หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 988

หัวหน้ารปภ.พยักหน้า “ได้ หัวหน้าหลิน!”

วัยรุ่นหลายคนต่างพากันตกใจ

การทำร้ายคนด้วยอาวุธนั้นเป็นการก่ออาชญากรรมที่ร้ายแรงกว่ากว่าการทุบตีคนด้วยมือเปล่า!

มีเพียงพี่ฮ่าวที่ยังตะโกนออกมา “แก แกไม่รู้จักอิทธิพลสินะ!”

“แกรู้ไหม พี่ฉันเป็นใร คิดว่าเรื่องเล็กๆ แค่นี้จะทำให้กลัวหรอ”

“แค่ฉันบอกพี่ใหญ่ พวกฉันก็ออกมาได้แล้วโดยที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น!”

“ในทางกลับกันแกทำร้ายพวกฉัน หึหึ แกเดาดูสิว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

“ไม่แน่ว่าอาจจะให้แกติดคุกสักสองสามปีก่อนจากนั้นค่อยเอาเมียแกไปหาแกทีหลังดีไหม”

“ฮ่าฮ่าฮ่า…”

หลินมั่วพูดขึ้นมาเสียงดังโดยไม่หันกลับไปมอง “ใช่ หลังจากแจ้งความเสร็จแล้วไปที่สำนักกฎหมายเซิ่งหยวนตามหาทนายโหว”

“หลายคนที่ถือมีดอยู่ ฉันหวังว่าพวกมันจะได้รับโทษหนักกว่านี้นะ”

หัวหน้ารปภ.พยักหน้า “รับทราบ หัวหน้าหลิน!”

พี่ฮ่าวตกตะลึง เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่านี่คืออะไรกัน เรียกทนายมาช่วยอีกด้วยหรอ

เมื่อนึกถึงพี่ใหญ่ของตนเองแล้วเขาก็ไม่มีท่าทีตกใจเลยแม้แต่น้อย

“หาทนายมาทำไม”

“ฮึ ทนายคนไหนจะกล้ามา แกมันไร้สาระ!”

“แก แกรอวันตายได้เลย…”

พี่ฮ่าวโวยวายออกมาเสียงดัง

หลินมั่วขี้เกียจเกินกว่าจะหันกลับไปมองเขา

เม่อเดินขึ้นมาบนตึกหลินมั่วก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วส่งข้อความหาทนายโหว

เขาตัดสินใจว่าจะไม่ให้พี่ฮ่าวต้องติดคุก

คนนี้ต้องเก็บกวาดให้เรียบ!

กลับไปถึงห้องผู้ป่วยด้านบนหลินมั่วมองจากระยะไกลเห็นเฮ่อเชียนเสวี่ยยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องผู้ป่วย คอยสังเกตุดูด้านในอย่างเงียบๆ

“ทำอะไร”หลินมั่วถาม

เมื่อเฮ่อเชียนเสวี่ยเห็นหลินมั่วก็พูดออกมาด้วยความโกรธทันที “ฮึ ลูกสาวน้าเล็กของพี่มาแล้ว!”

หลินมั่วเดินไปยังประตูจ้องมองเข้าไป พบว่าหญิงสาวสวมชุดที่ค่อนข้างเปิดเผยกำลังยืนอยู่ในห้อง

ฟังเชี่ยนแนะนำด้วยสีหน้าที่มีความสุข “หลินหลิน ลูกมาแล้ว!”

“เร็ว นี่คือป้าคนที่สอง ป้าสองของลูก!”

หลินหลินชำเลืองมองฟังฮุ่ยอย่างเหยียดหยาม เธอมีความทรงจำกับป้าสองคนนี้

ความทรงจำส่วนใหญ่คือในอดีตนั้นตระกูลสวี่ยากจนมาก และฟังฮุ่ยก็ชอบไปที่บ้านเพื่อขอยืมเงิน

ฟังเชี่ยนรีบพูด “หลินหลิน ทำไมลูกพูดกับป้าสองแบบนี้ล่ะ”

หลินหลินพูดด้วยความโกรธ “ฉันพูดผิดหรือไง”

“ฉันมาเรียนที่นี่นานแล้ว เธอไม่เคยมาหาฉันเลย”

“เรื่องของครอบครัวตัวเองไม่ต้องให้เธอมาจัดการ!”

สีหน้าฟังเชี่ยนแดงระเรื่อ “ลูก…ทำไมลูกเป็นแบบนี้ ทำไมพูดแบบนี้”

“นี่ป้าสองของลูกนะ!”

“แม่บอกแล้วไงว่าไม่ใช่เพราะเธอไม่ได้หาลูก แต่แม่ไม่ได้บอกเธอ ไม่ใช่ความผิดเธอ…”

หลินหลิน “อ้อหรอ พอเถอะแม่อย่ามาพูดเรื่องนี้กับฉัน!”

“กลับกันคนแบบนี้ เมื่อก่อนฉันไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรกับเธอ หลังจากนี้ก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวเหมือนกัน”

“แม่เอาค่าครองชีพให้ฉัน ฉันจะกลับโรงเรียน!”

สีหน้าฟังเชี่ยนละอายใจ ตอนนี้เธอจะมีเงินได้ยังไง

หลินมั่วขมวดคิ้ว ลูกสาวคนนี้ไร้เดียงสาเสียจริง

เขาอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปในห้องแล้วพูดด้วยเสียงทุ้มว่า “หลินหลิน ทำไมเธอเป็นแบบนี้”

“แม่ของเธอเป็นแบบนี้ เธอเข้ามาไม่ถามสักคำเลยหรอว่าเธออาการเป็นยังไงบ้าง มีแต่อ้าปากจะเอาเงินอย่างเดียวหรอ”

“เธอไม่สงสารแม่ของเธอบ้างหรือไง”