ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 101

“เจ้ากำลังพูดถึงชายราซู ซูนัน คนนั้นนะเหรอ ?”

“ใช่น่ะสิ พ่อเฒ่าอาวุโสซูเป็นทหารมาตลอดชีวิต ช่วยเหลือองค์จักรพรรดิมาสามชั่วอายุคนแล้ว และทำประโยชน์มากมายในสนามรบ คาดไม่ถึงเขาจะล้มป่วยกะทันหันตั้งแต่ครึ่งปีก่อน”

"โลกนี้ช่างคาดเดาอะไรไม่ได้จริง ๆ ข้าจำได้ว่าชายชราคนนั้นเคยแข็งแกร่งมาก"

"จริงเหรอ พอพูดถึงเรื่องนี้ พ่อเฒ่าอาวุโสซูผู้นี้ก็ยังเป็นถึงตาของนายหญิงของตำหนักเย็น หากพ่อเฒ่าอาวุโสซูผู้นี้เป็นอะไรไปอีกคน นายหญิงคนนั้นก็แถบจะราวกับไร้ภูเขาที่หนุนหลังไปทั้งหมดแล้ว"

"มา มา มา ดื่มเหล้ากัน..."

ร่างกายของลู่ยุ๋นหลัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที ตาของนางเป็นถึงกั๋วกงติ้ง?

ความทรงจำมากมายเกี่ยวกับคุณตาของนางก็ท่วมท้นเข้ามาในหัวของนางทันที ขาของนางอ่อนแรงขึ้นมาทันที จนอีกนิดนางก็เกือบจะล้มลง

ท่านอ๋องเฉินคว้าแขนของนางได้ทัน ร่องรอยของความกังวลปรากฏขึ้นในดวงตาที่สงบและอบอุ่นของเขา

ลู่ยุ๋นหลัวจับแขนเสื้อสีขาวสะอาดที่ยื่นออกมาไว้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่นางจะสงบจิตใจและตั้งสติขึ้นมาได้ ในหัวตอนนี้ก็มีแต่คำพูดที่ว่า "พ่อเฒ่าอาวุโสแห่งจวนกั๋วกงติ้งกำลังจะไม่ไหวแล้ว !"

ในความทรงจำที่พรั่งพรูออกมาเมื่อครู่ ตาของนางนั้นรักนางเป็นอย่างมาก

แม้แต่ตอนที่นางยังเป็นเด็ก นางก็ได้อาศัยอยู่ในจวนกั๋วกงติ้งเป็นเวลาสองปี

ตั้งแต่เด็กจนโต ใครก็ตามที่กล้ารังแกนาง จะถูกตาของนางจัดการอย่างลับ ๆ

ตาของนางมีลูกแค่สองคน คนหนึ่งคือแม่ของนางซึ่งเสียชีวิตไปนานแล้ว และอีกคนคือลุงของนาง มีข่าวลือว่าเมื่อ 5 ปีก่อน ขาของเขาเป็นอัมพาตระหว่างสงคราม และเขาก็ไม่สามารถยืนขึ้นเพื่อวิ่งไปยังสนามรบได้ คืนเดียวกันนั้นก็ทิ้งจดหมายไว้ และหายตัวไปไม่พบแม้เพียงเงา

เรียกได้ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา คุณตาของนางได้เอาความรักทั้งหมดที่มีมอบให้แก่นาง

ตอนนี้ตาที่รักนางมากมายอันเปี่ยมล้น กำลังจะจากไปงั้นเหรอ ?

จู่ ๆ มือของลู่ยุ๋นหลัวก็สั่นขึ้นมาเล็กน้อย