หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 89

คิดจะเอาเงิน300ล้านคืน แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้เลย

ดังนั้น หลินมั่วจึงคิดหาวิธีอื่นที่จะหาเงินก้อนนี้มา

ทางฝั่งของหลินมั่วตอนนี้มีอยู่3คนที่สามารถให้เงิน300ล้านกับเขาได้---หนานป้าเทียน หวงหย่งเฟิงและเฉินเซิ่งหยวน!

จ้าวเชียนหยวนถึงแม้จะมีอำนาจมากแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะมีเงิน เขาก็แค่มีบารมีมากแค่นั้นเอง!

ตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุดนั้นก็คือหวงหย่งเฟิง

เขาไปที่บริษัทของหวงหย่งเฟิงก่อนที่เขาจะเดินขึ้นชั้นบน คิ้วของหลินมั่วก็ขมวดขึ้น

ถึงแม้ว่าตึกนี้จะอยู่ใต้แสงพระอาทิตย์ แต่ทว่ากลับเหมือนถูกปกคลุมด้วยความมืดบางอย่างที่อธิบายไม่ได้

หลินมั่วได้รับการถ่ายทอดวิชาหมอเทวะหัตถาศักดิ์สิทธิ์หลินฉงเซวียน ในตำรานั้นไม่ได้มีแค่ตำราการแพทย์เท่านั้นแต่ยังรวมไปถึงตำราฮวงจุ้ยอีกด้วย

ครั้งก่อนที่เขาเจอหวงหย่งเฟิง หลินมั่วรู้สึกว่าสถานการณ์ของเขามีบางอย่างไม่ปกติ

ที่ลูกเขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์นั้นดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

แต่ทว่าหวงหย่งเฟิงและหลินมั่วนั้นไม่ได้สนิทสนมกันขนาดนั้นอีกทั้งทัศนคติของคุณนายหวงก็แย่มากอีก หลินมั่วขี้คร้านที่จะยุ่งกับเรื่องอื่นแล้ว

ครั้งนี้เพื่อเงิน300ล้าน เขาไม่มีทางเลือกเลยต้องมาถึงที่นี่

เขาเดินเข้าไปในบริษัทหวงซื่อ หลินมั่วเดินไปแลกบัตรที่เคาน์เตอร์เสร็จก็ไปนั่งรออยู่ที่ด้านข้าง

ใช้เวลาไม่นาน เขาก็เห็นพนักงานต้อนรับเดินมาพร้อมกับพวกพนักงานรักษาความปลอดภัย

หัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ขาวๆ อ้วนๆ นั้น เมื่อมองเห็นหลินมั่วสายตาก็เป็นประกายราวกับเห็นศัตรู

เจ้าอ้วนคนนี้ก็คือน้องของคุณนายหวง ทำงานที่นี่ในตำแหน่งหัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัย

เมื่อไม่กี่วันก่อนคุณนายฮวงกลับมา ก็มาบ่นกับเจ้าอ้วนว่าตัวเองถูกหลินมั่วทำให้อับอายขายขี้หน้า

เจ้าอ้วนเลยจำขึ้นใจ เขาอยากที่จะหาโอกาสจัดการกับหลินมั่วเพื่อแก้แค้นให้กับพี่สาวของเขา

คิดไม่ถึงเลยว่า หลินมั่วจะเดินมาหาถึงที่แบบนี้

“ลุกเดี๋ยวนี้ ใครใช้ให้แกมานั่งอยู่ตรงนี้!” เจ้าอ้วนตะคอกอย่างโมโห

หลินมั่วขมวดคิ้ว “ โซฟาในห้องโถงนี่ไม่ได้มีไว้ให้คนนั่งงั้นเหรอ?”

เจ้าอ้วน “มีไว้ให้คนนั่ง แต่ฉันให้แกนั่งแล้วหรือยัง?”

“นายหมายความว่ายังไง?” หลินมั่วสีหน้าเรียบเฉย พนักงานรักษาความปลอดภัยคนนี้ตั้งใจมาหาเรื่องเขาชัดๆ

“ฮึ่ม!” เจ้าอ้วนทำเสียงฮึมฮัม “แกชื่อหลินมั่ว?”

หลินมั่วไม่ตอบกลับ

พนักงานรักษาความปลอดภัยโกรธจัด “หูหนวกหรือไง? ไม่ได้ยินที่ฉันถาม?”

หลินมั่วขี้เกียจที่จะต่อปากกับเขาจึงโบกมือไป “ฉันไม่คุยเรื่องไร้สาระกับนาย ไปพาหวงหย่งเฟิงลงมา!”

“สามหาว!” พนักงานรักษาความปลอดภัยตะโกนด่าออกมา “ใครบังอาจให้แกเรียกชื่อของประธานหวงแบบนี้!”

หลินมั่วพูดด้วยความโกรธ “นายคิดจะทำอะไรกันแน่?”

“แกคิดว่าประธานหวงเป็นใครถึงคิดที่จะอยากเจอก็ต้องได้เจอ?” พนักงานรักษาความปลอดภัยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไสหัวไปซะ วันนี้ประธานหวงไม่พบแขก!”

หลินมั่วขมวดคิ้ว “นายหมายถึง นายสามารถตัดสินใจแทนประธานหวงได้งั้นหรอ?”

พนักงานรักษาความปลอดภัยอีกคนที่ยืนอยู่ด้านข้างพูดขึ้นมาทันที “หัวหน้าของพวกเรา เป็นน้องภรรยาประธานหวง แน่นอนว่าเขาสามารถทำหน้าที่แทนประธานหวงได้!”

หลินมั่วเข้าใจทันที สีหน้าเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉย “ฉันขอเตือนนาย รีบไปพาประธานหวงมาพบฉันเดี๋ยวนี้! ถ้าธุรกิจล่าช้าละก็นายรับผิดชอบไม่ไหวหรอก!”

“นี่แกกำลังขู่ใครอยู่!” เจ้าอ้วนว่าเขาทันที “ฉันจะบอกอะไรแกให้นะ ตราบใดที่ฉันยังอยู่ตรงนี้แกจะไม่มีทางได้พบกับพี่เขย!”

“อยากจะพบพี่เขยของฉัน ก็ได้ งั้นแกก็คุกเข่ารออยู่ตรงนี้แหละ คุกเข่าไปจนกว่าพี่สาวฉันจะพอใจ ไม่แน่นะฉันอาจจะยอมให้แกเจอพี่เขยฉันก็ได้!”

“ช่างมัน ฉันไม่คุยเรื่องไร้สาระกับนายละ!” หลินมั่วโบกมือของเขาพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมา​ “เดี๋ยวฉันโทรหาหวงหย่งเฟิงเอง!”

“คิดที่จะโทรหางั้นหรอ? ไปเอาโทรศัพท์มันมาให้ฉัน!” เจ้าอ้วนตะโกนสั่ง

พวกลูกน้องของเจ้าอ้วนเดินปรี่ไปที่เขาทันที แต่ก็ยังไม่สามารถแย่งโทรศัพท์มาได้

พวกนั้นเลยหยิบกระบองขึ้นมาแล้วตีไปที่หัวของหลินมั่ว