หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 824

สรุปบท ตอนที่ 824 นายล้ำเส้นแล้ว: หัตถ์เทวะหมอเทวดา

สรุปเนื้อหา ตอนที่ 824 นายล้ำเส้นแล้ว – หัตถ์เทวะหมอเทวดา โดย พลอย

บท ตอนที่ 824 นายล้ำเส้นแล้ว ของ หัตถ์เทวะหมอเทวดา ในหมวดนิยายสัจนิยม เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย พลอย อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที

สีหน้าของชายผู้นั้นพลันเปลี่ยน เขาหันกลับมาทันที จากนั้นก็สะบัดมือขวาและมีบางสิ่งที่มีลักษณะเป็นแถบยาวพุ่งออกมาราวกับสายฟ้าฟาด

มีชายคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลจากเขา นั่นก็คือหลินมั่ว

เมื่อเห็นสิ่งนี้ใกล้เข้ามา หลินมั่วก็ไม่ได้หลบ แต่กลับยื่นมือออกไปคว้ามันโดยตรง

สิ่งนั้นมีความชื้นและลื่น ซึ่งกำลังบิดตัวพันรอบข้อมือของหลินมั่ว

ในตอนนี้หลินมั่วมองเห็นได้อย่างชัดเจน ว่าสิ่งที่ชายคนนั้นขว้างมา ก็คืองูตัวเล็กสีแดงก่ำ

มือของหลินมั่วคว้าเข้าที่ลำตัวของงูตัวนั้นพอดีแต่ไม่ได้จับที่จุดอ่อนของมัน

งูตัวนั้นพันรอบข้อมือของหลินมั่ว มันอ้าปากและกัดไปที่แขนของเขา

หลินมั่วตอบสนองเร็วมาก เขารีบจับไปที่จุดอ่อนของงูด้วยมือซ้าย ส่งผลให้งูเป็นอัมพาตทันที

ในขณะนี้ชายคนนั้นก็หันศีรษะมา

เขาเป็นชายอายุสี่ถึงห้าสิบปี รูปร่างหน้าตาประหลาด และดวงตาดุดัน

หลินมั่วขมวดคิ้ว "นายเป็นใคร?"

“ทำไมถึงมาเลี้ยงตัวกู่ที่นี่”

ชายคนนั้นชำเลืองมองหลินมั่วด้วยความดูถูกเหยียดหยาม "เจ้าเด็กโง่ แกกล้ามาต่อกรกับผู้ใหญ่อย่างข้า แกกำลังรนหาที่ตาย!"

“แกรู้หรือไม่ว่าสิ่งที่แกกำลังถืออยู่ในมือ คืออสรพิษแดงที่ข้าชุบเลี้ยงมาหลายปี”

"พิษของมันไม่ได้อยู่ที่เขี้ยว แต่อยู่ที่ร่างกาย"

“ตั้งแต่วินาทีที่แกจับงูแดงตัวนั้นแกก็ไม่ต่างกับคนตาย!”

“ข้าไม่สนใจที่จะพูดกับคนตาย!"

หลินมั่วหัวเราะเยาะและทันใดนั้นเขาก็โยนงูแดงลงบนพื้น

“นายดู แล้วฉันเหมือนคนโดนพิษหรือไง”

สีหน้าของชายคนนั้นเปลี่ยนทันใด

ร่างกายของหลินมั่วเปี่ยมไปด้วยพลัง ท่าทีของเขาสงบนิ่ง แขนทั้งสองข้างก็ไม่เปลี่ยนสีใดๆ ไม่เหมือนคนที่ถูกพิษเลยสักนิด

นี่มันอะไรกัน

พิษของงูแดงนั้น เขารู้จักมันดีที่สุด ถ้าสัมผัสถูกมันแล้วจะต้องตายแน่นอน

แต่ชายหนุ่มที่อยู่ต่อหน้าเขาคนนี้ ฆ่างูแดงตายแล้วยังสบายดีมันเกิดอะไรขึ้น?

“แก...แกเป็นใครกันแน่”

“ทำไมต้องต่อต้านข้า”

ชายคนนั้นพูดด้วยสีหน้าดุร้าย

หลินมั่ว “ไม่ใช่ฉันที่ต่อต้านนาย แต่เป็นเพราะนายล้ำเส้นต่างหาก"

ภูเขาหนึ่งแสนลูกคือดินแดนของเหมียวเจียง

เจ็ดสิบสองเผ่า ก็คือกองกำลังเจ็ดสิบสองแห่งที่ดูแลภูเขาแสนลูก

ทุกๆ เผ่ามีกองกำลังที่ทรงพลังเป็นอย่างยิ่ง

ในบรรดาเจ็ดสิบสองเผ่า บางเผ่าเป็นศัตรูกัน ในขณะที่บางเผ่ามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกัน

อย่างไรก็ตาม ประเด็นที่สำคัญที่สุดก็คือ ชาวเหมียวเจียงนั้นแทบจะไม่ก้าวออกจากภูเขาแสนลูกเลย

ผู้นำทั้งเจ็ดสิบสองเผ่ายิ่งไม่ยอมไปจากภูเขาแสนลูกแน่นอน

แต่ตอนนี้ผู้นำทั้งเจ็ดสิบสองเผ่ากลับออกมากันหมด สถานการณ์นี้หมายความว่าอะไร?

ขณะที่หลินมั่วกำลังครุ่นคิดชายคนนั้นก็ยัดวัตถุสีดำคล้ายเค้กเข้าไปในปากของตัวเองอย่างเงียบๆ

เขาบดเคี้ยวอย่างหนักด้วยสีหน้าอัปลักษณ์ราวกับว่ากำลังทนต่อความเจ็บปวดอย่างรุนแรง

ใบหน้าของหลินมั่วก็เย็นชาเมื่อเห็นฉากตรงหน้า “เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนทำไมนายถึงใช้พิษกู่ทั้งห้านี้มาจัดการฉัน"

ชายคนนั้นพ่นของที่กำลังเคี้ยวออกมาและกัดฟันพูดว่า "แกยังจะบอกว่าไม่ได้ทำงานให้พวกมันอีกหรือ"

"นอกจากชาวเหมียวเจียงแล้วมีใครอีกบ้างล่ะที่รู้เรื่องพิษกู่ทั้งห้า"

“วันนี้แกต้องตาย!”

หลังจากพูดจบชายคนนั้นก็นั่งขัดสมาธิที่พื้นแล้วอ้าปากกว้าง ก่อนที่ตะขาบหลากหลายสีสันตัวใหญ่จะคลานออกมาจากปากของเขา!

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะหมอเทวดา