หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 904

เมื่อได้ยินคำพูดของหวงเหลียงก้อนหินที่อยู่ในใจของฟังฮุ่ยก็ตกลงสู่พื้น

ตราบใดที่หวงเหลียงไม่รีบร้อนเอาเงิน เธอก็จะไม่เปิดเผยความลับ

นอกจากนี้ คำพูดของหวงเหลียงก็ทำให้เธอประทับใจมาก

เธอพยักหน้า “เสี่ยวหวง แม่รักลูกที่สุดนะ!”

“โอเค มันไม่มีประโยชน์ที่แม่จะทำร้ายแก”

“หลังจากโปรเจกต์นี้จบลง อีกไม่นานฉันกับพ่อของนายจะหาทางทำให้แกเป็นประธานคณะกรรมการให้ได้!”

“ทำให้ดีล่ะ อย่าทำให้พวกเราผิดหวัง!”

หวงเหลียงพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า “แม่ ไม่ต้องกังวล ผมจะไม่ทำให้แม่ผิดหวัง!”

ทันทีที่ฟังฮุ่ยจากไปหวงเหลียงก็หัวเราะออกมาทันที

หลังจากนั้นไม่นาน ประตูห้องก็เปิดออก และเติ้งจวินก็รีบวิ่งเข้ามา “นาย... นายจะทำอะไรอีก?”

“ทำไมสามสิบล้านถึงจัดสรรเข้าบัญชีบริษัท”

“หวงเหลียง นายเพิ่งมาที่นี่แค่ไม่กี่วัน แต่ใช้เงินไปแล้วเกือบห้าร้อยล้าน”

“ถึงนายจะใช้เงิน อย่างน้อยก็บอกฉันก็ได้ เพราะยังไงซะ ฉันก็เป็นคนดูแลเรื่องการเงินของบริษัท”

“ตอนนี้ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเงินถูกใช้ไปที่ไหนบ้าง นายจะให้ฉันจัดการการเงินยังไง?”

หวงเหลียงมองอย่างดูถูก “หนวกหู!”

“ฉันเป็นผู้จัดการทั่วไปของบริษัท มีเรื่องตั้งมากมายในบริษัท ฉันจำเป็นรายงานนายทุกเรื่องงั้นเหรอ?”

“นายเป็นผู้จัดการทั่วไปหรือฉันเป็นผู้จัดการทั่วไปกันแน่?”

“เติ้งจวิน นายทำหน้าที่ตัวเองให้ดีๆ!”

เติ้งจวินหงุดหงิดมาก “หวงเหลียง นายน่ะเป็นผู้จัดการทั่วไป!”

“ยังไงก็ตามฉันเป็นฝ่ายการเงินของบริษัท ฉันจึงมีสิทธิ์ที่จะจัดการบัญชีของบริษัทได้”

“นายเอาสมุดบัญชีมาให้ฉัน ฉันต้องส่งบัญชีให้คณะกรรมการบริษัท!”

ในเวลานี้ หลินมั่วก็เพิ่งเดินไปที่ไซต์ก่อสร้าง

ตอนเที่ยงสวี่ปั้นซย่ากำลังยุ่ง เขาเบื่อที่ต้องอยู่คนเดียว ดังนั้นเขาจึงมาทานอาหารกับเติ้งจวิน

ทันทีที่มาถึงประตูสำนักงาน ก็ได้ยินเสียงทะเลาะกันดังมาจากข้างใน “นายเป็นอะไร มีสิทธิ์อะไรตรวจสอบบัญชีของฉัน?”

“นายเป็นแค่สุนัขของหลินมั่ว และแม้แต่หลินมั่วก็ยังเป็นแค่สุนัขในครอบครัวสวี่ของฉัน”

“ฉันบอกนายให้นะ ว่าฉันเป็นผู้จัดการทั่วไป ฉันจะทำอะไรก็ได้!”

“ถ้านายไม่พอใจ นายก็ไปบอกหลินมั่วได้เลย”

“ดูว่าเจ้าขยะนั่นจะช่วยนายได้ไหม…”

หลินมั่วผลักประตูเปิดออกด้วยใบหน้าเย็นชาและเดินเข้าไป

สีหน้าของหวงเหลียงเปลี่ยนไป จากนั้นเขาก็ตะคอกอย่างเย็นชาอีกครั้ง และมองหลินมั่วด้วยความเหยียดหยาม

หลินมั่วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ก่อนที่เติ้งจวินจะพูดต่อ หวงเหลียงก็พูดขึ้นทันที “หลินมั่ว แกหมายความว่ายังไง?”

“ให้ฉันเป็นผู้จัดการทั่วไปของบริษัทแล้วส่งคนไปตรวจสอบบัญชีทุกๆ สามวัน แกหลอกฉันเหรอ?”

“ทำไมพ่อขอให้ฉันเป็นผู้จัดการทั่วไป แต่แกไม่เชื่อ แกจงใจกลั่นแกล้งฉันงั้นสิ?”

“ถ้าแกไม่อยากให้ฉันเป็นผู้จัดการทั่วไป ก็แค่พูดมา ไม่จำเป็นต้องทำเล่ห์เหลี่ยมแบบนี้กับฉันเลย”

หลินมั่วขมวดคิ้ว “หวงเหลียงช่วยสุภาพด้วย”

“ใครกลั่นแกล้งนาย?”