หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 801

หลินมั่วถอนหายใจก่อนที่จะเดินไปข้างๆ คนไข้และพินิจมองอย่างละเอียด

เธอก้มศีรษะลงต่ำพลางซุกมือและเท้าเข้าไปในเสื้อผ้า ราวกับกลัวคนอื่นจะเห็นตุ่มฝีบนร่างกาย

หลินมั่วพูดเบาๆ “ไม่ต้องกังวลไปนะ”

“มันไม่ใช่โรคร้าย”

“อีกไม่นาน เธอจะได้ชีวิตใหม่!”

“สิ่งเหล่านี้จะหายไปทั้งหมด!”

คนไข้เงยหน้าขึ้นชำเลืองมองหลินมั่วพร้อมด้วยแววตาทอประกาย

“จริง...จริงหรือ”

น้ำเสียงของเธอแหบแห้งตะกุกตะกักราวกับนานมากแล้วที่ไม่ได้อ้าปากพูด

หลินมั่วหัวเราะเบาๆ “ฉันโกหกไม่เป็นหรอก”

“เธอน่าจะเป็นคนที่โชคดีที่สุดบนโลกใบนี้เลยล่ะ”

“วันหนึ่งเธอจะเข้าใจว่า ความเจ็บปวดที่ต้องเจออยู่ตอนนี้ ก็เพื่อความสดใสในอนาคต!”

คนไข้นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแล้วตอบกลับอย่างแผ่วเบา “ขอบคุณ...”

เธอไม่ได้พูดอะไรอีก ลำพังแต่สองประโยคนี้ก็นับว่าหาได้ยากแล้ว

หลินมั่วอยู่เป็นเพื่อนเธออีกครู่หนึ่ง แล้วจึงลุกขึ้นเดินจากไป

ตอนที่กลับมาถึงวิลล่า หลินมั่วได้มอบเครื่องปรุงอีกห่อหนึ่งให้กับคนรับใช้

ที่จริงแล้ว นี่คือเครื่องสมุนไพรที่หลินมั่วได้เตรียมเอาไว้

สมุนไพรเหล่านี้จะถูกเพิ่มเข้าไปในอาหารของคนไข้

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ยาสำหรับรักษาโรค แต่เป็นยาที่ช่วยบำรุงร่างกายของเธอต่างหาก

เวลานี้ คนไข้รายนี้ต้องการการบำรุงเป็นพิเศษ

หลังจากจัดแจงทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลินมั่วก็ออกจากวิลล่าและตรงไปทำธุระที่โรงพยาบาล

ขณะเดียวกัน ที่กลางป่าทึบในเขตชานเมืองของเมืองก่วงหยาง ชายชุดดำจำนวนหนึ่งมารวมตัวกัน

ชายผู้เป็นผู้นำถามขึ้น “เป็นไงบ้าง พวกนายเจออะไรบ้างไหม”

คนอื่นๆ ส่ายหัวพร้อมกัน

ชายผู้นำขมวดคิ้ว “ไร้เหตุผล!"

“เธอน่าจะอยู่ที่เมืองแห่งนี้นี่นา พวกเราทุกคนต่างก็รู้สึกได้”

“แล้วทำไมถึงหาเธอไม่เจอล่ะ”

ชายหนุ่มหลายคนต่างมองสบตากัน หนึ่งในนั้นพูดเสียงเบาๆ ขึ้น “หรือ...หรือไม่พวกเราก็ขยายพื้นที่การค้นหาและหาที่ปล่อยพิษกู่เพิ่มขึ้นอีกสิ แบบนี้ก็จะหาตัวเธอได้ง่ายขึ้น!”