หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 792

อู๋เว่ยกั๋วก้มหน้าลงและพูดอะไรไม่ออก เขาตัวหดไปหมดแล้ว

เขาไม่มีทางเลือกอื่นจึงทำได้เพียงหันไปขยิบตาให้ฟังหลิง

ฟังหลิงฉุกคิดขึ้นมาได้จึงร้องไห้โฮทันที “โถ ลูกชายของแม่!”

“แล้วจะทำยังไงกันดีล่ะ”

“พี่รอง ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว!”

“ฉันมีลูกชายคนเดียว ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมา ฉัน...ฉันอาจจะตายได้เหมือนกัน!”

ฟังฮุ่ยรับโอบเธอทันที “หลิง เธอไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะช่วยคิดหาวิธีให้เธอเอง”

“ทนายโหว ฉันขอร้องล่ะ คุณช่วยกันหน่อยได้ไหม”

ทนายโหวมองไปทางหลินมั่ว

หลินมั่วพยักหน้าน้อยๆ เขารู้ดีว่าถ้าเรื่องนี้ไม่ได้รับการแก้ปัญหา ฟังฮุ่ยก็จะไม่มีวันจบสิ้นเป็นอันขาด

ทนายโหวเอ่ย “เมื่อครู่นี้ผมพูดไปชัดเจนแล้ว หลักๆ ก็คงเป็นเรื่องการชดเชย แล้วก็มีปัญหาที่ว่าอีกฝ่ายจะยอมความหรือเปล่าน่ะครับ”

“ถ้าหากปัญหาพวกนี้ถูกแก้ไขแล้ว เรื่องอื่นก็ต้องลองดูอีกที”

ฟังฮุ่ยพูดขึ้นมาทันที “หลิง ได้ยินแล้วใช่ไหม?”

“อันที่จริง ไม่มีใครตาย ระ...เรื่องนี้ก็ยังแก้ไขได้อยู่”

“เรื่องใหญ่คือเราจะต้องจ่ายค่าชดเชยมากมายเลยน่ะสิ!”

ฟังหลิงถามอย่างกระวนกระวายใจ “ละ...แล้วต้องจ่ายเท่าไหร่ล่ะ?”

ฟังฮุ่ยหันไปมองทางทนายโหว

ทนายโหวไม่มีทางเลือกนอกจากพูดว่า “เรื่องนี้มันพูดยากจริงๆ ครับ”

“ตามประสบการณ์ของผมที่ผ่านมา ก็คงจะประมาณห้าล้านต้นๆ !”

ฟังหลิงพูดขึ้นมาทันที “อะไรนะ?”

“ไม่มีคนตาย ทำไมถึงตั้งห้าล้านบาทเลยล่ะ?”

“นะ...นี่มันจะมากไปหรือเปล่า?”

การทำงานอยู่ในบริษัทนักธุรกิจต่างชาติ รายได้ในหนึ่งเดือนก็หักค่าใช้จ่ายออกไปจนไม่เหลือเลยสักบาท

อันที่จริงแล้วตอนที่พวกเขาอยู่ที่ต่างประเทศ ก็เช่าบ้านอยู่มาตลอด ไม่มีบ้านเป็นของตัวเองเลย

เมื่อได้กลับประเทศมาในฐานะผู้จัดการใหญ่ในครั้งนี้ หลักๆ แล้วเป็นเพราะประธานบริษัทให้ความสำคัญกับโครงการนี้เป็นอย่างมาก จึงจำเป็นต้องใช้คนจีนมาจัดการสิ่งเหล่านี้

และบังเอิญว่าอู๋เว่ยกั๋วก็เป็นคนเมืองก่วงหยาง ประธานบริษัทเห็นในจุดนี้จึงขอให้เขากลับมารับตำแหน่งผู้จัดการใหญ่

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเหตุผลพวกนี้ เขาก็คงเป็นได้เพียงหัวหน้าตำแหน่งเล็กๆ ในบริษัท จะมีโอกาสดีๆ อย่างนี้ได้อย่างไรกันล่ะ?

แต่คนพวกนี้ไปอยู่ต่างประเทศมาสองสามปี แล้วก็ทิ้งจิตสำนึกถึงความยากจนและความล้าหลังเอาไว้ก่อนพวกเขาจะเดินทางไปนอกประเทศ

บวกกับการเห็นข่าวที่มีเจตนาแอบแฝงว่ากันว่าคนจีนไม่สามารถกินไข่ต้มใบชา หรือผักดองได้ เพราะมันล้วนแต่เป็นสินค้าฟุ่มเฟือย และจะสามารถกินอาหารประเภทเนื้อสัตว์ได้ปีละมื้อเท่านั้น

ในมุมมองของพวกเขา ประเทศยังคงยากจนและล้าหลังอยู่อย่างนั้น ชีวิตของพวกเขาจึงกลายเป็นคนรวยในประเทศเพียงไม่กี่นาที

ฉะนั้น หลังจากกลับมาที่นี่ พวกเขาจึงมีท่าทีหยิ่งยโสโอหังไม่สนโลกใดๆ เช่นนี้ และยังเอาแต่พูดเรื่องชีวิตที่ต่างประเทศซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ในความเป็นจริงแล้ว พวกเขาก็แค่พูดโอ้อวดเท่านั้น ภายนอกดูมีสง่าราศี อย่างคนที่เพิ่งกลับมาจากเมืองนอก แต่ลับหลัง กระเป๋ากลับว่างเปล่า

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะควักเงินห้าล้านออกมาเลย แค่ควักออกมาล้านห้า พวกเขาก็ยังไม่มีปัญญา!