หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 787

เมื่อมาถึงสวนวั่งเจียง เฉินเซิ่งหยวนก็ได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว

หลินมั่วหยิบกุญแจวิลล่าและพกมันเข้าไปพร้อมกับคนไข้

ตอนแรกเฮ่อเชียนเสวี่ยอยากจะตามเข้าไปด้วย แต่ก็ถูกหลินมั่วห้ามเอาไว้ เธอจึงทำได้แค่เดินจากไปด้วยความขุ่นเคือง

หลินมั่วพาคนไข้มายังด้านในวิลล่าที่กว้างขวางและสว่างไสว คนไข้มองไปรอบๆ ด้วยความสั่นกลัว

เห็นได้ชัดเป็นอย่างมากว่าเธอไม่เคยเห็นวิลล่าที่โอ่อ่าหรูหราขนาดนี้มาก่อน

หลินมั่วเอ่ย “ช่วงนี้คุณต้องอยู่ที่นี่ไปก่อน”

“ผมจะค่อยๆ ช่วยรักษาให้คุณ”

“แล้วก็ พยายามอย่าออกจากห้องนี้ถ้าเป็นไปได้”

“ในทุกๆ วันถ้าคุณจะกินอะไร ผมจะให้คนส่งมาให้ที่ประตู แล้วคุณก็มาหยิบมันเข้าไปเอง”

“พอกินเสร็จแล้ว คุณก็เอาของไปวางไว้ที่ประตู เดี๋ยวจะมีคนมาเก็บมันไป”

“จำเอาไว้ว่า ไม่ว่ายังไงก็ตาม ห้ามออกจากห้องนี้ เข้าใจไหม?”

คนไข้รายนั้นมองไปที่หลินมั่วและพยักหน้า

ได้อยู่ในห้องแบบนี้ แถมยังได้ดื่มได้กินอย่างไม่ต้องกังวลอะไรในทุกๆ วันด้วย มันก็ดีเสียกว่าชีวิตขอทานของเธอก่อนหน้านี้เป็นไหนๆ

หลินมั่วพาคนไข้ลงมาเดินรอบหนึ่งและให้เธอเลือกห้องได้ตามใจชอบ

เห็นได้ว่าเธอนั้นรู้สึกไม่ปลอดภัย สุดท้ายก็เลือกอยู่ในห้องของคนรับใช้ที่เล็กที่สุด

หลินมั่วก็ไม่ได้ขัดอะไรเธอเช่นกัน หลังจากจัดแจงให้เธอเรียบร้อยดีแล้ว เขาก็ออกไปก่อน

เมื่อออกมาจากวิลล่าแล้ว หลินมั่วก็ไม่ได้กลับไปที่บ้าน แต่มายังคฤหาสน์ที่บริษัทรับเหมาก่อสร้างกำลังพัฒนาอยู่อีกครั้ง

ทะเลสาบที่อยู่กลางคฤหาสน์ได้รับการบำรุงรักษาความสะอาดเรียบร้อยแล้ว พวกไข่ของตัวกู่พิษที่เกิดขึ้นเองอยู่ในนั้นทั้งหมดล้วนไม่ได้กำจัดออกไป

หลินมั่วจ้องมองไปยังทะเลสาบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นมาเบาๆ “ดูเหมือนว่า ตัวกู่พิษที่เกิดขึ้นตามป่านั้นไม่ได้มีมาตั้งแต่แรก”

“ใครกันแน่นะที่ตามหาเธออยู่?”

ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น จู่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นมา

หลินมั่วรับโทรศัพท์ แล้วเสียงของฟังฮุ่ยที่อยู่ปลายสายก็ดังขึ้นมาทันที “หลินมั่ว ทางแกเป็นยังไงบ้าง?”

“คนๆ นั้นตายหรือเปล่า?”

หลินมั่วพูดไม่ออกอย่างช่วยไม่ได้ ประโยคนั้นทำให้เขาไปไม่เป็นจริงๆ

“ยังอยู่ดีน่ะ ช่วยเอาไว้ได้!”

หลินมั่วอดผงะไม่ได้ อะไรกัน ลูกชายของคุณยืมรถไปแล้วประสบอุบัติเหตุ คุณก็ยังมาโทษว่าพวกเราไม่ควรให้ยืมรถงั้นเหรอ?