หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 82

นักเลงหลายสิบคนลงมาจากรถ เดินมาล้อมหลินมั่วท่าทางโหดร้ายน่ากลัว

หลินมั่วขมวดคิ้ว “เหยาตง ตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาคุยเรื่องไร้สาระกับแกหรอกนะ รีบไสหัวไปแล้วฉันจะไว้ชีวิตแก”

เหยาตงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “แกจะบ้าเรอะ ”

“หัดแหกตาดูสถานการณ์ตอนนี้หน่อย แกเนี่ยนะจะไว้ชีวิตฉัน?”

“ทำไมแกไม่ขอให้ฉันไว้ชีวิตแกแทนล่ะ?”

“บัดซบเอ้ย ฟันมันซะ! เริ่มจากตัดขาสองข้างของไอบ้านี่มาให้ฉัน!”

นักเลงสิบกว่าคนตะโกนโห่ร้องพร้อมวิ่งกรูกันเข้ามา

หลินมั่วสีหน้าพลันเปลี่ยน เขาก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับตวัดศอกขวาอย่างรวดเร็ว หลินมั่วเหมือนกับรถเบนซ์ที่วิ่งพุ่งเขาไปชนเหยาตง

เหยาตงกระเด็นลอยไปกระแทกกระจกรถตู้ข้างหลังจนกระจกแตกเป็นเสี่ยงๆ ร่างค่อยๆ ทรุดลงกับพื้นดูแล้วกระดูกคงหักอย่างน้อยสิบท่อน

ทุกคนต่างสตั้นไปชั่วขณะ ชนแค่นิดเดียวกลับรุนแรงขนาดนั้นเลยหรอ?

“ฆ่ามัน!” หัวหน้ากลุ่มนักเลงตะโกนขึ้น “พวกเราคนเยอะขนาดนี้ ไม่ต้องไปกลัวมัน!”

เหล่านักเลงตั้งสติอีกครั้ง คราวนี้พวกนั้นได้ล้อมหลินมั่วไว้อีกครั้ง

หลินมั่วก็ไม่ออมมือ เขาจัดการนักเลงพวกนั้นจนร่วงลงไปกองกับพื้น

นักเลงสิบกว่าคนนอนกองอยู่กับพื้น ล้วนแล้วแต่บาดเจ็บถึงขั้นกระดูกหัก

ท้ายสุดไม่มีใครสามารถลุกขึ้นมายืนต่อได้สักคน

พอจัดการพวกนักเลงนี่เสร็จ หลินมั่วก็เดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมาเหลียวมองอีกเลย

ท้ายที่สุดเขาก็ต้องมาเสียเวลากับเรื่องพวกนี้จนได้

เมื่อเขาไปถึงชั้นล่างของตึกก็ไม่เห็นวี่แววของสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยแล้ว

หลินมั่วรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาสวี่เจี้ยนกง

เสียงรอสายดังอยู่สักครู่ สวี่เจี้ยนกงที่อยู่ปลายสายก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ทำไม คิดได้แล้วหรือยังไง? คิดที่จะหย่ากับปั้นซย่าแล้วละสิ?”

“เหอะ ถ้าแกหย่าตอนนี้ก็จะได้เงินห้าแสน กลิ่นเงินห้าแสนมันคงจะดึงดูดนายสินะ?”

สวี่เจี้ยนกงและคนอื่นๆ เดินเข้าไปในคฤหาสน์ ฟังฮุ่ยอุนทานอย่างตกตะลึงว่า “นี่คือบ้านของเถ้าแก่โจวหรอเนี่ย? คุณพระคุณเจ้าช่วย คฤหาสน์หลังนึงราคาคงไม่ต่ำกว่าสิบล้านแน่!”

หวงเหลียงยิ้มพร้อมกับพูดขึ้นมา “ไม่ต่ำกว่าสิบล้าน? ”นั่้นมันก็แค่ราคาของตัวบ้าน ยังไม่รวมค่าตกแต่งภายในที่ประเมินราคาไม่ได้อีก !”

“บ้านของเถ้าแก่โจวหลังนี้ ถ้ารวมตกแต่งด้วยก็คงไม่ต่ำกว่าสามสิบล้าน!

ฟั่งฮุ่ยถึงกับช็อค “ช่างสมกับเป็นเถ้าแก่ใหญ่ แค่บ้านหลังเดียวของเขายังมีมูลค่าขนาดที่คนธรรมดาๆ ต้องทำงานไม่รู้กี่ชาติถึงจะหาได้เท่า”

หวงหลางยิ้มตอบ “พ่อกับแม่ไม่ต้องอิจฉาไปหรอก รอพวกเราได้เงินจากการลงทุนในครั้งนี้ พวกเราไปซื้อบ้านแถวสวนวั่งเจียงกันสักห้องเถอะ”

ฟังฮุ่ยพูดอย่างตื่นเต้น “ใช่ สวนวั่งเจียง!”

“ที่นั่นน่าจะเป็นเขตบ้านที่ดีที่สุดในเมืองกว่างหยางเลยก็ว่าได้ ปู่ของแกเคยเข้าไปแล้วครั้งหนึ่ง หลังจากนั้นก็พูดเรื่องนี้ไม่หยุดเลย ”

“รอให้พวกเราได้ย้ายเข้าไปอยู่ที่นั่นก่อนเถอะ เหอะๆ แกลองเดาดูสิว่าปู่ของแกจะทำหน้ายังไง”

แววตาของสวี่เจี้ยนกงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ทั้งชีวิตนี้ของเขาต้องการที่จะพิสูจน์ตัวเอง

ในที่สุดครั้งนี้เขาก็ทำได้แล้ว ในใจของเขานั้นรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก!