หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 76

ท่าทางของหลินมั่วนิ่งสงบ “ถ้าจะทะเลาะ ก็ไปที่ท้ายซอย”

“มึงยังจะกล้าไปท้ายซอยอีกเหรอ กูว่ามึงรนหาที่ตายจริงๆ แล้วแหละ” ไอ้หัวทองหัวเราะลั่น “ไป ไปท้ายซอย กูจะฆ่ามึงเอง!”

เมื่อถึงท้ายซอย คนพวกนี้ก็ปิดล้อมปากซอยไว้จนหมดเพื่อไม่ให้หลินมั่วหนีออกไปได้

ไอ้หัวทองมือหนึ่งกุมศีรษะ อีกมือหนึ่งชี้ไปที่หลินมั่ว “ฟันมันให้ตาย!”

คนด้านข้างสองคนหยิบมีดพร้าออกมาถือไว้ในมือ ร้องคำรามก่อนจะพุ่งไปทางหลินมั่ว ตวัดมีดฟันไปทั่ว

หลินมั่วเองก็ไม่ได้หลบ เขาก้าวขึ้นไปข้างหน้า สองมือกำแน่น ต่อยออกไปที่หน้าของคนทั้งสอง

ทั้งคู่ล้มลงไปบนพื้นในเวลาเดียวกัน ดั้งจมูกถูกต่อยหักจนเลือดไหลออกมา

กลุ่มคนด้านหลังตกใจ ไม่มีใครคาดคิดว่า หลินมั่วจะต่อยตีได้ขนาดนี้

“ตีมันให้ตาย!” ไอ้หัวทองคำราม

แต่ว่า หลินมั่วกลับไวกว่าหนึ่งก้าว เขาจับคอเสื้อของไอ้หัวทองไว้ได้ในครั้งเดียว ก่อนจะกระแทกหัวของเขาไปกับกำแพง

พริบตาเดียวไอ้หัวทองก็ถูกกระแทกจนไร้สติสัมปชัญญะ แต่หลินมั่วก็ยังไม่หยุดลงมือ แต่กลับกระแทกซ้ำเข้าไปอีก

กลุ่มคนด้านหลังไม่ได้คิดที่จะพุ่งเข้ามาตั้งแต่แรก เมื่อเห็นภาพนี้ก็ตกใจจนตัวแข็ง

ทุกคนมองเห็นเพียงใบหน้าของไอ้หัวทองที่เต็มไปด้วยเลือด จมูกถูกกระแทกจนแบนราบ ฟันในปากก็ร่วงออกมาเกือบหมด

คนพวกนี้เวลาปกติมันจะดูเหมือนพวกบ้าคลั่งเกินกว่าใคร แต่ในความเป็นจริง ก็แคพวกไก่อ่อนที่เอาแต่รังแกคนที่อ่อนแอกว่าเท่านั้น

พวกเขาจะเคยพบเจอสถานการณ์แบบนี้ที่ไหนกันล่ะ!

เมื่อเห็นไอ้หัวทองล้มลงไปหายใจรวยรินอยู่บนพื้น คนกลุ่มนั้นก็ตกใจกลัวจนตัวสั่น พอเห็นหลินมั่วก็รู้สึกราวกับเห็นเทพตัวซวย

เมื่อเห็นหลินมั่วเดินเข้ามาทางพวกเขา หนึ่งในนั้นก็ร้องตะโกนขึ้นมา “พวกเราลุย คนเราเยอะขนาดนี้ ไม่ต้องกลัวมัน!”

ที่เหลือก็เพิ่งจะดึงสติกลับมาได้ ก็พากันคำรามก่อนจะพุ่งเข้าไป

ในตอนนี้เอง ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากปากซอย “หยุดเดี๋ยวนี้!”

ฝูงคนหันกลับไปมอง ก็เห็นแค่ว่ามีกลุ่มคนมารอกันอยู่หน้าปากซอยย

นำโดยเฉินเซิ่งหยวน เขาวิ่งเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเคารพ “คุณหลิน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

หลินมั่วโบกมืออย่างสงบ “ไม่เป็นไร”

เฉินเซิ่งหยวนถอนหายใจ ตวัดสายตามองคนกลุ่มนี้ก่อนจะด่าออกมา “แม่* ฉันล่ะรำคาญขยะแบบพวกแกจริงๆ!”

“ตัด ตัดให้หมด ทั้งมือทั้งขา เส้นเอ็นก็ตัดให้หมด”

“ถ้าทั้งชีวิตนี้พวกยังขี่มอเตอร์ไซค์ได้อีก ฉันจะใช้แซ่เดียวกับพวกแกเลย!”

กลุ่มคนด้านนอกพุ่งเข้ามาง้างมีดและฟันลงไปโดยไม่ลังเล

วัยรุ่นกลุ่มนี้มึนงง ก่อนหน้านี้พวกเขาใช้ท่าทางเย่อหยิ่งอวดดีก็เท่านั้น จะไปเคยเจอกับคนโฉดจริงๆ ได้อย่างไร

เฉินเซิ่งหยวนมีจุดยืนในวันนี้ได้ ก็ไม่รู้ว่าเบื้องหลังซุกซ่อนกองกระดูกไว้เท่าไร

อย่าว่าแต่ตัดแขนตัดขาพวกเขาเลย ต่อให้ฝังพวกเขาไว้ใต้เมืองก่วงหยาง ก็ง่ายดายเหมือนพลิกฝ่ามือ

เดิมทีวัยรุ่นกลุ่มนี้อย่าจะต่อต้าน แต่สุดท้ายก็เหลือเพียงคำอ้อนวอน

มีบางคนที่หมอบลงไปอ้อนวอนกับพื้นอย่างอิดออด “ลูกพี่ๆ พวกเราสำนึกผิดแล้ว ปล่อยพวกเราไปเถอะ พวกเราไม่กล้าแล้ว...”

“ลูกพี่ ปล่อยพวกเราไปเถอะ หลังจากนี้พวกเราจะคอยรับใช้พี่เอง...”

“พวกเรามีตาแต่ไม่มีแวว มีตาแต่กลับไม่รู้จัดเขาไท่ซาน ขอร้องพี่ล่ะ ปล่อยพวกเราไปเหมือนภายลมเถอะนะ ปล่อยพวกเราไปเถอะ...”

ไม่มีใครสนใจพวกเขา สุดท้าย วัยรุ่นกลุ่มนี้ก็ถูกฟันจนลงไปนอนดิ้นอยู๋ที่พื้น

เหมือนกับที่เฉินเซิ่งหยวนพูด คนกลุ่มนี้ อย่าได้ขี่มอเตอร์ไซค์อีกเลยไปชั่วชีวิต

ต่อไปจะยังสามารถยืนขึ้นมาได้อีกหรือไม่ก็ยังไม่แน่นอน แต่ชีวิตที่เหลืออยู่ก็มีแต่ต้องขอทานยังชีพแล้วล่ะ