หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 861

สวี่เจี้ยนกงถ่มน้ำลายอย่างแรงตรงประตู ก่อนจะจ้องเขม็งไปที่ฟังฮุ่ย “ตอนนี้แกก็เห็นหลานชายของแกชัดแล้วนะ!”

“ฉันบอกแกแล้วไง ว่าคำพูดของเขามันเชื่อไม่ได้”

“แกก็ไม่ฟัง ทำร้ายฉันที่อายุปูนนี้แล้ว แต่ก็ต้องมาก้มหน้าคุกเข่าขอโทษ”

“โธ่เว้ย จริงๆ ...จริงๆ แล้วชาติก่อนฉันไปทำเวรทำกรรมอะไรถึงได้มาแต่งงานกับคนอย่างแกกันนะ!”

ฟังฮุ่ยก้มหน้า ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

เรื่องครั้งนี้ อู๋ปิงล้ำเส้นจริงๆ เธอเองก็ไม่สามารถโต้แย้งได้เลยเช่นกัน

สวี่เจี้ยนกงก็ด่าทอขึ้นมาอีกครั้ง สุดท้ายก็ตั้งข้อบังคับให้ฟังฮุ่ย

หลังจากนี้ ไม่อนุญาตให้ไปมาหาสู่กับคนตระกูลอู๋ ไม่อนุญาตให้ไปยุ่งเกี่ยวเรื่องของตระกูลอู๋อีก แม้กระทั่งภายในบ้าน ก็ไม่อนุญาตให้พูดถึงเรื่องของตระกูลอู๋อีก!

ฟังฮุ่ยไม่ยินยอมเล็กน้อย “เจี้ยนกง เรื่องวันนี้อู๋ปิงทำพลาดไปแล้วจริงๆ ”

“แต่ที่คะ...คุณทำแบบนี้ มันมากเกินไปหรือเปล่า?”

“คุณลืมไปแล้วเหรอ ตอนที่เราแต่งงานกัน ทั้งยากจนและว่างเปล่า แล้วหลิงหลิงช่วยเราไว้ยังไง...”

สวี่เจี้ยนกงพูดด้วยความโมโห “หุบปาก!”

“ทำไม มันช่วยเราไว้คราวนั้น เราจะต้องตอบแทนแบบไม่เลือกปฏิบัติงั้นเหรอ?”

“พวกมันกลับประเทศมา ฉันยังดูแลมันไม่ละเอียดพอเหรอ?”

“แกขอให้หลินมั่วช่วยอู๋ปิงเซ็นสัญญา ฉันได้พูดอะไรสักคำไหม?”

“เรื่องคราวที่แล้ว ตระกูลเราต้องจ่ายไปแปดล้าน แล้วฉันคัดค้านอะไรไหม?”

“ฟังฮุ่ยนะฟังฮุ่ย อย่างน้อยมนุษย์เราก็ต้องรู้จักพอหรือเปล่า?”

“ถ้ามันทำในสิ่งที่ถูกต้อง ฉันก็จะช่วยมัน”

“แต่มันผิดอยู่เห็นๆ แล้วแกก็ยังไปช่วยมันแบบนั้น อย่างนี้เขาเรียกว่าไม่มีหลักการ!”

“นี่ไม่เรียกว่าแกช่วยมัน นี่เรียกว่าแกช่วยโจรทำชั่ว แกกำลังทำร้ายมัน เข้าใจหรือเปล่า?”

สวี่ปั้นซย่าพยักหน้าช้าๆ “แม่ ถ้าสอนบทเรียนให้กับเขาตั้งแต่ตอนที่เขาขับรถชนคนคราวที่แล้ว ก็คงไม่ไปก่อเรื่องพวกนี้ในภายหลังหรอก”

“อู๋ปิง เด็กนี่น่ะ พวกน้าสามชอบตามใจเกินไป ทำอะไรไม่ค่อยนึกถึงผลที่ตามมาหรอก”

“เรื่องคืนนี้ โชคดีที่เป็นผู้อาวุโสเฮ่อ ถ้าเป็นพวกตระกูลหลักทั้งสิบล่ะแม่ ถึงจะชดใช้ไป มันก็ไม่มีประโยชน์!”

“แต่ฉันขอบอกอะไรแกอีกอย่างนึง”

“ถ้าครั้งหน้าพวกมันก่อปัญหาอะไรข้างนอกอีก มันก็จะไม่เกี่ยวอะไรกับตระกูลสวี่ของฉัน เราจะไม่มีทางยื่นมือเข้าไปช่วยพวกมันจัดการอีก!”

สวี่เจี้ยนกงพูดจบก็ตรงเข้าห้องไป

สวี่ปั้นซย่าก็ลากหลินมั่วขึ้นไปชั้นบนเช่นกัน เธอไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลอู๋อยู่แล้ว

สวี่ตงเสวี่ยถอนหายใจ และพูดเสียงกระซิบ “แม่ไม่ต้องโกรธหรอก”

“ไม่ให้คนตระกูลอู๋มาที่นี่มันก็ถูกแล้ว”

“อู๋ปิงกับเฟยเฟย หลงระเริงและสำคัญตัวเองเกินไป เที่ยวไปพูดว่าวิลล่าแห่งนี้ของเราเป็นของพวกมัน จริงๆ แล้วพวกเรามาอาศัยบ้านพวกมันอยู่”

“คนแบบนี้น่ะ แม่ไม่ควรไปให้หน้าพวกมันด้วยซ้ำ ไม่งั้นคราวหลังพวกมันคงได้คืบจะเอาศอกแน่!”

ฟังฮุ่ยหงุดหหงิด “พอแล้ว!”

“แกพูดอย่างนั้นกับลูกพี่ลูกน้องแกได้ยังไง?”

“พวกเขาจะไปพูดแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะ?”