หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1520

นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำสี่คนระเบิดเสียงหัวเราะให้กับการเคลื่อนไหวที่น่าอับอายของเฉินผิง

เฉินผิงมองมาที่พวกเขาอย่างอับจนหนทาง น่าเสียดายที่เขาไม่มีวิธีจัดการกับอุปกรณ์มิติ

เขาไม่สามารถทำลายมันได้ เพราะมันจะกลืนกินวิชาเวทย์ทุกรูปแบบที่ใช้ต่อสู้กับมัน

ตราบใดที่อุปกรณ์มิติยังอยู่ เขาย่อมไม่มีทางเอาชนะนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำได้แน่

ตอนที่เขาเจอทางตันก็ได้ยินเสียงกระซิบที่คุ้นเคยดังขึ้นในหูอีกครั้ง "อุปกรณ์มิติอาจจะสามารถกลืนกินวิชาเวทย์ทุกรูปแบบได้ก็จริง แต่มันไม่สามารถทำแบบเดียวกันกับร่างกายและพลังบริสุทธิ์ได้ เข้าใจไหม?"

เฉินผิงผงะไปชั่วขณะ จากนั้นเขาก็ดวงตาเป็นประกายด้วยความเข้าใจ

เนื่องจากอุปกรณ์มิติจะมุ่งเป้ามายังวิชาเวทย์ที่สำแดงด้วยพลังวิญญาณเท่านั้น มันไม่สามารถกลืนกินร่างกายหรือลำเลียงคนไปสู่อีกมิติได้ทันเวลา ตราบใดที่คนผู้หนึ่งต้องอาศัยกำลังกาย พวกเขาก็จะมีภูมิคุ้มกันต่อผลกระทบของอุปกรณ์มิติ

เฉินผิงส่งสายตาขอบคุณให้เก๋อฝูไห่แล้วเก็บกระบี่พิฆาตมังกรกลับเข้าฝัก ด้วยเหตุนั้นจึงเป็นการถอนพลังมังกรกลับคืนมาด้วย

เขาจะอาศัยกำลังกายของตนเองเพื่อทำลายอุปกรณ์มิติ นั่นเป็นเพียงหนทางเดียวที่เขาจกับนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำจะสามารถต่อสู้กันได้อย่างเสมอภาค

หลังจากเลื่อนถึงขั้นวิญญาณใหม่ระดับที่สามแล้ว ร่างกายของเฉินผิงก็รุดหน้าอย่างก้าวกระโดด

ต่อให้ไม่มีร่างเกราะทองคำมาเสริมกำลัง แต่กำลังกายของเขาก็ยังคงน่าสะพรึงกลัวอยู่ดี

นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำสี่คนต่างตะลึงงันที่เห็นเฉินผิงเก็บกระบี่พิฆาตมังกรกลับเข้าฝัก แม้แต่กลิ่นอายของเขาก็เบาบางลงไปด้วย

"หรือว่าไอ้เด็กคนนั้นมันจะล่วงรู้ความลับที่อยู่เบื้องหลังการเอาชนะอุปกรณ์มิติเข้าแล้ว?" นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำคนหนึ่งพึมพำว่า

"ไม่ต้องไปสนใจเรื่องนั้น! มาสนใจเรื่องฆ่ามันกันเถอะ อย่าปล่อยให้มันเข้าใกล้อุปกรณ์มิติได้เป็นอันขาดเชียว!"

เมื่อพูดจบ นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำคนหนึ่งก็เหวี่ยงหมัดใส่เฉินผิงด้วยความมั่นใจ

เมื่อไร้ซึ่งร่างเกราะทองคำและพลังคอยปกป้อง เฉินผิงก็ต้องอ่อนแอไม่ต่างอะไรกับคนธรรมดาสามัญ

นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำที่พุ่งมาอยู่ตรงหน้าเฉินผิงซัดพลังสังหารใส่เขา

เฉินผิงลอยกระเด็นออกไปเพราะแรงปะทะแล้วตกกระแทกพื้นอย่างแรง

ย่างก้าวของเขาถูกพลังโจมตีของวิชาเวทย์อันมหาศาลที่กระหน่ำลงมาใส่ขัดขวางเอาไว้ แม้แต่จะเดินสักก้าวก็ยากลำบากยิ่งนัก

เฉินผิงรู้สึกราวกับว่าร่างกายของเขากำลังโดนแผดเผาอยู่ในเตาหลอม

บาดแผลที่มีเลือดไหลซึมเริ่มปริออกมาทั่วทั้งตัว

สมาชิกผู้เข้าชมทุกคนในสนามประลองยุทธ์ต่างตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าของพวกเขา

พวกเขาไม่อาจเข้าใจถึงจิตตานุภาพอันมหาศาลของเฉินผิงที่กระตุ้นให้เขายืนหยัดถึงเพียงนั้นได้เลย

แม้แต่คนเหล็กก็ยังต้องยอมก้มหัวให้กับการโจมตีอันน่าสะพรึงกลัวเช่นนั้นเลย!

พวกเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกทึ่งกับร่างกายที่ยอดเยี่ยมของเฉินผิง

"ให้ตายสิวะ! ร่างกายของไอ้บ้านี่แข็งแกร่งเกินไปแล้ว! ขืนวันนี้พวกเราไม่กำจัดมันให้สิ้นซาก มันย่อมต้องก่อปัญหาในอนาคตเป็นแน่..."

เมื่อจู้จื่อซานได้เห็นพลังวิปริตผิดมนุษย์ของเฉินผิงก็รู้สึกว่าเลือดที่ไหลเวียนในร่างกายเย็นเฉียบ