อู๋เว่ยกั๋วก้มหน้าลงและพูดอะไรไม่ออก เขาตัวหดไปหมดแล้ว
เขาไม่มีทางเลือกอื่นจึงทำได้เพียงหันไปขยิบตาให้ฟังหลิง
ฟังหลิงฉุกคิดขึ้นมาได้จึงร้องไห้โฮทันที “โถ ลูกชายของแม่!”
“แล้วจะทำยังไงกันดีล่ะ”
“พี่รอง ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว!”
“ฉันมีลูกชายคนเดียว ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมา ฉัน...ฉันอาจจะตายได้เหมือนกัน!”
ฟังฮุ่ยรับโอบเธอทันที “หลิง เธอไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะช่วยคิดหาวิธีให้เธอเอง”
“ทนายโหว ฉันขอร้องล่ะ คุณช่วยกันหน่อยได้ไหม”
ทนายโหวมองไปทางหลินมั่ว
หลินมั่วพยักหน้าน้อยๆ เขารู้ดีว่าถ้าเรื่องนี้ไม่ได้รับการแก้ปัญหา ฟังฮุ่ยก็จะไม่มีวันจบสิ้นเป็นอันขาด
ทนายโหวเอ่ย “เมื่อครู่นี้ผมพูดไปชัดเจนแล้ว หลักๆ ก็คงเป็นเรื่องการชดเชย แล้วก็มีปัญหาที่ว่าอีกฝ่ายจะยอมความหรือเปล่าน่ะครับ”
“ถ้าหากปัญหาพวกนี้ถูกแก้ไขแล้ว เรื่องอื่นก็ต้องลองดูอีกที”
ฟังฮุ่ยพูดขึ้นมาทันที “หลิง ได้ยินแล้วใช่ไหม?”
“อันที่จริง ไม่มีใครตาย ระ...เรื่องนี้ก็ยังแก้ไขได้อยู่”
“เรื่องใหญ่คือเราจะต้องจ่ายค่าชดเชยมากมายเลยน่ะสิ!”
ฟังหลิงถามอย่างกระวนกระวายใจ “ละ...แล้วต้องจ่ายเท่าไหร่ล่ะ?”
ฟังฮุ่ยหันไปมองทางทนายโหว
ทนายโหวไม่มีทางเลือกนอกจากพูดว่า “เรื่องนี้มันพูดยากจริงๆ ครับ”
“ตามประสบการณ์ของผมที่ผ่านมา ก็คงจะประมาณห้าล้านต้นๆ !”
ฟังหลิงพูดขึ้นมาทันที “อะไรนะ?”
“ไม่มีคนตาย ทำไมถึงตั้งห้าล้านบาทเลยล่ะ?”
“นะ...นี่มันจะมากไปหรือเปล่า?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะหมอเทวดา
เซี่ยวซิงปัง ตายไปแล้วยังจะมาคุยได้อีก ตัวละครผิดนะ...
คือคนจีนมีนเป็นแบบนี้จริงๆใช่มั้ย ดูถูกคนอื่นเป็นนิจ หลงตัวเอง แล้วก็เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนเป็นที่ตั้ง ยิ่งอ่านยิ่งน่ารำคาญทั้งเรื่องทั้งเรื่องไม่มีห่าไรเลยพระเอกเกินให้คนดูถูกไปทั่ว พ่อแม่นางเอกก๋หน้าเงิน นางเอกก็นอกจากรักพระเอกแล้วไม่มีอะำรเลยนอกจากสร้างปัญหา เด่วคนนั้นจ้อง คนนี้ต้อง ให้พระเอกมาคอยกำจัด วนไปวนมา อ่านแค่สี่สิบตอนก็เอียนละ ไม่รู้จริงๆนิยายจีนมันเป็นแบบนี้ทุกเรื่องจนคิดว่านี่คือนิสัยจริงๆของคนจีนไปแล้วนะนี่...
อัพวันละ 20 ตอนเหมือนเดิมก้ดีนะแอด 🥺...
รอตอนใหม่นะครับ...
ยังรออยู่นะครับ...
ไม่อัพหลายวันแล้วครับแอดดดดด...
นิยายเรื่องนี้....อ่านไปไม่กี่ตอน...พ๊อตเรื่องสร้างพระเอกเป็นหมาตัวหนึ่ง...เท่านั้น...ไม่มีศักสรี อะไรเลย...โคตรโง่....ยอมให้คนอื่นกดขี่....หรือคนเขียนเองเป็นแบบนี้ครับ...งง...
นิยายไร้สาระของแท้...
นิยายน้ำเน่า...
นิยายขยะ คนแตงก็ขยะ...