ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 100

งานเลี้ยงยังไม่เริ่ม ก็ดูเหมือนน่าเบื่อขึ้นมานิดหน่อย นางจึงหยิบถุงเมล็ดทานตะวันออกมาจากมิติพิเศษ นางแกะเปลือกดัง “แก็ก แก็ก” ไปพลาง ก็เฝ้าดูการเคลื่อนไหวในระยะไกลไปพลาง

"ท่านอ๋อง คนที่กำลังติดตามหายไประหว่างการติดตาม"

“หายไป ?” ท่านอ๋องเฉินขมวดคิ้ว ท่าทีของสีหน้ามองไม่ออกว่าอารมณ์เป็นเช่นไร “หาต่อไป !”

"พะยะค่ะ !"

เสียงที่ห่างไกลดังไปถึงหูของนาง

ท่านอ๋อง ? นางแหวกผ่านร่มเงาของแมกไม้บนต้น ก็ได้เห็นเราร่างสีขาวคนหนึ่ง

“ใครกันน่ะ” จู่ ๆ พลังงานมืดก้อนหนึ่งก็พุ่งกระเด็นเข้าใส่ร่างของนาง นางสูญเสียการทรงตัวในทันทีและตกลงมาจากยอดไม้

ด้วยเสียงดัง "โครม" ฝุ่นก็ลอยขึ้นและนางก็ล้มลงกับพื้นอย่างงดงามในสภาพของหมากำลังกินอึ

กระบี่ยาวแวววาวอันครบกริบก็พาดไว้บนคอของนาง

ดวงตาของลู่ยุ๋นหลัวเบิกกว้างในทันใด ไม่ใช่มั๊ย นางก็แค่กินเมล็ดทานตะวันบนต้นไม้เองนะ ขนาดจะลงมือเอาชีวิตน้อย ๆ ของนางเลยงั้นเหรอ ?

ลู่ยุ๋นหลัวหลบออกจากดาบยาวที่เป็นประกายอย่างระมัดระวัง "เอาล่ะ มีอะไรจะพูดก็พูดมาก่อน อย่าเพิ่งลงไม้ลงมือใช้มีดใช้ปืนกันเลย..."

ท่านอ๋องเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย เสียงนี้...

สายตาของเขาจับจ้องไปที่ลู่ยุ๋นหลัวซึ่งแต่งตัวเป็นขันทีอยู่บนพื้น รูปร่างที่ผอมและผิวคล้ำ บนใบหน้าเกือบครึ่งถูกแย่งชิงความสง่างามไปนั้นช่างมีความรู้สึกที่คุ้นเคยยิ่งนัก

“ลงมาก่อนเถอะ” ท่านอ๋องเฉินเปร่งเสียงไพเราะราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิที่สามารถทำให้คนสบายใจ

“ได้ !” หลังจากสิ้นเสียงลง กระบี่ยาวเซินหรานก็ถูกเก็บไป

จากนั้นลู่ยุ๋นหลัวก็ลุกขึ้นจากพื้น มองไปที่ชายในชุดขาวที่อยู่ตรงกลางลานนั้น คิ้วที่สวยงาม อ่อนโยนราวกับเทพเซียน และดวงตาที่เปล่งประกายคู่หนึ่งกำลังมองมาที่นางอย่างอ่อนโยนในตอนนี้

นี่ไม่ใช่เสด็จลุงสาม ท่านอ๋องเฉินหรอกเหรอ?

“เจ้ามาจากตำหนักใด” ท่านอ๋องเฉินเหลือบมองนาง แต่ดูเหมือนเขาจะจำนางไม่ได้