หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 790

สวี่เจี้ยนกงที่เดิมทียืนอยู่ตรงประตู เมื่อได้ยินประโยคนั้น เขาก็รีบกระโดดออกมาทันที

“แกว่าอะไรนะ?”

“ทำไมพวกฉันต้องเป็นคนจ่ายด้วย?”

“กะ...แกหน้าด้านไปหรือเปล่า?”

“ลูกชายแกเป็นคนขับรถ เอารถของฉันไปชนจนยับเยิน พวกฉันยังจะต้องชดใช้อีกเหรอ?”

“มันใช่เรื่องไหม?”

สวี่เจี้ยนกงพูดด้วยความโมโห

อู๋เว่ยกั๋วจ้องเขม็ง “พวกแกรู้ดีว่าลูกชายฉันไม่มีใบขับขี่ แล้วยังจะเอารถให้เขายืมอีก นี่ต้องเป็นความรับผิดชอบของพวกแกสิ!”

“ใช่หรือเปล่าทนายโหว?”

ทนายโหวเกาหัวอย่างกระอักกระอวนใจและมองไปทางหลินมั่วอย่างไร้ทางเลือก

หลินมั่ว “ทนายโหว มีอะไรจะพูดก็พูดออกมาตรงๆ เถอะครับ”

ทนายโหวลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดเสียงกระซิบ “ถ้าพวกคุณรู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายไม่มีใบขับขี่ แต่ยังเอารถให้เขายืม”

“ตามกฏหมายจริงๆ แล้วจะต้องรับผิดชอบร่วมกัน และก็ต้องจ่ายค่าสินไหมทดแทนด้วยครับ!”

อู๋เว่ยกั๋วแสดงสีหน้าเหนือกว่าทันที “เป็นไงล่ะ?”

“ทนายโหวเขาพูดขนาดนี้แล้ว แกยังมีอะไรจะพูดอีกไหม?”

“สวี่เจี้ยนกง ฉันบอกแกไว้เลยนะ”

“โชคดีที่ครั้งนี้ลูกชายฉันไม่ได้บาดเจ็บอะไร ไม่งั้น แกจะต้องชดใช้ให้ลูกชายฉันด้วย!”

สวี่เจี้ยนกงรู้สึกกลัดกลุ้มและพูดขึ้นมาอย่างกระวนกระวายใจ “เขาไม่มีใบขับขี่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกฉันด้วยล่ะ?”

“มีสิทธิอะไรที่จะต้องให้พวกฉันชดใช้ด้วย?”

“พวกเขาไม่ต้องรับผิดชอบอะไรเลยเหรอ?”

ทนายโหว “พวกเขาต้องรับผิดชอบด้วยอยู่แล้ว”

“ที่ผมพูดคือ พวกคุณจะต้องรับผิดชอบร่วมกันครับ”

สวี่เจี้ยนกงรีบพูดขึ้น “ได้ยินไหม?”

“พวกฉันรับผิดชอบแค่บางส่วนเท่านั้น!”

“อู๋เว่ยกั๋ว แกคิดจะมาขูดรีดพวกฉันเหรอ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!”

อู๋เว่ยกั๋วตะลึงงัน “ทะ...ทำไมถึงรับผิดชอบแค่บางส่วนล่ะ?”