หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 989

หลินหลินขมวดคิ้วชำเลืองมองหลินมั่ว “แกเป็นใคร แกเป็นอะไร ใครใช้ให้แกมาพูดแบบนี้”

ฟังเชี่ยนรีบพูดขึ้น “หลินหลิน อย่ามาหยาบคายนะ!”

“นี่คือสามีของสวี่ปั้นซย่าพี่สาวของลูก พี่เขยของลูก หลินมั่ว หัวหน้าหลิน!”

หลินหลินทำหน้ามุ่ยอย่างเหยียดหยาม “ฮึ แม่อย่ามาพูดเรื่องพี่ปั้นซย่ากับฉัน เราไม่สนิทกัน”

“เรื่องของครอบครัวฉัน แกไม่ต้องมายุ่ง!”

“อีกอย่างฉันจะเป็นห่วงเธอทำไม”

“เมื่อวานฉันก็มาหาเธอแล้ว เมื่อเช้าก็มาหาเธออีก!”

“อีกอย่าง ฉันไปโรงเรียนไม่ต้องใช้เงินหรอ”

“ฉันไม่ต้องหิวข้าว ให้หิวตายหรอ”

“แม่ หรือฉันต้องออกจากโรงเรียนไปเลยล่ะ”

ฟังเชี่ยนหน้าแดงด้วยความโกรธ “ลูก…ลูก…ลูกคนนี้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้”

หลินหลินพูดอย่างโกรธเคือง “ฉันทำไมหรอ”

“ฉันพูดไม่ถูกหรือไง”

“ไปโรงเรียนไม่ต้องใช้เงินหรือไง”

“ถ้าแม่ไม่อยากให้ฉันไปเรียน แม่ก็บอกมา ฉันจะออกมาทำงานเดี๋ยวนี้เลยไม่ให้เงินแม่สักบาทเอาไหม”

ฟังเชี่ยน “ฉัน…ฉัน…”

ฟังฮุ่ยถอนหายใจออกมาแล้วหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าเสื้อ “เอาเถอะ ฉันจะให้เงินเธอไปก่อน เธอเอาไปใช้ก่อนนะ!”

หลินหลินรับเงินมารวดเดียวจ้องมองแล้วพูดว่า “แค่พันห้า จะไปพออะไร”

“ฉันกินข้าวก็ไม่พอแล้ว!”

“ป้าไม่มีเงิน ก็อย่ามาทำตัวใจกว้างที่นี่!”

“ฉันมาที่นี่ ให้เงินหนึ่งพันห้าร้อยบาทออกไป มันน่าอายมากไหม”

ฟังฮุ่ยชะงักไปครู่หนึ่ง “สัปดาห์นึงพันห้าไม่พอหรอ”

“ตอนที่ปั้นซย่าของพวกเราไปเรียนสัปดาห์นึงพันเดียวก็ใช้ไม่หมด!”

หลินหลิน “คนแต่ละคนจะเหมือนกันหรอ”

“เธอไปเรียนช่วงไหน ฉันตอนนี่อยู่ในช่วงไหน ตอนนี้ราคามันแตกต่างกันไหม”

“ไปสตาร์บัคส์ดื่มกาแฟแก้วนึงก็หลายบาทแล้ว พันห้านี้จะพอหรอ”

“พวกเขามีค่าอะไร”

ฟังเชี่ยนโกรธจนเอามือจับหน้าอกไว้ เธอพูดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ

ฟังฮุ่ยถอนหายใจออกมาอย่างหมดหนทาง เธอรู้สึกผิดที่หลายปีมานี้ไม่ได้ดูแลหลานสาวของเธอ และเธอก็ปฎิเสธอะไรไม่ได้

“พอเถอะ ฉันจะให้เงินเธอเพิ่ม”

ฟังฮุ่ยหยิบเงินออกมาอีกหนึ่งพันยื่นให้เธอ “สองพันห้าหนึ่งสัปดาห์พอไหม”

สีหน้าหลินหลินไม่ดีใจ “จะไปพออะไร”

“เงินน้อยแบบนี้ ไปสตาร์บัคส์ก็หมดแล้ว แล้วจะไปเที่ยวกับเพื่อนยังไง!”

“แม่ ถ้าไม่เอาเงินให้ฉัน เงินนี้ก็ไม่พอใช้หรอกนะ!”

ฟังเชี่ยนจับหน้าอกพูดอะไรไม่ออก

ฟังฮุ่ยกลัวว่าฟังเชี่ยนจะโกรธ เธอทำได้เพียงหยิบเงินออกมาอีกสองพันห้าร้องบาทยื่นให้เธอ “ห้าพัน เท่านี้คงพอแล้วนะ!”

หลินหลินรับเงินไปด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้ป้าค่อยดูเหมือนเป็นป้าสองหน่อย!”

“โอเค แม่ พักผ่อนเยอะๆ ล่ะ ฉันกลับไปโรงเรียนก่อน!”

พูดจบเธอก็ถือเงินออกไปอย่างมีความสุข โดยไม่แม้แต่จะมองแม่ของเธอที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยเลยแม้แต่น้อย