หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 800

วันรุ่งขึ้น อู๋เว่ยกั๋วได้ติดต่อทนายความจากนอกเมืองมากหนึ่งคน ให้รีบเข้ามาที่เมืองก่วงหยางเพื่อจัดการกับเรื่องนี้

เมื่อฟังหลิงได้รับข่าวก็รู้สึกได้ใจ จึงรีบวิ่งแจ้นไปยังบ้านตระกูลสวี่เพื่อพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ทันที

“ฮึ นายแซ่โหวคนนั้นช่างร้ายกาจจริงๆ !”

“หลอกเอาเงินจากพวกเราตรงนี้ไม่ได้ ก็จงใจจะหลอกเอาลับหลังแทน”

“ไม่ให้ทนายเมืองก่วงหยางรับทำคดีนี้เหรอ?”

“เฮอะ เขาคิดว่าเขาเป็นใครกัน? สามารถควบคุมทุกคนบนโลกได้หมดเลยรึไง?

“สามีของฉันหาทนายจากนอกเมืองมาได้แล้วล่ะ!”

อู๋เฟยเฟยกลับมองตรงไปยังสวี่ปั้นซย่า “พี่ เมื่อคืนพวกเราคุยกันแล้วนี่”

“สุดท้ายแล้วไม่ว่าจะคุยเรื่องเงินกันไว้เท่าไหร่ พี่ก็ต้องจ่ายมาแปดล้าน!”

“ห้ามกลับคำเชียวนะ!”

“อย่าให้เห็นว่าถึงเวลาแล้วจะจ่ายเงินน้อยๆ แทน พี่จะกลับคำงั้นเหรอ? ฮึ นั่นมันดูไม่ดีเลยนะ!”

สวี่ปั้นซย่าพูดอย่างเหลืออด “สบายใจได้ ฉันไม่กลับคำอยู่แล้ว!”

“ถึงเธอจะไม่ต้องใช้เงินสักบาท แล้วแก้ไขเรื่องนี้ได้ ฉันก็จะเอาเงินแปดล้านนั่นให้เธออยู่ดี!”

อู๋เฟยเฟยรู้สึกดีใจขึ้นมาทันที

เธอมองว่า เรื่องนี้เป็นแค่ปัญหาเล็กๆ น้อยๆ คงมีราคาแค่หลักแสนเท่านั้นแหละ

ถ้าแก้ปัญหาได้เรียบร้อยแล้วจริงๆ ไม่แน่ว่าสุดท้ายแล้วอาจจะยังเหลือเงินหกล้านกว่าบาทอยู่ในมือ

ถึงตอนนั้น เธอก็จะสามารถซื้อรถพอร์ชมาวิ่งเล่นได้สบายๆ

อู๋เฟยเฟยจมอยู่ในจินตนาการอันฝันเฟื่อง

สวี่ตงเสวี่ยเบะปากยิ้มเหยียด “อู๋เฟยเฟย เธอก็จำได้เหมือนกันนี่”

“สุดท้ายแล้วไม่ว่าจะคุยกันไว้ที่เท่าไหร่ ครอบครัวฉันก็จะจ่ายแค่แปดล้านบาทเท่านั้น!”

“แม้ว่าสุดท้ายแล้วพวากเธอจะต้องจ่ายให้เขาไปแปดล้านห้า ครอบครัวของฉันก็จะไม่มีทางจ่ายเพิ่มแน่นอน เข้าใจไหม?”

อู๋เฟยเฟยยิ้มเยาะ “สบายใจได้เลย!”

“ตอนที่พวกเราอยู่ที่ต่างประเทศ ก็ให้ความสำคัญใจความของสัญญาสุดๆ ”

“คุยกันไว้เท่าไหร่ ก็คือเท่านั้น พวกพี่ไม่กลับคำก็โอเคแล้ว!”

สวี่ตงเสวี่ยรีบพยักหน้ารับ “ไม่ต้องห่วง พวกเราไม่กลับคำอยู่แล้ว”

“แต่ว่า ในเมื่อเธอพูดถึงสัญญาจ้างขึ้นมา งั้นเรามาทำเป็นลายลักษณ์อักษรกันดีกว่า”

เมื่อได้ยินว่ามีคนเข้ามา เธอก็ตัวสั่นเทาด้วยความตกใจกลัว

และเมื่อเห็นว่าเป็นหลินมั่ว เธอจึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเล็กน้อย แต่ก็ยังคงขดตัวอยู่ที่มุมห้อง ไม่กล้าเข้ามาใกล้

หลินมั่วยิ้ม “ไม่ต้องกลัว”

“อยู่ที่นี่ไม่มีใครมาทำร้ายเธอได้หรอก”

“เป็นไงบ้าง ชินกับอาหารที่กินอยู่ไหม”

คนไข้ก้มหน้าลง ไม่พูดไม่จา ผ่านไปสักพักนึง ก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ เป็นการตอบรับ

หลินมั่วมองไปรอบๆ อีกครั้ง ก่อนจะพูด “มีอะไรที่เธอต้องการอีกไหม”

“ทีวีตรงนั้น เธอเปิดดูได้นะ”

“แล้วก็ เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่ อยากเปลี่ยนมันไหม”

“เดี๋ยวฉันซื้อชุดใหม่ให้เอง!”

คนไข้ยังคงไม่พูดอะไร ครั้งนี้ เธอส่ายหัวไปมา

เห็นได้ชัดว่า จริงๆ แล้วเธอนั้นรู้สึกขอบคุณหลินมั่วเป็นอย่างมาก

แต่ชีวิตการเป็นขอทานในหลายปีที่ผ่านมานั้นทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวกับทุกสิ่ง ไม่กล้าแม้แต่จะใช้เงินของหลินมั่วเลยด้วยซ้ำ