให้เขา อย่างอื่นไม่ต้อง!”

บริกรยืนอยู่ที่ประตูและพูดอย่างสุภาพ “ขอโทษนะคะคุณผู้หญิง ที่นี่เราไม่มีสเต็กเนื้อค่ะ”

อู๋เฟยเฟยยิ้มเยาะ “โอ้โห พี่สาว พี่ไม่ต้องลงทุนเล่นซะใหญ่ขนาดนี้เพื่อรักษาหน้าหรอกน่า”

“ฉันได้ยินว่าที่ประเทศของคุณ วัวควายน่ะเอาไว้ไถนา ห้ามฆ่าสุ่มสี่สุ่มห้า ไม่อย่างนั้นจะผิดกฎหมายนะ”

“นี่พี่ยังจะสั่งสเต็ก ระวังจะติดคุกนะคะ”

สวี่ตงเสวี่ยยิ่งเต้นแร้งเต้นกาหนักไปอีก และพูดเสียงดังว่า “ทำไมไม่มีสเต็กเนื้อ”

“ร้านใหญ่ขนาดนี้ แค่สเต็กเนื้อก็ยังไม่มีหรือ”

บริกรพูดอย่างอึกอัก “ขอโทษด้วยนะคะคุณผู้หญิง ร้านของเราเป็นภัตตาคารระดับสูง”

“โดยปกติแล้ว ไม่มีใครสั่งของระดับล่างขนาดนี้น่ะค่ะ!”

เพียงคำพูดนี้ออกมา ทุกคนที่นั่นก็เงียบกริบกันหมด

ฟังหลิงและครอบครัวของเธออ้าปากค้าง ผ่านไปชั่วครู่ อู๋เฟยเฟยก็ลุกพรวดพราดขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ “เธอว่าอะไรนะ”

“เมื่อกี้นี้เธอพูดว่าอะไร”

“อะไรที่เรียกว่าของระดับล่าง”

“สเต็กเนื้อนะ สเต็กเนื้อ เธอรู้จักมั้ย”

“มีแค่ฝรั่งเท่านั้นที่กินสเต็กเนื้อ ในหนังก็มี เธอเคยดูไหม”

“เธอบอกว่ามันเป็นอาหารระดับล่างงั้นหรือ”

"คนอย่างเธอไม่เคยเห็นโลกภายนอก มาเป็นพนักงานเสิร์ฟได้ยังไง"

บริกรคนนั้นพูดอย่างไม่ก้าวร้าวและไม่อ่อนน้อมจนเกินไป “คุณผู้หญิงคะ สเต็กเนื้อที่คุณพูดถึงฉันรู้จักค่ะ”

“แต่ต้องขอโทษด้วยนะคะ ทางเราไม่มีสเต็กเนื้อที่คุณต้องการจริงๆ”

“หรือไม่ คุณไม่ลองดูเมนูแล้วเลือกสั่งอย่างอื่นดูล่ะคะ”

อู๋เฟยเฟยโมโห “เธอนี่มันโม้เก่งจริงๆ เลยนะ”

“ได้ ฉันจะดูว่าอาหารอะไรที่ถือเป็นอาหารชั้นเลิศของที่นี่!”

อู๋เฟยเฟยคว้าเมนูอาหารมาดูสักพัก จากนั้นลูกกะตาของเธอก็แทบจะถลนออกมา

“นี่...มัน...มันโม้แล้ว”