หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 77

พวกของเฉินเซิ่งหยวนค่อยๆ ออกไป หลินมั่วก็ขึ้นไปรับสวี่ปั้นซย่าก่อนจะพาเธอจากไป

แน่นอนว่าก่อนที่จะออกมา หลินมั่วให้เฉินเซิ่งหยวนช่วยเหลือลุงเฉินเรื่องค่ารักษาพยาบาลของภรรยา

เมื่อก่อนตอนที่หลินมั่วอยู่ที่นี่ ลุงเฉินดีกับเขามาก เมื่อภรรยาของลุงนอนโรงพยาบาล หลินมั่วก็ต้องช่วยเหลือ

ตลอดทาง สวี่ปั้นซย่าถามหลินมั่วว่าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร

หลันมั่วไม่ได้เอ่ยถึงเฉินเซิ่งหยวน แต่บอกว่าตนเองได้แจ้งตำรวจไว้ก่อนแล้ว คนพวกนั้นเห็นตำรวจก็แตกกระเจิง

สวี่ปั้นซย่าถอนหายใจ “หลินมั่ว หลังจากนี้หากเจอเหตุการณ์แบบนี้อีก อย่าใช้ไม้แข็งนะ แจ้งตำรวจน่ะถูกแล้ว”

เมื่อกลับมาถึงบ้าน สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยที่หน้าคำคร่ำเคร่งนั่งรอที่ห้องนั่งเล่น

“พ่อแม่...”

สวี่ปั้นซย่ากำลังจะเอ่ยปาก สวี่เจี้ยนกงก็ตบโต๊ะขึ้นมาทันที เขาตะโกน “แก เข้าห้องไป!”

“พ่อ...”

“แกไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง” สวี่เจี้ยนกงตะโกนจนเสียงแหบแห้ง “ฉันให้แกเข้าไปในห้อง!”

“ปั้นซย่า แก...รีบเข้าไปในห้องเถอะ แกอยากให้พ่อแกโกรธจนตายเลยหรือไง” ฟังฮุ่ยเอ่ย “พ่อแกเป็นโรคหัวใจกับความดันโลหิตสูงนะ!”

มองเห็นสวี่เจี้ยนกงหายใจหอบ สวี่ปั้นซย่าก็ไม่กล้าเอ่ยปากเถียง ทำได้แค่เดินเข้าห้องไป

ฟังฮุ่ยจ้องหลินมั่ว “หลินมั่ว ฉันถามแกหน่อย พวกเราตระกูลสวี่ไม่ดีกับแกตรงไหน แกถึงได้ทำร้ายพวกเราแบบนี้”

หลินมั่ว “แม่ ผมทำร้ายพวกคุณตอนไหน”

“แกยังจะเสแสร้งอีก!” ฟังฮุ่ยตวาด “เมื่อกี้ที่แกทำที่ร้านอาหารเรียกว่าอะไรฮะ”

“เถ้าแก่โจวช่วยเป็นธุระให้พวกเรา แกไม่ขอบคุณเขาก็ไม่เป็นไร นี่ยังจะกล้าไปตีเขาอีก”

“หลินมั่ว แกไม่อยากให้ตระกูลสวี่ได้ดีแล้วใช่ไหม พอเห็นว่าตระกูลสวี่มีโอกาสดีก็ไม่พอใจ อยากโค่นพวกเราใช่ไหม”

“ขอแค่คนใหญ่คนโตแบบเถ้าแก่โจวยอมช่วยเหลือพวกเรา ตระกูลสวี่จะต้องเชิดหน้าชูตาขึ้นแน่”

“แกตั้งใจก่อเรื่องเพราะอยากให้พวกเราตระกูลสวี่ลืมตาอ้าปากไม่ขึ้นใช่ไหม”

หลินมั่วขมวดคิ้ว “แม่ แม่เข้าใจผิดแล้ว เถ้าแก่โจวนั่นมันเป็นจอมหลอกลวง!”

“แกสิจอมหลอกลวง! พวกแกทั้งตระกูลนั่นแหละจอมหลอกลวง!” ฟังฮุ่ยกรีดร้อง “หลินมั่ว ชั่วชีวิตฉันยังไม่เคยเจอคนต่ำช้าเท่าแกมาก่อน”

“มองไม่เห็ฯความดีของคนอื่นยังพอว่า แต่ยังจะมาใส่ร้ายป้ายสีเขา ทำร้ายเขา ทำไมแกถึงได้หน้าไม่อายขนาดนี้”

“แกยังมีความเป็นคนอยู่ไหม ทำไมถึงได้กล้าทำไปหมดซะทุกเรื่อง!”

“แม่...” สวี่ปั้นซย่าเปิดประตู “เรื่องครั้งนั้น เป็นคุณชายจ้าว...”

“ไสหัวเข้าไป!” สวี่เจี้ยนกงหยิบถ้วยน้ำชายขึ้นมาปา

สวี่ปั้นซย่าตกใจ จึงได้แต่ปิดประตู

สวี่เจี้ยนกง “หลินมั่ว เข้าเรื่องเลย แกว่ามา แกจะหย่ากับปั้นซย่าตอนไหน!”

หลินมั่ว “ผมจะไม่หย่ากับปั้นซย่า!”

สวี่เจี้ยนกงตวาดลั่น “ไม่หย่าไม่ได้!”

“หลินมั่ว แกอย่ามาถ่วงพวกเราตระกลูสวี่เลย”

“ถ้าแกไม่เซ็นชื่อในหนังสือหย่า ฉันจะไปหาคนมาฟ้องหย่า”

“ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม แกต้องไสหัวไปจากตระกลูสวี่ของฉัน!”

เสียงของสวี่ปั้นซย่าดังออกมาจากในห้อง “ไม่ว่าอย่างไร ฉันก็จะไม่หย่ากับหลินมั่ว!”

“เรื่องนี้ แกไม่มีสิทธิ์!” สวี่เจี้ยนกงตะคอก

“หลินมั่ว ถ้าแกไม่เซ็น พวกเราก็จะฟ้องหย่า!” ฟังฮุ่ยตบโต๊ะ “นับแต่นี้ต่อไป แกไสหัวออกไปซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าแกอีก!”

สวี่ปั้นซย่าร้อนรน “แม่ เขาเป็นสามีฉันนะ ทำไมเขาจะอยู่ที่ตระกูลสวี่ไม่ได้!”

“สามีของแก?” ฟังฮุ่ยหัวเราะเยาะ “ดี ถ้ามีความสามารถนักแกก็ไปซื้อบ้าน แล้วก็ออกไปอยู่ด้วยกันเลยสิ”

“ในเมื่อเป็นสามีของแก จะมาอยู่บ้านฉันทำไม”