หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 87

ยิ่งเห็นสวี่ปั้นซย่าไม่พูดอะไร สวี่เจี้ยนกงก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น “ปั้นซย่า แกพูดอะไรหน่อยสิ!”

“ฉันเลี้ยงแกมาจนโตขนาดนี้ทำเพื่อแกตั้งเท่าไหร่ แต่แกกลับตอบแทนฉันแบบนี้งั้นหรอ?”

สวี่ปั้นซย่ากัดฟัน ต้องยอมรับหรอเนี่ย

ในตอนนั้นหลินมั่วก็เดินออกมาจากทางด้านหลัง

“สวี่ปั้นซย่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันเรื่องนี้แม้แต่นิดเดียว!”

ทุกคนในที่นั้นต่างมองหน้ากัน สวี่หย่งฉิ้งสีหน้าเย้ยหยัน “โอ้ นี่มันลูกเขยของตระกูลเรานี่ ทำไม ตอนนี้เป็นคนบ้านเดียวกับสวี่ปั้นซย่าแล้วหรอ?”

สวี่เจี้ยนกงทั้งโกรธทั้งอับอาย “ใครปล่อยให้ไอสารนี่มันขึ้นมา! รปภ!รปภอยู่ไหน? มาเอาตัวไอนี่ออกไป!”

ฟังฮุ่ยพูดต่อว่าเขา “หลินมั่ว แกหมายความว่ายังไง? แกอยากให้พ่อแกตายหรือยังไง?”

“ปั้นซย่ายอมรับผิดแล้วพ่อของเธอก็ไม่ต้องติดคุก คุณสบายใจได้ยังไงกัน?”

หลินมั่วเริ่มหงุดหงิด “คุณแต่ว่าตัวเองจะติดหรือไม่ติดคุก แล้วคุณเคยนึกถึงผลที่ปั้นซย่าจะเจอหลังจากนี้บ้างไหม?”

“เถ้าแก่โจวเป็นพวกหลอกลวง บริษัทโดนโกงเงินไป300ล้าน ถ้าปั้นซย่ายอมรับผิดคุณคิดว่าเธอจะต้องติดคุกกี่ปี?”

ฟังฮุ่ยโกรธมาก “ฉันจะพูดอีกรอบ เถ้าแก่โจวไม่ใช่คนหลอกลวง ตราบใดที่ปัญหาถูกแก้ไขบริษัทก็จะมีเงินและร่ำรวยขึ้นแน่นอน!”

หลินมั่วส่ายหัว “นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ยังนอนฝันกลางวันอยู่อีก?”

“เถ้าแก่โจวไม่ใช่นักต้มตุ๋น?”

“คุณรู้ไหม ตอนนี้เถ้าแก่โจวมันหนีไปแล้ว!”

“หนี...หนีไปแล้ว?” ฟังฮุ่ยรู้สึกสับสนไปหมด “แกพูดเรื่องบ้าอะไร? เถ้าแก่โจวจะหนีอะไรกัน?”

หลินมั่ว “เมื่อกี้ผมเพิ่งจะไปที่บ้านของเถ้าแก่โจวมา ที่นั่นไม่มีคนอยู่แล้ว” สวี่เจี้ยนกงโมโห “ไรสาระ! นั่นเป็นเพราะเถ้าแก่โจวต้องไปจัดการเรื่องอื่นนะสิ จะหนีไปได้ยังไง!”

“หลินมั่ว ถ้าแกยังขืนพูดจาดูถูกเถ้าแก่โจวอีกละก็ ฉันจะเอาเรื่องแกให้ถึงที่สุด!”

หลินมั่วหมดคำที่จะพูด ทำไมถึงโดนเขาหลอกได้ขนาดนี้นะ?

ในตอนนั้นเอง สีรถไซเรนก็ดังขึ้นมาจากด้านนอก

ทันใดนั้นก็มีตำรวจกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

หลังจากที่หัวหน้าตำรวจเข้าใจสถานการณ์หมดแล้ว เขาก็มองไปที่สวี่เจี้ยนกงด้วยท่าทางเคร่งขรึม “คุณช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าเถ้าแก่โจวคนนั้นรูปร่างหน้าตาเป็นยังไง?”

สวี่เจี้ยนกงอธิบายรูปพรรณสัณฐาน หัวหน้าตำรวจขมวดคิ้วเขาหยิบโทรศัพท์แล้วเปิดรูปๆ หนึ่งให้ดู “ใช่คนนี้หรือไม่?”

สวี่เจี้ยนกงมองแวบเดียวก็ตอบกลับไปทันที “ใช่ใช่ใช่ คนนี้ คนนี้แหละ!”

“ใช่เขาจริงด้วย!” หัวหน้าตำรวจเบิกตาโต พร้อมถอนหายใจ “เฮ้อ พวกเรายังช้าไปอีกก้าวหนึ่ง”

“ไม่คิดเลยว่า ไอนักต้มตุ๋นคนนี้มันจะมีความสามารถโกงเงินขนาดนี้ แต่ละครั้งก็ได้ไป300ล้าน!”

“อะ...อะไรนะ!?” สวี่เจี้ยนกงถึงกับช็อค “เขา...เขาเป็นพวกต้มตุ๋นงั้นหรอ?”

“ใช่ครับ!” หัวหน้าตำรวจพยักหน้า “ในมณฑลเจียงเขาเป็นผู้ต้องหาฉ้อโกงรายใหญ่ ตอนที่อยู่มณฑลเจียงก็หลอกไปได้กว่าร้อยล้าน”

“ก่อนหน้านี้ผมได้รับรายงานมาว่าเข้าได้หลบหนีมาอยู่ที่เมืองกว่างหยาง”

“พวกเราก็ตามจับกุมเขามาโดยตลอด แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเขาลงมือก่อเหตุได้สำเร็จอีกแล้ว!”

“300ล้าน เงินจำนวนมากขนาดนี้พวกคุณคิดยังไงถึงให้เงินเขาไปเฉยๆ อย่างนั้น”

“ผม...ผม...” สวี่เจี้ยนกงช็อคอ้าปากค้างจนร่างค่อยๆ ทรุดลงไปกับพื้น

“ที่รัก!ที่รัก! คุณอย่าทำให้ฉันตกใจสิ อย่าทำให้ฉันตกใจได้ไหม!” ฟังฮุ่ยร้องไห้ฟูมฟาย “พวกเขาต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ เถ้าแก่โจวจะกลายเป็นพวกต้มตุ๋นไปได้ยังไง? นี่...นี่ต้องเป็นตำรวจตัวปลอมแน่!”

สวี่ปั้นซย่าสีหน้าไม่สู้ดี “หัวหน้าหวังทำงานที่นี่มาจะ20ปีแล้ว จะเป็นตำรวจปลอมไปได้ยังไงล่ะคะ?”

ฟังฮุ่ยยังคงตื่นตระหนกอยู่ เธอพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “เป็น...เป็นไปได้ไหมว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด?เขาพักอยู่ที่บ้านพักวิลล่าหรูไง...”