หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 953

เมื่อโจวหลินพูดจบ เขาก็เอื้อมมือมาจะจับมือสวี่ปั้นซย่า

แต่ถูกหลินมั่วคว้าข้อมือเอาไว้ ก่อนจะบีบข้อมือของเขาอย่างแรง จนเขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

หวังเหล่ยหน้าถอดสี ก่อนจะชี้หน้าด่าหลินมั่ว: “แม่งเอ้ย มึงกล้าทำร้ายเขาเหรอ”

“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!”

หลินมั่วเหลือบมองเขา: “นี่ไม่ใช่เรื่องของมึง ไสหัวไป!”

หวังเหล่ยคว้าขวดเหล้าบนโต๊ะขึ้นมาอย่างโมโห: “มึงคิดว่าตัวเองพูดอยู่กับใครวะ”

“มึงไม่ลองไปฟังชาวบ้านเขาพูดกันบ้างล่ะ ว่าหวังเหล่ยเป็นใคร”

“แม่ง กูเอามึงตายแน่!”

หลินมั่วเหลือบไปเห็นขวดเหล้าขวดนั้น ก็รีบพุ่งหมัดออกไปทันที ทำให้ขวดแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

หวังเหล่ยอึ้งไป ก่อนจะก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว

หวังเหล่ยกัดฟันพูดขึ้น: “มีฝีมือเหมือนกันนี่หว่า ไม่แปลกใจทำไมถึงอวดดีแบบนี้!”

“แต่ว่านะ ไอ้น้อง มึงคิดว่ากูจะกลัวฝีมือมึงเหรอ”

“กูจะบอกอะไรให้นะ ข้างนอกมีลูกน้องกูอยู่เป็นสิบ”

“ถ้ามึงยังอวดดีแบบนี้อีก จะออกไปตีกับเพื่อนกูไหมล่ะ”

“กูพูดแค่คำเดียว วันนี้มึงได้ไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่โรงบาลแน่ มึงเชื่อไหม”

หลินมั่วไม่มองหน้าหวังเหล่ยแม้แต่น้อย เขาโยนโจวหลินไปอีกทาง: “พูดก็ส่วนพูด มือมึงไม่ต้องเลื้อย! ”

“นี่เมียกู ใครกล้าแตะ กูเอาตาย!”

สวี่ปั้นซย่ามองโจวหลินอย่างโมโห: “โจวหลิน พูดอะไรก็ระวังหน่อยสิ!”

“ฉันจะไม่หย่ากับสามีของฉัน และจะไม่มีทางแต่งงานกับนาย”

“พวกเราเป็นเพื่อนกัน ฉันหวังว่านายจะให้เกียรติฉันบ้าง อย่าพูดแบบนี้อีก!”

โจวหลินจ้องหน้าหลินมั่วอย่างโกรธแค้น

หวังเหล่ยมายืนข้างโจวหลิน: “เพื่อนโจว เล่นแม่งให้ตายเลยไหม”

“แค่นายบอก ฉันจะให้ลูกน้องฉันเข้ามารุมกระทืบมันเอง!”

โจวหลินโบกมือ: “ช่างเถอะ”

“สือเว่ยเทียนเป็นภัตตาคารของประธานซ่ง ไว้หน้าเขาหน่อยเถอะ!”