หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 834

อู๋เว่ยกั๋วมองไปหลินมั่วอย่างวิงวอน “หลินมั่ว ฉัน...ฉันรู้ว่า นายมีความสัมพันธ์ที่ดีมากกับประธานซ่ง”

“ถ้าไง นายไปหาประธานซ่งแล้วขอร้อง ให้เธออย่ายกเลิกโครงการนี้ไม่ว่ายังไงก็ตาม”

“ถ้าโครงการนี้ไม่ถูกยกเลิก วันหลัง...วันหลังฉันจะให้นายมาทำงานอยู่กับฉัน เป็นผู้จัดการภายใต้ฉัน เป็นยังไง”

ฟังหลิงรีบพูดอย่างร้อนใจ “หลินมั่ว นายต้องช่วยน้องชายของนายนะ”

“เขารู้เท่าไม่ถึงการณ์ เขาเป็นแค่เด็กคนหนึ่งเองนะ”

“ถ้าหากเรื่องนี้มีบันทึกคดี วันหลังเขาจะทำยังไง”

สวี่ปั้นซย่าโกรธจนตัวสั่น “น้าสาม น้าเขย เสี่ยวปิงทำเรื่องพรรค์นี้ พวกน้ายังจะให้หลินมั่วมีหน้าไปหาประธานซ่งอีกเหรอ”

“เขาอุตส่าห์ช่วยพวกน้าเจรจาจนโครงการนี้สำเร็จ พวกน้ายังไม่เคยขอบคุณเขาสักคำ”

“หนูยังจำได้ คราวก่อนพอเจรจาสัญญาเสร็จ น้าก็โยนหลินมั่วไว้ข้างทาง ให้เขาเรียกแท็กซี่กลับเอง?”

“ตอนนี้ ไม่มีสัญญาแล้ว ก็วิ่งมาให้หลินมั่วช่วยอีก?”

“พวกน้าเห็นหลินมั่วเป็นตัวอะไร”

สีหน้าของอู๋เว่ยกั๋วกระดากอายสุดขีด

คราวก่อนหลังจากเซ็นสัญญาเสร็จ เขารู้สึกว่าหลินมั่วไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ดังนั้นจึงไม่ไว้หน้าหลินมั่วอีกต่อไป

ใครจะคิดว่า เรื่องจะกลับตาลปัตรเร็วขนาดนี้

ถ้ารู้แต่แรก ตอนนั้นเขาจะไม่ทำกิริยาแบบนั้นกับหลินมั่วเด็ดขาด

ฟังหลิงกระโดดขึ้นมาทันที ชี้ไปที่อู๋เว่ยกั๋วด่าไปยกใหญ่ “อู๋เว่ยกั๋ว ไอ้แก่ตายยาก”

“นี่มันหลานสาวกับหลานเขยของคุณนะ ทำไมคุณทำแบบนี้กับเขา”

“เขาช่วยคุณด้วยความยากลำบาก คุณ…คุณทำอย่างนี้กับเขาเหรอ”

“ฉัน…ฉันยังพูดกับคุณยังไม่จบ…”

ขณะพูดฟังหลิงก็จะเข้าไปข่วนอู๋เว่ยกั๋วสักที

ฟังฮุ่ยรีบดึงเธอไว้ “ไอ้หยา ครอบครัวสามัคคีกันถึงจะมีความสุขนะ อย่าทะเลาะกัน อย่าทะเลาะกัน”

“ปั้นซย่า หลินมั่ว พวกนายก็คิดหาหนทางซิ”

“ไม่แน่นะพวกนายอาจอยากเห็นครอบครัวนี้แตกแยกถึงจะพอใจใช่ไหม”

หลินมั่วโบกมือ และพาสวี่ปั้นซย่าออกจากไป

เมื่อมองเห็นทั้งคู่ออกไปแล้ว ในดวงตาของอู๋เฟยเฟยก็เปล่งประกายความเย็นชาขึ้น “มีอะไรแน่มากงั้นเหรอ”

“น้องชายของฉันจะเป็นยังไง ต้องให้เขามายุ่งมาสอนอะไรด้วย”

“ในเมื่อพูดลับหลังว่าพ่อของฉันไม่ยอมส่งเขากลับ พูดลับหลังพูดคนอื่นเสียๆหายๆ ก็เป็นคนชั่วนั่นแหล่ะ!”

“ป้ารอง เขยแต่งเข้าบ้านของป้า ยิ่งมายิ่งไม่รู้กฎธรรมเนียม!”

สวีปั้นซย่าเดินออกจากบ้านด้วยความไม่พอใจ “หลินมั่ว คุณ…คุณทำไมไปรับปากพวกเขาล่ะ”

หลินมั่วยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ “ปั้นซย่า คุณก็เห็นสถานการณ์แล้ว ไม่รับปากจะได้หรือไง”

“ถ้าผมไม่รับปาก พวกเขาก็จะสร้างปัญหาให้ครอบครัวคุณทุกวัน แล้วก็ไม่รู้ว่าจะสร้างปัญหาใหญ่ไปถึงแค่ไหน”

สวี่ปั้นซย่าจนปัญญา “โอ๊ย ครอบครัวของน้าสาม ทำไมถึงได้เป็นคนแบบนี้ไปได้นะ”

“พวกเรา…พวกเราไปหาประธานซ่ง แล้วจะพูดกับเขายังไงดีคะ”

“เสี่ยวปิงทำเรื่องน่าอัปยศขนาดนี้ ผมคิดว่าเขาคงรู้สึกละอายใจ”