หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 887

หลินมั่วชำเลืองมองสวี่ปั้นซย่าและพูดเบา ๆ ว่า "ท่านหัวหน้าฟัง คุณคิดว่าเธอโดนพิษกู่จริงๆ หรือ"

แล้วฟังอู้เต๋อก็สีหน้าเปลี่ยนแล้วเขาก็มองไปที่พ่อหมอซานจั๋ว

ซานจั๋วก็ตะคอกอย่างเย็นชา "ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา!"

แล้วเขาก็หยิบกระดิ่งออกมาและเขย่าอย่างแรง เสียงกระดิ่งดังแสบแก้วหูดังขึ้น

ฟังอู๋เต่อมองไปที่สวี่ปั้นซย่า

ระฆังนี้เป็นระฆังที่ปลุกกู่พิษ

เมื่อเสียงกระดิ่งดังขึ้น พิษของกู่ก็จะสำแดงฤทธิ์ ทำร้ายคนผู้นั้นจนเจ็บปวดจนแทบทนไม่ได้

แต่ทว่า สิ่งที่แปลกก็คือสวี่ปั้นซย่าไม่ได้มีปฎิกิริยาอะไรเลย เหมือนกับว่าเธอหลับสนิทไปแล้ว

"เกิดอะไรขึ้น?"

ฟังอู้เต๋อตื่นตระหนก

ซานจั๋วก็ตื่นตระหนกเช่นกัน เขาสั่นกระดิ่งอีกครั้ง แต่ผลลัพธ์ก็ยังเหมือนเดิม

แล้วหลินมั่วก็ลุกขึ้น "อย่ามัวเปลืองแรงเลย"

“พวกเราไม่ได้ถูกวางยาพิษแต่อย่างใด!”

ฟังอู้เต๋อเบิกตากว้าง "เป็น...เป็นไปได้ยังไง?"

"หรือว่านังแซ่อู๋นั้นโกหกเรา"

หลินมั่วส่ายหัว "เธอไม่ได้โกหกคุณ"

“เพียงแต่ว่าอาหารของเธอถูกผมสับเปลี่ยนแล้ว!”

ฟังอู้เต๋ออึ้ง "คุณ... คุณสับเปลี่ยนงั้นเหรอ"

"มันเป็นไปได้ไง คุณ...คุณรู้ได้อย่างไรว่ามีกู่พิษอยู่ในอาหาร"

แล้วหลินมั่วก็หัวเราะเบาๆ "ฟังอู้เต๋อ คุณก็รู้ว่าผมมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมและมันก็ยากที่จะวางยาผมด้วยพิษกู่"

“ดังนั้น ถ้าคุณต้องการจัดการผม คุณก็ต้องเลือกกู่พิษชนิดที่แม้แต่ผมก็ยังแยกไม่ออก”

"ที่เผ่าเหมียวเจียงมีกู่หลากหลายชนิด แต่ที่สามารถทำให้คนไม่เห็นร่องรอยได้ก็คือกู่เจ็ดหาง"

"เงื่อนไขสำหรับการจำหน่ายกู่เจ็ดหางนั้นเข้มงวดมากและจะต้องอยู่ที่อุณหภูมิห้อง ในบรรดาอาหารบนโต๊ะวันนี้ มีเพียงสลัดผักเท่านั้นที่อยู่ในอุณหภูมิห้อง"