หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 870

โจวไช่เอ๋อร์ผงะ ก่อนจะชำเลืองมองหลินมั่วอย่างเย็นชาทันที “ฮึ คนอื่นชวนฉันดื่ม ฉันก็ต้องไว้หน้าอยู่แล้ว!”

“แต่เศษสวะอย่างแก ฉันไม่จำเป็นต้องไว้หน้าด้วยซ้ำ!”

ในความหมายคือ ถ้าหลินมั่วชวนฉันดื่ม ฉันจะไม่ดื่ม

หลินมั่วยิ้มอ่อน “ไม่ต้องห่วง คนอย่างคุณ ผมก็ไม่มีทางชวนดื่มหรอก!”

โจวไช่เอ๋อร์โมโหสุดๆ “กะ...แกมันจะมากเกินไปแล้วนะ!”

หลินมั่วขี้เกียจจะสนใจเธอ และมองเวลา “โอ้ ผ่านไปสิบนาทีแล้ว!”

“คุณชายฟัง ครอบครัวคุณยังไม่มาเลยนะ งั้นก็ทำได้แค่ตัดนิ้วแกก่อนละกัน!”

สีหน้าของฟังหรงเปลี่ยนไปอย่างมาก และแผดเสียงด้วยความโกรธ “ถ้าแกกล้าแตะต้องฉันล่ะก็ คนตระกูลฟังของฉันจะไม่มีวันยกโทษในแกหรอก...”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ หลินมั่วก็คว้าคอของเขาแล้วกดเขาลงบนโต๊ะ

หลินมั่วคว้าแก้วน้ำที่อยู่ข้างๆ และเห็นเพียงเขาบีบมันอย่างแรง ก่อนแก้วน้ำก็แตกทันที

สีหน้าของสวี่ปั้นซย่าเปลี่ยนไปอย่างมาก และพูดอย่างกระวนกระวายว่า “หลินมั่ว อย่านะ...”

แต่ทว่ามันสายเกินไปแล้วในตอนนี้

หลินมั่วใช้เศษแก้วตัดนิ้วก้อยมือข้างซ้ายของฟังหรง

ฟังหรงกรีดร้องออกมาอย่างน่าสมเพช

พวกคนรวยที่อยู่ข้างๆ ตาเบิกกว้าง ไม่กล้าพูดอะไร ทำได้เพียงมองดูทุกอย่างอย่างอึ้งๆ

โจวไช่เอ๋อร์และคนอื่นๆ ต่างอึ้งไปเหมือนกัน พวกเธอคิดว่าหลินมั่วแค่พูดโอ้อวดไปอย่างนั้น ไม่นึกเลยว่าหลินมั่วจะลงมือจริงๆ !

นี่เขาบ้าไปแล้วเหรอ?

ฟังหรงกุมมือที่เปื้อนเลือดเอาไว้ และแผดเสียงลั่น “หลินมั่ว กะ...แกไม่จบกับฉันแน่...”

“ฉันจะต้องฆ่าแกให้ตาย!”

“รอได้เลย...”

หลินมั่วยิ้มเยาะ มองดูนาฬิกาข้อมืออย่างสบายๆ “ถ้างั้น ทำไมแกไม่โทรเร่งล่ะ?”

“ไม่งั้นเดี๋ยวก็ได้ตัดอีกนิ้วหรอก!”

ฟังหรงหน้าซีด คราวนี้เขาไม่กล้าสงสัยในคำพูดของหลินมั่วอีกจริงๆ

เขาควักโทรศัพท์ขึ้นมาทันที แล้ววิ่งไปข้างๆ เพื่อโทรขอความช่วยเหลือ

ในขณะนั้นเอง โจวไช่เอ๋อร์และคนอื่นๆ ก็ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ พวกเธอขวัญกระเจิงไปหมดแล้ว

ไม่ว่าแกจะโหดเหี้ยมแค่ไหน จะสามารถต่อกรกับตระกูลฟังได้งั้นเหรอ?

หลินมั่ว แกทำเป็นเก่งไปเถอะ!

ยิ่งแกไม่มีเหตุผลเท่าไหร่ เดี๋ยวแกก็จะได้ตายอนาจเท่านั้น!

พอแกตายไป สวี่ปั้นซย่าก็จะถูกคนตระกูลฟังดูถูกเหยียดหยามอย่างแน่นอน เมื่อตระกูลสวี่ไม่มีคนสืบทอด ฮิๆ ฉันก็จะกลืนทรัพย์สมบัติของตระกูลสวี่ซะ!

หลินมั่วส่ายหน้า “บอกว่าหนึ่งนาที ก็คือหนึ่งนาที”

“มนุษย์ต้องรักษาคำพูด!”

พูดแล้วหลินมั่วก็คว้าฟังหรงแล้วกดลงกับโต๊ะอีกครั้ง

เขาตัดนิ้วนางข้างซ้ายออกโดยไม่คำนึงถึงคำร้องขออันน่าเวทนาของฟังหรง

คราวนี้ทุกคนต่างนั่งกันไม่ติดเก้าอี้

ความโหดร้ายของหลินมั่วทำให้พวกเราหวาดกลัวจริงๆ

โดยเฉพาะโจวไช่เอ๋อร์และคนอื่นๆ ที่ด่าว่าหลินมั่วเมื่อครู่นี้ ตอนนี้ก็ยิ่งตัวสั่นมากขึ้น ไม่กล้าที่จะหายใจแรงๆ ด้วยซ้ำ เพราะกลัวว่าหลินมั่วจะพุ่งเป้ามาทางพวกเธอ

อีกหนึ่งนาทีผ่านไป ฟังหรงเองก็มองดูนาฬิกาเช่นกัน สีหน้าของเขากระดากอายอย่างสุดขีด

เมื่อเห็นว่าหลินมั่วมองมาทางตน ฟังหรงก็เด้งตัวขึ้นมาแล้ววิ่งไปทางประตูเพื่อคิดจะหนีออกไปข้างนอก

แต่หลินมั่วก็เร็วกว่าเขาก้าวหนึ่ง ก่อนจะคว้าคอเขาแล้วหิ้วกลับมา

และในขณะนั้นเอง ฟังหรงก็เห็นคนวิ่งมาที่ประตู เขาจึงดีใจเป็นอย่างมากและรีบพูดขึ้นมา “มาแล้ว!”

“ตระกูลฟังของฉันมาแล้ว!”